«Σε σχέση με αναφορές για τη μεταγωγή κρατουμένου από τη φυλακή Κορυδαλλού σε άλλη φυλακή, γίνονται γνωστά τα ακόλουθα». Ετσι ξεκινά η ανακοίνωση – απάντηση του υπουργείου Δικαιοσύνης στις αντιδράσεις που προκάλεσε η μεταγωγή του Δημήτρη Κουφοντίνα στις ανοιχτές αγροτικές φυλακές Βόλου. Από την πρώτη κιόλας πρόταση υπάρχει ένα θεμελιώδες πρόβλημα. Ο Κουφοντίνας δεν είναι ένας απλός «κρατούμενος». Ούτε καν ένας απλός «ισοβίτης», ο οποίος θα προστεθεί στον «μεγάλο αριθμό ισοβιτών» που υπάρχει ήδη στις αγροτικές φυλακές. Το τι ακριβώς είναι το γνωρίζουν οι συγγενείς των θυμάτων του, το γνωρίζει η ελληνική κοινωνία, το γνωρίζει ασφαλώς και ο υπουργός Δικαιοσύνης.

Ο τρόπος με τον οποίο αυτή η κυβέρνηση αντιμετώπισε τη ζωή και τον θάνατο μετά την τραγωδία στο Μάτι ήταν εξαρχής προκλητικός. Τα επικοινωνιακά σόου του Πρωθυπουργού, το υψωμένο δάχτυλο του Καμμένου, το ανατριχιαστικό «θόλωσε» του Πολάκη και η ακόμη πιο ανατριχιαστική «στραβή στη βάρδια» της Δούρου περιέχουν τόσο κυνισμό και τέτοια έλλειψη ενσυναίσθησης, που αναρωτιέται κανείς αν αυτοί οι άνθρωποι έχουν καταλάβει τι έχει συμβεί ή αν θεωρούν αυτή την τραγωδία ένα ακόμη εμπόδιο στην προσπάθειά τους να παραμείνουν στην εξουσία.

Η περίπτωση Κουφοντίνα προσθέτει μια ιδεολογική διάσταση στην προσέγγιση της ζωής και του θανάτου από τον ΣΥΡΙΖΑ. Σύμφωνα με την κοσμοθεωρία του, δεν είναι όλες οι ζωές ίσες: ένας αριστερός αποτιμάται περισσότερο από έναν δεξιό. Κατά συνέπεια, δεν είναι εξίσου καταδικαστέες και όλες οι πράξεις βίας, ή ακόμη και αφαίρεσης της ζωής: όποιος σκοτώνει έναν αριστερό είναι ακροδεξιός δολοφόνος για τον οποίο πρέπει να εξαντληθεί όλη η αυστηρότητα του νόμου, όποιος σκοτώνει έναν δεξιό είναι «εκτελεστής» στον οποίο πρέπει να αναγνωριστούν ελαφρυντικά.

Οσο ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν στην αντιπολίτευση, όλο αυτό ήταν κάπως γραφικό. Τώρα όμως λαμβάνει αποφάσεις, ψηφίζει νόμους, χειρίζεται ευαίσθητα θέματα. Και εν μέσω όλης αυτής της ανικανότητας και προχειρότητας, εξακολουθεί να έχει στόχο την «αναμόρφωση» της κοινωνίας. Οι θεωρητικοί του εξακολουθούν να θέλουν «να αλλάξουν τις νοοτροπίες και τις αντιλήψεις της κοινωνίας», όπως είπε στην ανακοίνωσή του το Πράττω. Και σε αυτό το πλαίσιο εννοούν να πείσουν την Αλεξία Μπακογιάννη, τους γονείς του Αξαρλιάν, τους οικείους του Σόντερς, αλλά και όλους τους έλληνες πολίτες, ότι ένας άνθρωπος που όχι μόνο δολοφονούσε, αλλά δεν μετάνιωσε και δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη για τις δολοφονίες αυτές, είναι άλλος ένας κρατούμενος, άλλος ένας ισοβίτης.

Οταν ο αρχιεκτελεστής της 17 Νοέμβρη άρχισε να βγαίνει με άδεια, το επιχείρημα σε όσους αντέδρασαν ήταν ότι εφαρμόστηκε ένας προϋπάρχων νόμος. Η μεταγωγή του όμως στον Βόλο έγινε ύστερα από γνωμοδότηση της Κεντρικής Επιτροπής Μεταγωγών. Μπορεί να τηρήθηκε η νομιμότητα, όπως λέει ο Κοντονής. Επεδείχθη όμως για άλλη μια φορά, και για διαφορετικούς λόγους, εγκληματική ασέβεια. Απέναντι σε ζωντανούς. Και, κυρίως, απέναντι σε νεκρούς.