Τον Σεπτέμβριο του 2015, μια τραγική φωτογραφία έβγαλε την Ευρώπη από τη μακαριότητά της. Απεικόνιζε το πτώμα ενός τρίχρονου παιδιού από τη Συρία που είχε ξεβραστεί στις ακτές της Αλικαρνασσού. Το όνομα του παιδιού και η ιστορία του δεν άργησαν να γίνουν γνωστά. Και ο Αλαν Κούρντι έγινε σύμβολο της τραγικής μοίρας των χιλιάδων προσφύγων που προσπαθούν να γλιτώσουν από τον πόλεμο.
Αυτές τις ημέρες η ελληνική κοινωνία έχει συγκλονιστεί από τις ιστορίες των νεκρών της καταστροφικής φωτιάς στο Μάτι. Η Εβίτα, η Χρύσα, ο Δημήτρης, η Μαργαρίτα, μας είναι πλέον τραγικά οικείοι, συγκλονιστήκαμε με τον τρόπο που έφυγαν, νιώθουμε κι εμείς τον πόνο των συγγενών τους. Είναι τα σύμβολα μιας τραγωδίας πίσω από την οποία υπάρχουν εγκλήματα, ευθύνες, ολιγωρίες και λάθη. Αλλά δεν περιλαμβάνονται σε καμιά επίσημη λίστα.
Γιατί; Πώς εξηγείται ότι δεκαέξι ημέρες μετά την καταστροφή οι Αρχές δεν έχουν δώσει ακόμη τον επίσημο κατάλογο με τα ονόματα των θυμάτων; Δεν τα ξέρουν; Θέλουν κάτι να αποφύγουν ή να κρύψουν; Εχουν την ψευδαίσθηση ότι η συσκότιση θα διευκολύνει την εκτόνωση; Ή είναι απλώς ανίκανες;
Η λίστα αυτή δεν μπορεί να παραμένει αόρατη. Τα σύμβολα έχουν πρόσωπο και ταυτότητα, δεν μπορεί να περιγράφονται με την ηλικία τους ή τον αριθμό τους. Η ταυτοποίησή τους έχει πια ολοκληρωθεί, με εξαίρεση ίσως έναν ή δύο. Αυτό το κρυφτούλι δεν μπορεί πλέον να συνεχιστεί. Είναι θέμα στοιχειώδους σεβασμού προς τις οικογένειές τους και όλους τους έλληνες πολίτες.