Η ικανότητα, η αποτελεσματικότητα είναι οι μόνοι δείκτες που πιστοποιούν την αξία και τη χρησιμότητα μιας κυβέρνησης. Με τα συγκεκριμένα πλεονεκτήματα μπορεί να δημιουργήσει πολιτικό κεφάλαιο, διασφαλίζοντας την κυριαρχία της. Προϋπόθεση, βέβαια, αποτελεί το να διαθέτει συγκεκριμένο σχέδιο, μεθοδικότητα, να στηρίζεται σε άξια στελέχη. Πρωτίστως, ο επικεφαλής της να ξεχωρίζει για τις γνώσεις, την εμπειρία και την ηγετικότητά του. Ανατρέχοντας στην πρόσφατη ιστορία μας, θα διαπιστώσουμε τη σημασία της αποτελεσματικότητας στην επίτευξη μεγάλων εθνικών στόχων. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εξασφάλισε την αναίμακτη μετάβαση στο δημοκρατικό πολίτευμα και την ένταξη στην ΕΟΚ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ενσάρκωσε και επισφράγισε το τέλος του μετεμφυλιακού κράτους, διευρύνοντας την κοινωνική βάση της εξουσίας. Ο Κώστας Σημίτης άλλαξε την όψη της Ελλάδας με τα έργα υποδομής, τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, καθώς και τη συμμετοχή μας στην ΟΝΕ. Και οι τρεις ανταποκρίθηκαν στις ανάγκες της εποχής τους, δείχνοντας ξεχωριστή ηγετικότητα, αποφασιστικότητα και στοχοπροσήλωση.

Στο σημερινό απαιτητικό περιβάλλον οι πρωταγωνιστές της πολιτικής κρίνονται από το βάθος, τη διαχειριστική επάρκεια, την ικανότητά τους να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα που ανακύπτουν. Κυρίως από τη δυνατότητά τους να ενσαρκώσουν τις απαιτήσεις της εποχής τους. Η αμάθεια, η απειρία, η δυστοκία να συνδέσουν το Μίκρο με το Μάρκο οδηγεί σε ατελέσφορα αποτελέσματα. Εξάλλου, η πολιτική δεν θεμελιώνεται με την πλειοδοσία σε μεσσιανισμό, σε νεφελώδη οραματικό λόγο. Ούτε με στρατηγήματα. Οφείλει να είναι «Τεχνικό Δελτίο Εργου». Συνεπώς, ο επικεφαλής ενός κυβερνητικού σχήματος αξιολογείται για το τι κάνει, με ποιους και γιατί. Και όχι για το τι θα πει.

Αξιολογώντας τη θητεία των τριάμισι χρόνων των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αβίαστα βγαίνει το συμπέρασμα ότι υπολείπονται των αναγκών της διακυβέρνησης. Δεν δείχνουν μόνο ανικανότητα και ανεπάρκεια, αλλά και παροιμιώδη άγνοια κινδύνου. Χωρίς γνώση και στοιχειώδη εμπειρία πελαγώνουν στα κρίσιμα ζητήματα, αποκαλύπτοντας τις ενδογενείς τους αδυναμίες. Ταυτόχρονα, επιβεβαιώνουν ότι δεν διαθέτουν το παραμικρό σχέδιο για τα προβλήματα του τόπου, της οικονομίας και της διοίκησης. Προσπαθούν δε να καλύψουν την υστέρησή τους με την προσφιλή μέθοδο των επικοινωνιακών φληναφημάτων. Φαίνεται να ξεχνούν κάτι ουσιώδες: Η πολιτική είναι η πρώτη ύλη. Η επικοινωνία έπεται. Τη βασική αυτή παραδοχή φαίνεται να αγνοεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Επιπλέον, όταν είσαι στην αντιπολίτευση ο λόγος σου συνήθως βρίσκει ανταπόκριση γιατί είναι καταγγελτικός, καλλιεργεί προσδοκίες και αναμονές. Ομως, όταν έχεις κυβερνητική ευθύνη κρίνεσαι από την αντιστοιχία λόγων και έργου.

Ο Αλέξης Τσίπρας αντιπολιτευόμενος εξέφρασε με τον καλύτερο τρόπο την αγανάκτηση τμήματος των εκλογέων. Στην ουσία ενσάρκωσε τον φόβο για τις επερχόμενες, απαραίτητες για τον τόπο αλλαγές, υπηρετώντας έναν ακραίο και επικίνδυνο ανορθολογισμό. Εκμεταλλευόμενος τη χρεοκοπία του μεταπολιτευτικού συστήματος, απέκτησε πολιτικό κεφάλαιο. Ωστόσο, οι πρωθυπουργικές του επιδόσεις, σε συνδυασμό με την ανεπάρκεια και αναποτελεσματικότητα των υπουργών και των στελεχών του, το αποδομούν. Το έλλειμμα κυβερνησιμότητας είναι υπαρκτό. Η κυβέρνηση αποδεικνύεται μια σκιά χωρίς σώμα, χωρίς υπόσταση.