«Το πιο όμορφο κορίτσι από τον κήπο των παιδιών»: στο Ισραήλ, όλος ο κόσμος γνωρίζει αυτό το παιδικό τραγούδι. Δεν υπάρχει γονιός ούτε παιδί που να μην έχει σιγοτραγουδήσει τον εύθυμο και μελαγχολικό ταυτόχρονα σκοπό του –είναι η ιστορία ενός πατέρα που μαγεύεται από τα μάτια, τις κοτσίδες, το χαμόγελο της μικρής του κόρης αλλά συγκλονίζεται με το παραμικρό της κλάμα. Δημιουργός του είναι ο 71χρονος Γεονατάν Γκέφεν, ένας πολύ γνωστός ποιητής, συγγραφέας, χρονογράφος και στιχουργός, ένας καλλιτέχνης που μιλάει στην ψυχή και την καρδιά της χώρας. Στις 22 Ιανουαρίου, ωστόσο, τα λόγια που έγραψε για ένα άλλο όμορφο κορίτσι προκάλεσαν σάλο. Ονομάζεται Αχεντ Ταμίμι, ζει στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη και, αντί για τον «κήπο των παιδιών», μεγάλωσε στους δρόμους του Ναμπί Σάλεχ, ενός μικρού χωριού της Δυτικής Οχθης με 500 κατοίκους που διαδηλώνουν ευλαβικά κάθε Παρασκευή, εδώ και σχεδόν μία δεκαετία, διαμαρτυρόμενοι για την ισραηλινή κατοχή, τις αρπαγές γης και έναν παρακείμενο εβραϊκό οικισμό που έχει πάρει τον έλεγχο μιας πηγής του χωριού.
Στα sosial media, μπορεί να δει κανείς την Αχεντ στα 11 της χρόνια, το 2012, να κραδαίνει τη γροθιά της κάτω από το πιγούνι ενός ισραηλινού στρατιώτη. Και τρία χρόνια αργότερα, να δαγκώνει το χέρι ενός στρατιώτη που προσπαθεί να ακινητοποιήσει τον αδελφό της. Μπορεί επίσης να τη δει, στις 15 Δεκεμβρίου του 2017, στα 16 της χρόνια, να δίνει χαστούκια, κλωτσιές και γροθιές σε έναν στρατιώτη που είχε μπει μαζί με έναν ακόμη στην αυλή του σπιτιού της. Ηταν έξαλλη γιατί μισή ώρα νωρίτερα, ένας 15χρονος εξάδελφός της είχε τραυματιστεί σοβαρά στο κεφάλι από πλαστική σφαίρα. Η Αχεντ και μία εξαδέλφη της είχαν αρχικά απαιτήσει από τους δύο στρατιώτες να φύγουν. Εκείνοι ούτε έφυγαν ούτε και αντέδρασαν στη χειροδικία. «Είδαν φυσικά τις κάμερες, για αυτό» λέει η ίδια. Η μητέρα της ανέβασε το βιντεάκι στο Ιντερνετ, σύντομα αυτό έγινε viral. Τρεις ημέρες αργότερα, η Αχεντ συνελήφθη (μαζί με τη μητέρα και την εξαδέλφη της) και στις 21 Μαρτίου καταδικάστηκε σε οκτώ μήνες φυλάκιση (ποινή κατά μόλις έναν μήνα μικρότερη από εκείνη που επιβλήθηκε σε ισραηλινό στρατιώτη, ο οποίος σκότωσε έναν τραυματισμένο Παλαιστίνιο που δεν αποτελούσε πλέον απειλή). Η δίκη έγινε κεκλεισμένων των θυρών. Η υπόθεση όμως πήρε μεγάλη δημοσιότητα, σε όλο τον κόσμο. Και ο Γεονατάν Γκέφεν έγραψε στο Instagram τα εξής:
«Ενα όμορφο κορίτσι 17 χρόνων έκανε κάτι φριχτό / Και όταν ένας περήφανος ισραηλινός αξιωματικός / εισέβαλε για μια ακόμα φορά στο σπίτι της / Χαστούκισε το πρόσωπό του. / Εχει γεννηθεί εκεί, και υπάρχουν σε αυτό το χαστούκι πενήντα χρόνια κατοχής και εξευτελισμού. / Και τη μέρα που η ιστορία αυτoύ του αγώνα θα ακουστεί / Το όνομά σου, Αχεντ Ταμίμι / Με τα κόκκινα μαλλιά / Σαν τον Δαβίδ που χαστούκισε τον Γολιάθ / Θα μπει πλάι σε εκείνο της Ζαν ντ’ Αρκ, της Χάνα Σένες και της Αννας Φρανκ».
