Προσπαθώ να φανταστώ πώς θα ήταν. Πώς θα ήταν αν ο Πάνος Καμμένος δεν δεχόταν να πάει πρώτος από την κυβέρνηση στους χαροκαμένους και να τους προσβάλει έτσι όπως τους προσέβαλε. Από προπέτεια και άγνοια κινδύνου; Πες το κι έτσι. Μου λείπει όμως και κάτι ακόμα ώστε να κατανοήσω την αποκοτιά και να την εντάξω στο όλον επικοινωνιακό πλαίσιο που φιλοτέχνησε η κυβέρνηση αξιοποιώντας επιτέλους τον έτερο Καππαδόκη της, εκεί που τον είχε μόνον για να ρίχνει στεφάνια σταβέντο και να αποδίδει στρατιωτικές τιμές σε μπητσόμπαρα. Θα σας το πω όπως το καταλαβαίνω. Τι κάνεις όταν στραβώσει η φάση και σου βγαίνει λύσσα το φαΐ; Απλούστατον. Παίρνεις μια μεγάλη πατάτα, λένε οι νοικοκυρές, και τη ρίχνεις ολόκληρη μέσα στο τσουκάλι να βράσει μαζί με τη φακή.
Το άμυλο έχει την ιδιότητα να απορροφά το παραπανίσιο αλάτι συμβάλλοντας μάλιστα στο τέλειο χύλωμα. Κάπως έτσι, σαν πατάτα, λειτούργησε και λειτουργεί ο Πάνος Καμμένος για τους συριζαίους, φανερούς, κρυφούς και εν αναμονή. Τον έχουν για να απορροφά όλη τη λαϊκή οργή από τη μαρμίτα του ΣΥΡΙΖΑ, σαν μαγικό αντικείμενο, σαν κουκλάκι του βουντού, σαν απήγανος που όλα τα κακά σκορπάει. Και ποιος δεν θα ‘θελε ένα τέτοιο θαυματουργό απλικέισον στη ζωή του; Μια μεγάλη πατάτα, πρόθυμη να μαζεύει πάνω της όλο το όνειδος και να σε στέλνει μετά άσπιλο κι αμόλυντο στα στημένα υπουργικά συμβούλια και στα διαγγέλματα;
Το νομικό κενό που υπάρχει για τα στρυχνοειδή φυτά, με υποχρεώνει να κηρύξω αθώα την πατάτα και να σκύψω να εξετάσω προσεκτικά το πιάτο μου. Κοντά στον νου κι η γνώση: αυτή η τρίχα αποκλείεται να είναι του Τζανακόπουλου. Λογικό. Ακόμη πιο λογικό που απέκλεισαν τον Νίκο Παππά και τη δασύτριχη επικοινωνιακή του αντίληψη από τη συγκεκριμένη κρίση. Για να αναδυθεί πάλλευκος ο Τσίπρας μέσα από τα αποκαΐδια της αναλγησίας του, πρέπει οπωσδήποτε να φαγωθούν μεταξύ τους, μέχρι τον τελευταίο. Οχι ολόκληροι και με τη φλούδα όπως ο Καμμένος αλλά λεπτοκομμένοι και κυματιστοί σαν τσιπς. Ακούω από τώρα το χρατς χρουτς που κάνει καθώς αδειάζει η σακούλα.