Δεν είναι μια μπάντα απλώς αγαπητή στην Ελλάδα, που έχει επισκεφθεί τη χώρα κάμποσες φορές. Στη σχέση των Calexico με το εγχώριο μουσικόφιλο κοινό θα μπορούσε να καταγραφεί και η προ ετών συνεργασία τους με τους δικούς μας Takim ή ακόμα και η χρήση του δημοφιλούς τραγουδιού τους «Stray» ως σήματος έναρξης μιας κάποτε διάσημης τηλεοπτικής εκπομπής. Μέχρι και μουσική για ελληνική ταινία θα ήθελε να γράψει ο συνιδρυτής του συγκροτήματος Τζόι Μπερνς, όπως έλεγε στα «ΝΕΑ» σε παλιότερη συνέντευξή του. Σε τούτη εδώ, επομένως, δηλώνει αναμενόμενα ενθουσιασμένος για τις δύο τελικά συναυλίες που θα δώσει με την παρέα του στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Θα επηρεαστεί άραγε το μουσικό αποτέλεσμα από το γεγονός ότι θα παίξει σε έναν χώρο με «τεράστια ιστορία και ενέργεια», όπως έλεγε για το Ηρώδειο σε πρόσφατο βιντεοσκοπημένο μήνυμά του; «Καλή ερώτηση» αποκρίνεται σκεφτικός. «Για να δω πώς τα πάει σήμερα η γυάλινη σφαίρα μου… Λοιπόν, οι άνθρωποι έχουν διαίσθηση κι η δική μου λέει ότι θα κάνουμε δύο πολύ ιδιαίτερες εμφανίσεις. Από τις καλύτερες της ζωής μου. Θα είναι διασκεδαστικές και “μνημειώδεις”».
Πέρα από τα αστειάκια, οι τόποι έχουν σημασία για τους Calexico. Το προηγούμενο άλμπουμ τους, «Edge of the sun», είχε εσκεμμένα συλληφθεί και ηχογραφηθεί στην Πόλη του Μεξικού, μια εμπειρία από την οποία ο Μπερνς κράτησε τις καλύτερες εντυπώσεις (και ιστορίες). Η ίδια μέθοδος ακολουθήθηκε και στο πρόσφατο «The thread that keeps us», για χάρη του οποίου η μπάντα μετακόμισε στη Βόρεια Καλιφόρνια: όχι και χιλιάδες χιλιόμετρα από την έδρα τους, την Αριζόνα, το θέμα όμως δεν είναι η απόσταση. «Το θέμα είναι πως κάθε εκδρομή γίνεται ξεχωριστή, πως ανοίγεσαι σε καινούργιες εμπειρίες» λέει ο Μπερνς. «Σημασία έχει να δημιουργείς όμορφες στιγμές και να εμπνέεσαι από τα μέρη που επιλέγεις να ζήσεις. Να εμπνέεσαι από τους καιρούς, καλούς και κακούς. Για τον τελευταίο μας δίσκο σκεφτήκαμε και την Ευρώπη, απαιτούσε όμως μεγάλη προετοιμασία. Τελικά βρεθήκαμε στη Βόρεια Καλιφόρνια, ώστε να μπορεί να έρθει κι ο παραγωγός μας Κρεγκ Σουμάχερ και να είμαι κοντά στην οικογένειά μου. Σε εκείνα τα μέρη όμως μεγάλωσα και έτσι θυμόμουν συχνά τη νιότη μου. Χωρίς λοιπόν να το έχουμε προγραμματίσει, βρεθήκαμε με πολύ καλό υλικό στα χέρια μας».
Τελικά, σε τραγούδια με τίτλους όπως «End of the world with you» ή «Girl in the forest» μπορεί κανείς να αντιληφθεί μια έμφαση στις εξάρσεις της ηλεκτρικής κιθάρας, αλλά και στίχους για μια νέα «εποχή των άκρων» ή για τη φύση που καταπατιέται χάριν του κέρδους. Το πρώτο συστατικό ο Μπερνς το εξηγεί με μια ολόκληρη σχεδόν θεωρία περί μουσικής: είναι πρώτα και κύρια διασκεδαστική, λέει, είναι κομμάτι της χαράς της ζωής, γι’ αυτό και οι δίδυμες, επτάχρονες κόρες του έχουν κιθάρες και πλήκτρα ως παιχνίδια. Η μουσική επίσης «είναι το κλειδί για να πετύχεις ισορροπίες στην ανάπτυξη της προσωπικότητάς σου αλλά και στις σχέσεις με την κοινότητα και τις χαρές της», χώρια που η τελευταία όσο περισσότερο «παίζει» ή «ακούει» τόσο πιο πολύ επιθυμεί να γνωρίσει κι άλλες μουσικές, άλλων πολιτισμών. «Κι αυτό μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά, νιώθουμε πόσο στενά συνδεόμαστε κι ίσως έτσι λύσουμε τα μεγάλα μας προβλήματα» συμπληρώνει. Πράγμα που μας φέρνει στο πολιτικοκοινωνικό ενδιαφέρον των τραγουδιών. «Αντανακλούν το γεγονός ότι ζούμε σε μια περίοδο αβεβαιότητας» λέει ο Μπερνς. «Πλέον έχει σημασία το πώς θα ξυπνήσουμε, πώς θα βγει η κάθε μέρα. Πιστεύω ότι χρειάζεται αγάπη και αλληλεγγύη, είτε είσαι 25, 50 ή 75 χρονών. Οσο ζούμε, εξελισσόμαστε».
Τέτοια λόγια, μόνο παράξενα δεν είναι για μια μπάντα που αγαπήθηκε επειδή ανέμειξε τα πνευστά των μαριάτσι, τα σάουντρακ των σπαγκέτι γουέστερν, αλλά και τις τσιγγάνικες μουσικές ή τη surf, αποτυπώνοντάς τα σε άλμπουμ σαν τα «Black light», «Hot rail» ή «Carried to dust». Πολύ περισσότερο, αφού πήρε το ίδιο το όνομά της από μια πόλη στα σύνορα ΗΠΑ και Μεξικού, λίγο μακρύτερα από το σημείο όπου ο Ντόναλντ Τραμπ θέλησε να χτίσει εκείνο το τείχος. Ο Τζόι Μπερνς χαμογελά με νόημα στο άκουσμα της αντιπαραβολής. «Τα τείχη είναι καταστροφικά, όλα τα τείχη» καταλήγει. «Είναι επίσης μια πρακτική που έχει αποτύχει, που λέει “δεν θέλουμε να βρούμε έναν τρόπο να συνυπάρξουμε”. Και δεν επηρεάζουν μόνο τους ανθρώπους, αλλά και τον πλανήτη, την πανίδα εκείνων των περιοχών. Φαντάσου τι συμβαίνει στα άγρια ζώα που ζουν εκεί. Νομίζω ότι χρειαζόμαστε μια νέα αντίληψη ως προς το ποιοι είμαστε, πού βρισκόμαστε και πώς σχετιζόμαστε μεταξύ μας. Αντί για τείχη, επίσης, χρειάζεται δικαιοσύνη ακόμα και στη διανομή του πλούτου. Εκείνοι που δεν έχουν τίποτα πληθαίνουν κι εκείνοι που έχουν λιγοστεύουν. Με ανησυχεί».

info

Calexico – Live at Acropolis, 3 και 4 Ιουλίου, Ωδείο Ηρώδου Αττικού.

Ωρα έναρξης: 21.00.

Εισιτήρια από 33 έως 60 ευρώ.

Περισσότερα στο greekfestival.gr

Τελευταία Νέα