Αναζήτηση
Ο διάλογος που άνοιξαν «ΤΑ ΝΕΑ» με ανοιχτή πρόσκληση συμμετοχής σε όλους «τους ανθρώπους του ΕΣΥ», όσους δηλαδή με οποιαδήποτε ιδιότητα περνούν τις πύλες των δημόσιων δομών παροχής Υγείας, αναδεικνύει ήδη τις μεγάλες πληγές του συστήματος, που μεγαλώνουν ακόμη περισσότερο λόγω της οικονομικής κρίσης.
Αρκετοί περιγράφουν τις ατέλειωτες ώρες αναμονής, τις κακές συνθήκες νοσηλείας, την έλλειψη νοσηλευτικού προσωπικού, την απαξιωτική συμπεριφορά που εισέπραξαν από γιατρούς και νοσηλευτές, το «φακελάκι» που τους ζήτησαν ορισμένοι. Και από την άλλη, υπάρχουν κι εκείνοι που συνάντησαν γιατρούς-καθημερινούς ήρωες, όπως και νοσηλευτές, σημειώνοντας πως το ΕΣΥ μένει όρθιο χάρη στο δικό τους φιλότιμο και στην αίσθηση καθήκοντος.
«Είμαι σύζυγος καρκινοπαθούς που έφυγε πριν από έξι μήνες, αφού γνώρισε και γνώρισα την ταπείνωση στα νοσοκομεία του ΕΣΥ, εκτός φωτεινών εξαιρέσεων.
Ο ογκολόγος του συζύγου ήταν το 2011 διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο του ΙΚΑ επί της οδού Ασωπίου. Ως εξαίρετος επιστήμων αλλά και ως άνθρωπος δεν καθυστέρησε τη χημειοθεραπεία ούτε λεπτό, έκανε την πρώτη παραμονές Χριστουγέννων. Η συμπεριφορά όλων των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού του συγκεκριμένου νοσοκομείου ήταν φιλική, ανθρώπινη. Δυστυχώς το συγκεκριμένο νοσοκομείο συνενώθηκε με τον Αγιο Σάββα. Εδώ αρχίζει ο Γολγοθάς. Εν μια νυκτί οι ασθενείς μεταφέρθηκαν για θεραπεία στον Αγιο Σάββα κι όταν πήγαμε νιώσαμε… εμείς οι νεόφερτοι και οι άλλοι οι εκλεκτοί με τους γιατρούς τους. […] Χημειοθεραπεία με αναμονή πάνω από δύο ώρες και πολλές φορές υπήρχαν όρθιοι ασθενείς. Αξίζει να αναφέρω ότι κάποια ημέρα ο σύζυγός μου έκανε χημειοθεραπεία καθήμενος σε πλαστική καρέκλα κήπου. Στη διετία αναγκαστήκαμε εκτάκτως να περάσουμε από νοσοκομεία όπως το Λαϊκό, ο Ευαγγελισμός, όπου το λιγότερο που μπορώ να πω είναι ότι είναι τσιφλίκια κάποιων μεγαλογιατρών».
Φωτεινή
«Καλοκαίρι του 2011 στον Ευαγγελισμό, 3 το πρωί, μεταφέρουμε την κοπέλα μου τραυματισμένη από πτώση. Οι γιατροί έδειξαν φοβερό ενδιαφέρον, σε 3 ώρες μέσα είχε κάνει όλες τις εξετάσεις (ακτινογραφίες, ΩΡΛ) και είχαν την καλοσύνη και την υπομονή να μας εξηγήσουν τα πάντα. Υπήρχαν ελάχιστοι τραυματιοφορείς και χρειάστηκε ένας σεκιουριτάς να με βοηθήσει να σπρώξω το φορείο στους διαδρόμους. Κανείς τους δεν ζήτησε τίποτα. Αυτό το νοσοκομείο στέκεται χάρη στο εξαιρετικό προσωπικό του. Τους είμαστε ευγνώμονες!».
