Η δυσαρέσκεια της κοινής γνώμης για την κατάσταση της οικονομίας, και ακόμη περισσότερο για τη συμφωνία των Πρεσπών, ήταν δεδομένη. Η πίεση της αντιπολίτευσης για εκλογές, σε συνδυασμό και με τις αρνητικές δημοσκοπήσεις, ήταν μεγάλη. Αλλά ο Πρωθυπουργός είχε ένα τελευταίο χαρτί: την «καθαρή έξοδο» από τα Μνημόνια.

Εκεί θα στήριζε το τελευταίο κυβερνητικό αφήγημα. Με αυτό το όπλο, και με τη γνωστή κατασκευή εχθρών φυσικά, θα πήγαινε μέχρι τις εκλογές. Αν μάλιστα έπαιρνε από τους δανειστές και μια μικρή αναβολή για τις συντάξεις, ακόμα καλύτερα.

Αλλά ήλθε η εθνική τραγωδία με τους σχεδόν 90 νεκρούς και τις τεράστιες καταστροφές από την πύρινη λαίλαπα. Και το ήδη εύθραυστο προστατευτικό γυαλί που κατασκευαζόταν με τόσο κόπο γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Πρωθυπουργό προσωπικά έγινε κομμάτια.

Οχι μόνο από την ασυγχώρητη αμέλεια, τα εγκληματικά λάθη και την αφόρητη αλαζονεία των υπευθύνων. Οχι μόνο από το γεγονός ότι μόλις χθες παραιτήθηκε ένας υπουργός. Αλλά και από την προσπάθεια να μετατοπιστούν οι ευθύνες: για το μακελειό δεν ευθύνονται αυτοί που απέτυχαν να σώσουν τους ανθρώπους, αλλά η κλιματική αλλαγή, η πολεοδομική ασυδοσία, τα αυθαίρετα, οι μάντρες και… οι δημοσιογράφοι.

Η προσπάθεια είναι προκλητική. Προσβάλλει τη μνήμη των νεκρών. Και θα αποτύχει. Εθισμένος σε μια μικροκομματική διαχείριση της πραγματικότητας, ο Πρωθυπουργός δεν θα μπορέσει να αποτινάξει αυτό το βάρος. Ώς τώρα, η κυβέρνησή του υπήρξε ανίκανη, αλλά τυχερή. Ο αυτοκράτορας περιβαλλόταν κατά καιρούς διάφορους μανδύες για να διατηρηθεί στην εξουσία. Αλλά την κρίσιμη στιγμή δεν μπόρεσε να κρυφτεί. Και τα παιδιά φώναξαν: ο αυτοκράτορας είναι γυμνός!

Χώρια που δεν είναι καν αυτοκράτορας.