Σε ένα Ισραήλ που στρέφεται όλο και δεξιότερα, τα λόγια αυτά δεν άρεσαν. Ο Γκέφεν έγινε στόχος ύβρεων και απειλών. Ο (ακροδεξιός) υπουργός Αμυνας Αβιγκντορ Λίμπερμαν απαίτησε να πάψει αμέσως να μεταδίδει το ραδιόφωνο του στρατού τραγούδια του: «Το Κράτος του Ισραήλ δεν θα έπρεπε να προσφέρει βήμα σε έναν μεθύστακα που συγκρίνει ένα κορίτσι που δολοφονήθηκε στη διάρκεια της Σοά, και μια ηρωίδα που πολέμησε τους Ναζί, με την Αχεντ Ταμίμι, το τσουλάκι που επιτέθηκε σε έναν στρατιώτη». Ο γενικός εισαγγελέας τού υπενθύμισε οσονούπω πως δεν έχει καμία νομική δύναμη πάνω στο ραδιοφωνικό πρόγραμμα. Αλλά η Μίρι Ρεγκέφ, η υπουργός Πολιτισμού, κατήγγειλε το «ντελίριο» του καλλιτέχνη: «Η Ταμίμι δεν είναι το πιο όμορφο κορίτσι του κήπου των παιδιών αλλά μια εγκληματίας που στηρίζει την τρομοκρατία». Πέντε ημέρες και πολλές ακόμα επιθέσεις αργότερα, ο Γκέφεν απολογήθηκε: ήθελε απλώς να πει ότι οι Παλαιστίνιοι έχουν δικαίωμα να επιλέγουν τους ήρωές τους, δεν έπρεπε να είχε αναμείξει την Αννα Φρανκ και το Ολοκαύτωμα σε αυτά… Ο υπουργός Αμυνας έσπευσε να τον συγχωρήσει, χρησιμοποιώντας βιβλικούς όρους. Αυτή τη φορά όμως εξοργίστηκε η Αριστερά του Γκέφεν, προσάπτοντάς του «δειλία» και «προδοσία».
Η Αχεντ Ταμίμι, 17 χρόνων πια, βγήκε την Κυριακή από τη φυλακή, έγινε δεκτή με τιμές ήρωα τόσο στο χωριό της όσο και στη Ραμάλα, από τον ίδιο τον Μαχμούτ Αμπάς. Σε συνέντευξη που παραχώρησε στη συνέχεια, είπε πως έμαθε πολλά μέσα στη φυλακή. «Πώς να κάνω υπομονή, πώς να συμμετέχω σε μια ομάδα. Προσπάθησα να αξιοποιήσω τον χρόνο για να μελετήσω. Βγήκα πιο διαβασμένη, καταλαβαίνω τον κόσμο καλύτερα από όταν μπήκα». Θέλει τώρα να σπουδάσει νομικά, θέλει να κυνηγήσει μια μέρα το Ισραήλ στα διεθνή δικαστήρια για αυτά που περιγράφει ως εγκλήματα πολέμου της κατοχής. «Φυσικά δεν θα ξεχάσω τον αγώνα» λέει «αλλά θέλω να επενδύσω στις σπουδές μου». Προσέχει να μην πει τίποτα που μπορεί να τη στείλει ξανά στη φυλακή. «Αντίσταση δεν είναι μόνο η πέτρα» λέει. «Είναι και τα ποιήματα που γράφουμε. Η τέχνη». Και την επόμενη φορά που θα εμφανιστούν στρατιώτες στην αυλή της; «Δεν ξέρω τι κρύβει το μέλλον και μου έδωσαν ποινή με αναστολή για να με περιορίσουν. Οποιος με γνωρίζει όμως αντιλαμβάνεται τι θα συμβεί».