Βρασίδας
«Εχω να το λέω για τους νοσηλευτές στο Αμαλία Φλέμινγκ. Μια γυναίκα μόνη σε έναν ολόκληρο όροφο, με ελάχιστα μέσα, να έχει να αντιμετωπίσει την αγωνία και τον πόνο των συγγενών των ασθενών και όμως να κρατάει την ψυχραιμία της και να τα φέρνει βόλτα. Υπέροχη γυναίκα, αφανής ήρωας μιας χώρας υπό κατάρρευση. Δυστυχώς έμαθα ότι το Φλέμινγκ θα έκλεινε λόγω των μέτρων της τρόικας και του κ. Γεωργιάδη».
«Είμαι από εκείνη την κατηγορία των γιατρών των πρώην νοσοκομείων του ΙΚΑ. Ισως λίγοι ξέρουν ότι είμαστε γιατροί πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης με την εξής ιδιαιτερότητα: μας πήραν και αφού μας έδωσαν βαθμολόγιο που μετά από δυο διαθεσιμότητες κατήργησαν, μας έριξαν στον ωκεανό να κολυμπήσουμε. Ετσι, ενώ έχουμε όλες τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες των γιατρών του Ευαγγελισμού αμειβόμαστε με τις αμοιβές των διοικητικών υπαλλήλων του ενιαίου μισθολογίου. Είναι ντροπή αλλά όχι δική μου ότι στα 60 μου χρόνια αμείβομαι με 1.221 ευρώ καθαρά τον μήνα. Μαζί με τις εφημερίες καθαρό φορολογητέο εισόδημα 19.000 ευρώ τον χρόνο. ΝΤΡΟΠΗ. Μόνο όποιος έχει βρεθεί σε εφημερία του Ευαγγελισμού μπορεί να καταλάβει. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Σκέφτομαι πολύ σοβαρά να παραιτηθώ και να πάρω σύνταξη αφού έχω τώρα 33 χρόνια στο Δημόσιο και συνολικά 39 στο ΙΚΑ. Ενας λιγότερος στην υπηρεσία του πολίτη. Σιγά που τους νοιάζει».
Κ. Βλάσσης, ορθοπεδικός στον Ευαγγελισμό
«Περίμενα χρόνια στην ειδικότητα στο Λαϊκό για μια ευκαιρία να μάθω, να γίνω και εγώ γιατρός, όπως ονειρευόμουν από παιδί. Ο επικεφαλής γιατρός αρνιόταν να μας δώσει ευκαιρίες. Είχε, έλεγαν, κάποιους προστατευόμενους και αυτούς προωθούσε. Πέρασαν κάποια χρόνια έτσι, με ταπεινώσεις και ξενύχτια για ελάχιστα λεφτά. Οταν βρήκα την ευκαιρία έφυγα στο εξωτερικό»
Ζωή Δ., αναισθησιολόγος
«Είμαι γιατρός στο εξωτερικό εδώ και χρόνια αλλά όσο ζω θα θυμάμαι τις εφημερίες στο Σισμανόγλειο. Αίμα και δάκρυα, 30 με 36 ώρες αδιάκοπη δουλειά. Θυμάμαι μια εφημερία, 4 το πρωί, ζήτησα από τον άρρωστο να μου επαναλάβει το ίδιο πράγμα 4 φορές γιατί δεν καταλάβαινα τι μου έλεγε. Το όποιο επίπεδο υπηρεσιών υπήρχε οφειλόταν αποκλειστικά στη δική μας προσπάθεια και στο δικό μας φιλότιμο. Ολο το σύστημα ήταν αρτηριοσκληρωτικό, πολύ λίγη υποστήριξη από το νοσοκομείο στο προσωπικό. Θυμάμαι ένα γεροντάκι από ένα νησί που ήρθε για μια μικροεπέμβαση, φαινόταν πολύ φτωχός, έβγαλε να μου δώσει 100 ευρώ. Δεν είχα ντραπεί ποτέ τόσο πολύ. Οι παλιοί γιατροί του ΕΣΥ έχουν φύγει, οι νέοι δεν έχουν χώρο να αναπνεύσουν λόγω της έλλειψης υλικοτεχνικής υποδομής και της απαράδεκτης ιεραρχίας στο ΕΣΥ. […] Μην τα βάζετε με τους γιατρούς!».
Πρώην ειδικευόμενος
