Δεν είναι σωστό να φιλοξενείται κάποιος «σπίτι σου» και να αντιδικείς μαζί του σε σχέση με όσα λέει. Μπορείς όμως άριστα να διαφωνήσεις και να του το πεις τόσο περισσότερο αν, όσα λέει, έχουν δημόσιο χαρακτήρα και αφορούν θέματα που πραγματικά καίνε. Ο λόγος για τον Κώστα Ζαχαριάδη, τον διευθυντή της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ (η φωτογραφία του δείχνει έναν άνθρωπο σοβαρό και ευγενή, για να θυμηθούμε την αλησμόνητη Ελένη Βλάχου, που πρόσεχε πάρα πολύ τη φυσιογνωμία ενός ανθρώπου όταν επρόκειτο να έχει μια οποιαδήποτε σχέση μαζί του), που σε συνέντευξή του στα «ΝΕΑ» του περασμένου Σαββατοκύριακου λέει ανάμεσα σε άλλα: «Δεν είναι όλα πολιτικά στη ζωή. Υπάρχουν και τα ανθρώπινα, υπάρχουν και άλλα. Υπάρχει ένα μεγάλο στοίχημα μπροστά μας και αυτό είναι συγκεκριμένο και σαφές. Να αλλάξουμε όλα εκείνα που οδήγησαν στην τραγωδία». Δεν μπορεί να γνωρίζει κανείς ποιος θα ήταν ο αριθμός που θα έφερνε ο Κώστας Ζαχαριάδης, σε περίπτωση που αποφασίζαμε να καταμετρήσουμε τους ανθρώπους που, εδώ και σαράντα το λιγότερο χρόνια, επαγγέλλονται την αλλαγή, χωρίς ποτέ να την έχουμε διακρίνει ή αισθανθεί, και ανάμεσά τους θα υπήρχαν αναμφισβήτητα πολύ πιο ικανοί σε σχέση με τον Κώστα Ζαχαριάδη – σε αυτό θα συμφωνεί και ο ίδιος -, ώστε να μας επιτρέπεται να αισιοδοξήσουμε επειδή το λέει σήμερα με την ιδιότητα του διευθυντή της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ.
Επειτα – αν και ευχόμαστε να συμβεί το ακριβώς αντίθετο – πώς καταλαβαίνει κανείς ότι χρειάζεται να κρατάει πολύ μικρό ή μάλλον κανένα απολύτως καλάθι, σε σχέση με όσα ακούει να λέγονται από δεξιά και από αριστερά, από πάνω κι από κάτω, από μικρούς και από μεγάλους, από υπεύθυνους ή καφενόβιους: όταν εκστομίζεται μια μεγάλη, υποτίθεται, αλήθεια, να επιστρατεύονται οι κοινοί τόποι για να την κάνουν αποδεκτή. Παλαιότερα ήταν η λέξη «διακύβευμα», τώρα είναι η λέξη «στοίχημα». Το στοίχημα ανάμεσα σε ποιους εννοεί ο κ. Ζαχαριάδης; Το μόνο στοίχημα που μπορεί να καταλάβει κανείς είναι ποιος θα πληρώσει τα ούζα στο καφενείο όταν θα έχει χάσει στα χαρτιά. Ομως εδώ δεν μιλάμε για ούζα.