Δεν έχει όριο η κυβερνητική κατρακύλα από την ώρα της τραγωδίας στο Μάτι. Είναι σαν χιονοστιβάδα που φουσκώνει και κατέρχεται με ορμή μέχρι να σκάσει και να διαλυθεί νομοτελειακά στα εξ ων η κυβέρνηση συνετέθη.

Μετά την ανικανότητα και τα φονικά λάθη επί του πεδίου, στη συνέχεια ήρθαν η αναλγησία, η επικέντρωση αποκλειστικά στην επικοινωνιακή διαχείριση και η εμμονή στην αποφυγή και της ελάχιστης συγγνώμης ή σε κάποια στοιχειώδη πραγματική ανάληψη ευθύνης –όχι του γελοίου είδους που επινόησε ο Τσίπρας ο οποίος την «ανέλαβε» και αμέσως μετά την ξέχασε. Αφού ούτε αυτά απέδωσαν, ήρθαν τα χειρότερα: περάσαμε στα συστηματικά ψέματα και στην οργανωμένη συγκάλυψη με μεθόδους που δεν θυμίζουν κυβέρνηση δημοκρατικής χώρας αλλά παρακράτος. Γιατί όταν η κυβέρνηση λέει τέτοιου είδους ψεύδη τα οποία αποκαλύπτονται και τεκμηριώνονται από αδιάσειστα στοιχεία και μετά κάνει και πάλι τον βλάκα, αυτό, δεν είναι πια δημοκρατία.

Η στάση αυτή εκφεύγει de facto και de jure των ορίων του δημοκρατικού πολιτεύματος. Μια κυβέρνηση που λειτουργεί ως κοινός ποινικός (και όχι μόνον ως πολιτικός πια) απατεώνας επί πτωμάτων, έχει περάσει οριστικά και αμετάκλητα στη σφαίρα του αυταρχισμού. Λειτουργεί σαν τον εγκληματία που επιχειρεί να συγκαλύψει τα στοιχεία και τα ίχνη του από τη σκηνή του εγκλήματος. Αν όλα αυτά τα πρωτοφανή που έκανε η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου τα είχε πράξει οποιαδήποτε άλλη, αυτή την ώρα δεν θα είχε καεί πια μόνον το Μάτι. Θα είχε καεί και η Αθήνα. Και η Αριστερά θα είχε ήδη κατασκευάσει τον επόμενο μύθο της για τις επόμενες τρεις-τέσσερις δεκαετίες, επί του οποίου κάποιοι θα έχτιζαν λαμπρές πολιτικές καριέρες. Δεν μπορεί συνεπώς παρά να αναρωτηθεί κανείς για άλλους μύθους παρελθουσών δεκαετιών πάνω στους οποίους χτίστηκε το λεγόμενο, νεκρό πια, «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς.

Εκείνο όμως που ήταν αδιανόητο, είναι το επίπεδο αυτοεξευτελισμού στο οποίο έφτασε η κυβέρνηση όταν είδε ότι ούτε οι μέθοδοι παρακράτους, οργανωμένων ψεμάτων, ενδεχομένως ακόμα και πλαστογράφησης δημοσίων εγγράφων, επαρκούν να σταματήσουν την ανεξέλεγκτη χιονοστιβάδα. Ο πρωτοφανής αυτοεξευτελισμός του Τσίπρα μέσα από την προτροπή ενός από τους πλέον στενούς του συνεργάτες, του επικοινωνιολόγου υπουργού του Βερναρδάκη, που δήλωσε το αδιανόητο: «Μην χτυπάτε τον Τσίπρα, είναι μικρός, μόνο 44 χρονών»! Απίστευτο!

Δεν είναι μόνον το γελοίο του επιχειρήματος: σε αυτή την ηλικία άλλος κυβερνά την πυρηνική δύναμη Γαλλία ή, παλιότερα, διάφοροι έχουν κυβερνήσει τις ΗΠΑ. Αυτό καθιστά τη δήλωση απλώς γελοία. Οχι όμως αθώα: πίσω της κρύβεται ασφαλώς ότι ο Βερναρδάκης έχει ήδη μετρήσει πως ο Τσίπρας έχει εξαφανιστεί πολιτικά. Και μαζί με αυτόν όλοι τους. Εκείνο που την καθιστά αισχρή είναι ότι μιλάμε για τον άνθρωπο που δεν ήταν μικρός για να παίζει τον ηγέτη εντός και εκτός Ελλάδος για να καταλήξει σε πλήθος καταστροφές, όπως λ.χ. στην αρχή τα σχεδόν 100 δισ. που κόστισε η «διαπραγμάτευσή» του. Τώρα, ξαφνικά, ο σπουδαίος ηγέτης έγινε… μικρός διά στόματος του κύριου επικοινωνιολόγου του!

Τι να πει κανείς; Το μόνο που μένει να πει είναι ένα: Εϊ, μικρέ, για όλα αυτά, ντροπή σου!