Αντε πάλι. Την ώρα του φρικτού απολογισμού, ο Πρωθυπουργός συνεχίζει να αλλάζει θεατρικούς ρόλους πιο γρήγορα από τα πουκάμισα της πρωθυπουργικής στολής του. Χθες εμφανίστηκε με μια φωτογραφία στο Twitter να ξεφυλλίζει εμβριθής ένα χονδρό βιβλίο (ελπίζω να μην ήταν ο τηλεφωνικός κατάλογος), ανάμεσα σε δύο διακεκριμένους καθηγητές τους οποίους κάλεσε στο Μέγαρο Μαξίμου. Στη λεζάντα γίνεται λόγος για την κλιματική αλλαγή, αυτή φταίει, γι’ αυτό άλλωστε ο Πρωθυπουργός φώναξε δυο επιστήμονες ειδικούς στην πρόληψη φυσικών καταστροφών για να ζητήσει συμβουλές.
Ο άνθρωπος αυτός δεν βαρέθηκε να στήνεται και να φωτογραφίζεται σε διάφορους ρόλους; Είναι αυτή η δουλειά ενός πρωθυπουργού; Να παίζει το θέατρο που του γράφουν επικοινωνιολόγοι και διορθώνουν σκοτεινοί σύμβουλοι υπογείως; Δεν βαριέται να παίρνει πόζες, να στήνεται, να μακιγιάρεται, να ντύνεται; Χαρά στο κουράγιο του, αλλά κοντεύει, έτσι όπως ερμηνεύει τις τραγωδίες, να μετατραπεί σε Παξινού της πολιτικής επικοινωνίας –έστω, στην παρωδία της.
Και καλά αυτός. Φορτώνει την αδράνεια των κρατικών μηχανισμών και των στελεχών του στην κλιματική αλλαγή επειδή προασπίζει τη δουλίτσα του –την προνομιούχα καρέκλα της εξουσίας. Καλά και για όσους τον περιστοιχίζουν. Τι απαιτήσεις να έχει κανείς από έναν Σπίρτζη (που ανακάλυψε την οικογενειακή ευθύνη στο πιο φασίζον και παραληρηματικό λογύδριο που έχω ακούσει στο όνομα των προοδευτικών ιδεών), από έναν Τόσκα, από έναν Σκουρλέτη, από έναν Τζανακόπουλο. Από έναν Κουρουμπλή ή από έναν Κουβέλη, από τυχοδιώκτες παλαιοπασόκους κι από θρησκόληπτους της αριστερής θρησκείας.
Οι υπόλοιποι; Οι έναρθροι υποτίθεται πολιτικοί που τον πλαισιώνουν; Πού είναι όλοι αυτοί οι ταγοί, που για χρόνια ήσαν με το δάχτυλο προτεταμένο, έτοιμοι να κατακεραυνώσουν όσους θεωρούσαν ότι βρίσκονταν εκείθεν της προοδευτικής βίβλου του αριστερού κινήματος, της οποίας οι ίδιοι ήσαν μοναδικοί εκφραστές;
Περίμενα ότι το ποτήρι θα είχε ξεχειλίσει για αρκετούς. Στις κομματικές οργανώσεις. Στα συνδικάτα, όπου τους κοροϊδεύουν. Στη Βουλή, όπου έχουν εκλεγεί και ανιδιοτελείς εκφραστές ενός οράματος για την κοινωνική δικαιοσύνη. Πώς ανέχονται αυτοί οι άνθρωποι την ύβρι της καταστροφής, την κάλυψη των ευθυνών πίσω από δικαιολογίες, εχθροπάθεια, επικοινωνιακά κόλπα, από τόσο θέατρο; Ανθρωποι που έχουν φωνάξει συνθήματα τύπου «το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει» για τους δικούς τους νεκρούς, πώς θα απευθυνθούν σε λίγο καιρό στους ψηφοφόρους τους, τι θα τους πουν για τους καμένους και τους πνιγμένους, που το κράτος της Αριστεράς δεν τους σεβάστηκε ζωντανούς αλλά δεν τους σέβεται ούτε νεκρούς;
Πόσο θα κρύβονται, κομπάρσοι του υποτιθέμενου ηθικού πλεονεκτήματος, καλυπτόμενοι από το θέατρο του αρχηγού;