Είναι προφανές ότι η Ελλάδα, από τη μαύρη Δευτέρα και μετά, άλλαξε. Υπήρχε άλλη Ελλάδα πριν και υπάρχει άλλη μετά τις 23 Ιουλίου του 2018. Και βεβαίως, μαζί, άλλαξαν και οι Ελληνες.

Τα τελευταία χρόνια, ίσως λόγω της μεγάλης οικονομικής κρίσης, η κοινωνία μεταμορφώνεται σε όλο και περισσότερο ατομικιστική, αν και υπήρχαν κινήματα αλληλεγγύης. Ωστόσο, ήταν και είναι τόσο μεγάλος ο αγώνας για την επιβίωση, που δεν σου επέτρεπε «να πάρεις ανάσα».

Και μετά ήρθε η τραγωδία στο Μάτι. Και κάπου εκεί, ο ελληνικός λαός έδειξε να κατεβάζει τα χέρια κάτω. Κουράστηκε. Διότι η τραγωδία δείχνει τη σχέση μας με την πραγματικότητα. Και είναι πολύ σκληρή, για όλους και όχι μόνο γι’ αυτούς που μετράνε απώλειες στην Ανατολική Αττική. Γιατί είναι από τις περιπτώσεις που λες ότι αυτό το κακό μάς χτύπησε όλους.

Κι αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να το διαχειριστεί κανένα επικοινωνιακό τρικ. Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού δεν αντέχει «σκηνοθεσίες», δεν μπορεί καν να ακούει γενναιόδωρες υποσχέσεις και πάνω απ’ όλα δεν ανέχεται τον ιδιότυπο κυβερνητικό τσαμπουκά, που από το αποτυχημένο, σε απευθείας μετάδοση, σόου της μοιραίας Δευτέρας και μετά κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος.

Ο ελληνικός λαός πενθεί, έχει οργή και θυμό, σε βαθμό που ξεπερνάει οτιδήποτε άλλο. Κι αυτό γιατί αισθάνεται μόνος και απροστάτευτος. Δεν περιμένει πλέον τη συγγνώμη που δεν ήρθε ποτέ από τα «αρμόδια χείλη», αλλά ζητά – και θα ζητά ολοένα και πιο πιεστικά από εδώ και στο εξής – εξηγήσεις, απαντήσεις και λύσεις. Για την ώρα, δεν πήρε τίποτα απ’ αυτά.

Αυτή η τραγωδία ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ο ρώσος φιλόσοφος Αλέξανδρος Ζινόβιεφ έλεγε ότι «ο Στάλιν δεν ήταν ο δημιουργός της ρωσικής τραγωδίας, αλλά η έκφρασή της». Τελευταία, αρχίζω να πιστεύω ότι αυτό αρχίζει να ταιριάζει ολοένα και περισσότερο στον Αλέξη Τσίπρα. Ο έλληνας Πρωθυπουργός είναι ο απόλυτος εκφραστής μιας πολιτικής, η οποία, αντί να χτίσει, ασχολήθηκε αποκλειστικά με τη διαχείριση, την επικοινωνία και την κατασκευή εχθρών. Για την ακρίβεια δημιούργησε και δημιουργεί συνεχώς εχθρούς, επειδή προφανώς δεν έχει μάθει να κάνει τίποτε άλλο.

Η τραγωδία της 23ης Ιουλίου είναι η αρχή του τέλους του έλληνα Πρωθυπουργού. Φυσικά, για πολλούς η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει εδώ και καιρό. Ωστόσο, τώρα, ακόμα και στενοί πολιτικοί του φίλοι έχουν αρχίσει να αναρωτιούνται για τις ικανότητές του και ακόμα παραπέρα για το μέλλον του και το μέλλον τους. Καμία «καθαρή έξοδος» και καμία υπόσχεση δεν θα μπορέσει να αντιστρέψει την πορεία του, αυτή τη φορά.