«Αποτελεσματικά λειτούργησε το σύνολο των μηχανισμών του κράτους, όσο και αν ο τελικός αριθμός των θυμάτων “θολώνει” την εικόνα». Η διαπίστωση ανήκει ως γνωστόν στον Παύλο Πολάκη. Και τη διαστρέβλωσαν – τι πρωτότυπο; – τα «επιτελεία των ΜΜΕ της διαπλοκής» με «χολή», «μίσος» και «λυσσώδη λαχτάρα» να ρίξουν «την κυβέρνηση αξιοποιώντας με τη μεγαλύτερη δημοσιογραφική τυμβωρυχία που έχει να επιδείξει η παγκόσμια Ιστορία την ανθρώπινη τραγωδία της 23ης Ιουλίου».
Ενας άλλος συριζαίος, βέβαια, ο Πρόεδρος της βουλής Νίκος Βούτσης, μία μέρα μετά τον Πολάκη, επέλεξε ένα ελαφρώς πιο ορθολογικό στυλ απολογίας για τις ολιγωρίες του κρατικού μηχανισμού που οδήγησαν στην τραγωδία στο Μάτι. Δήλωσε «όλοι έκαναν ό,τι μπορούσαν, πλην όμως αυτό δεν ήταν αρκετό». Συμπληρώνοντας μάλιστα πως «αυτού του τύπου οι “ασύμμετρες καταστροφές” δεν είναι κισμέτ, δεν είναι νομοτέλεια, δεν μπορεί να είναι εκτός ελέγχου και δυνατότητας πρόληψης και αντιμετώπισης». Η απόσταση της βουτσικής από την πολακική προσέγγιση είναι κάτι παραπάνω από προφανής. Κι οι δύο, ωστόσο, διεκδικούν μια σημαίνουσα θέση στο σύμπαν της κυβερνώσας Αριστεράς.
Οπότε, από τη σύγκριση των υπερασπιστικών τους για την κυβέρνηση γραμμών προκύπτει ένα εύλογο ερώτημα: Ποιος από τους δύο μιλάει μέσα από τα βάθη της συριζαϊκής ψυχής; Οι κονεσέρ των αριστερών πραγμάτων λένε ότι οι τοποθετήσεις του Βούτση δεν είναι ποτέ εκτός γραμμής Μαξίμου. Αρα, θα μπορούσε να υποθέσει κανείς πως δεκατρείς μέρες μετά ο στενός κυβερνητικός πυρήνας επιτέλους παραδέχεται τα λάθη του; Θα μπορούσε, αν δεν είχε ακούσει όσα λέει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δύο εβδομάδες τώρα. Γιατί όταν ο Πολάκης κατηγορεί τα μίντια και την πασοκονεοδημοκρατία ότι έχουν «έναν και μόνο στόχο», να προκαλέσουν «χάος, ανασφάλεια, αποσταθεροποίηση και πτώση της κυβέρνησης», πόσο διαφέρει από τον Τζανακόπουλο που διατείνεται ότι η κριτική που δέχεται η κυβέρνηση είναι «επικοινωνιακή τυμβωρυχία»; Η διαφορά τους είναι απλά διαφορά ύφους. Ο ένας τα λέει ασύντακτα και με πεζοκεφαλαία κι ο άλλος φορώντας γραβάτα. Αμφότεροι, όμως, προτιμούν την κατασκευή ενός εχθρού – και το πλασάρισμα μιας καλής θεωρίας συνωμοσίας – από την πραγματικότητα. Ως γνήσιοι συριζαίοι.