Δίχως δυναμική και ανοιχτή ανώτατη παιδεία είναι αδύνατη η παρουσία μας στο διεθνές ανταγωνιστικό περιβάλλον. Τα Πανεπιστήμια της Κίνας λ.χ. βγάζουν κάθε χρόνο εκατοντάδες χιλιάδες πτυχιούχους, υψηλής κατάρτισης και μεγάλων δυνατοτήτων, στους τομείς κυρίως των θετικών επιστημών και των τεχνολογιών της πληροφορίας. Το ίδιο συμβαίνει και στην Ινδία, ενώ η πρωτεύουσα της Νότιας Κορέας Σεούλ έχει το μεγαλύτετρο ποσοστό στον κόσμο κατοίκων με διδακτορικό στις φυσικές επστήμες. Στην Ελλάδα ξεχύνονται στους δρόμους φοιτητές και καθηγητές από φόβο μήπως και επιτραπεί η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων σε ένα σύστημα που ήδη πάσχει βαριά.
Η παγκόσμια οικονομική αλληλεξάρτηση των ημερών παρασύσει στο χάος κοινωνίες ανέτοιμες να αντιδράσουν και να αντεπιτεθούν, όπως γράφει στο εξαιρετικό του βιβλίο ο Thomas – Homer Dixon (The Upside of Down: Catastrophe, Creativity, and the Renewal of Civilization, 2006 ). Η καταστροφή που για πολλές παραδοσιακές συνήθειες είναι αναπόφευκτη, μπορεί να αποτελέσει ευκαιρία για μια καινούργια πορεία αναγέννησης. Φθάνει η χώρα να πάρει τις αποφάσεις της. Να ανανεώσει τους θεσμούς της. Και να μεταμορφώσει τα δυσλειτουργικά της στερεότυπα.
Να μην ξεχνάμε πως σε κάθε περίπτωση η καταστροφή ανοίγει πιθανότητες αναγέννησης. Το έχουμε δει σε πολλά επίπεδα κατά το παρελθόν. Ελπίζω να το δούμε και στο μέλλον. Ισως και μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές.
Εξάλλου, όπως υποστηρίζει κι ο τιμηθείς με το Νομπέλ Οικονομίας καθηγητής Εντμουντ Φελπς (Macroeconomics for a Modern Economy, 8 Δεκ. 2006), «ένα σύστημα που δεν παράγει ούτε δυναμισμό αλλά ούτε και υψηλή απασχόληση για τους πολίτες του αποτυγχάνει και καταρρέει». Ποιος μπορεί να ισχυρισθεί πως δεν υπάρχει γενικότερη κρίση;
Θα έπρεπε όλα αυτά να σημάνουν προειδοποιητικά καμπανάκια. Στη ραστώνη όμως του ελληνικού ωχαδερφισμού όλοι γκρινιάζουν αλλά κανείς δεν κάνει κάτι ουσιαστικό. Να το καταλάβουμε: δίχως μεταρρύθμιση ουσίας στην παιδεία και τη νομιμοποίηση ιδιωτικών Πανεπιστημίων μέλλον δεν υπάρχει…