Εξακολουθεί να φουσκώνει το τσουνάμι της κυβερνητικής υποκρισίας που ακολούθησε τις φονικές πυρκαγιές στο Μάτι, ο τραγικός απολογισμός των οποίων εξακολουθεί επίσης να μεγαλώνει, με τους νεκρούς να φτάνουν πια τους 91.

Σε όλα αυτά και με καθυστέρηση περίπου δύο εβδομάδων, η κυβέρνηση απαντά με την όψιμη και απολύτως ανεπαρκή αποπομπή ανθρώπων τους οποίους η ίδια, μέχρι την προηγουμένη, χαρακτήριζε… αλάνθαστους, ενώ εκείνοι, ορισμένοι εξ αυτών τουλάχιστον, κόμπαζαν ότι αν κάτι τέτοιο ξανασυνέβαινε, θα έκαναν και πάλι τα ίδια!

Ομως, οι, έστω και όψιμες, αντικαταστάσεις του αρχηγού της Αστυνομίας και του αρχηγού της Πυροσβεστικής, όπως και η απομάκρυνση του γενικού γραμματέα Πολιτικής Προστασίας που ακολούθησαν την παραίτηση – αποπομπή του «αλάνθαστου» Τόσκα, απλώς προσθέτουν άλλη μία κακογραμμένη και κακοπαιγμένη σκηνή σε όλο αυτό το θέατρο της κυβέρνησης.

Η τοποθέτηση των δύο υπαρχηγών στις θέσεις των αποπεμφθέντων αρχηγών σε τι αλλάζει άραγε την εικόνα; Μήπως δεν ήταν κι εκείνοι παρόντες και δεν συμμετείχαν στη διαχείριση της καταστροφής; Ασφαλώς και έχουν μερίδιο ευθύνης, αν μη τι άλλο, ex officio. Μήπως εξέφρασαν διαφωνίες στους χειρισμούς και εισηγήθηκαν διαφορετική επιχειρησιακή αντιμετώπιση της τραγωδίας; Ή μήπως αντέδρασαν στα όσα συνέβησαν στη συνέχεια, με τα αποδεδειγμένα πλέον πέραν αμφισβητήσεως ψέματα για τις κρίσιμες ώρες των πρώτων θανάτων, για την αχαρακτήριστη επικοινωνιακή στόχευση όλης της προσπάθειας κυβέρνησης και του κρατικού μηχανισμού, στο υψηλό τουλάχιστον επίπεδο;

Οι αντικαταστάσεις αυτές αδυνατούν να αποκαταστήσουν, έστω και στοιχειωδώς, την απαραίτητη εικόνα επάρκειας στην κορυφή τόσο της Αστυνομίας όσο και του Πυροσβεστικού Σώματος. Δεν δημιουργούν σε κανέναν πολίτη την αίσθηση ότι η εξουσία, πολιτική και φυσική, κατανόησε ούτε στο ελάχιστο τα φοβερά σφάλματα και τις ευθύνες της. Αδυνατούν συνεπώς παντελώς να αποκαταστήσουν και την ηθική βλάβη που έχει επέλθει από όλα αυτά εις βάρος πρωτίστως των πληγέντων αλλά και στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Αδυνατούν να πείσουν ότι κυβέρνηση και κράτος, έστω και στοιχειωδώς, κατανόησαν τα εγκληματικά τους λάθη. Αντιθέτως, πείθουν ότι και μετά από όλα αυτά, το μόνο που μετράει για την κυβέρνηση είναι να διατηρήσει τον ασφυκτικό κομματικό έλεγχο και στα δύο σώματα. Αυτό και τίποτα άλλο.

Η εικόνα αυτή επιτείνεται από το γεγονός ότι διάφοροι κυβερνητικοί παράγοντες πετάγονται ξαφνικά και, αντί να σωπαίνουν, γίνονται ευθέως υβριστικοί, ακόμα και για τα ίδια τα θύματα, όπως, μεταξύ ουκ ολίγων άλλων, αυτός ο Πολάκης, που αυτά που λέει είναι ρυπαρό ακόμα και να τα υπενθυμίσει κανείς – άλλωστε τα γνωρίζουν και τα κρίνουν οι πάντες – , ή ένας άλλος Τσιρώνης, ο οποίος σκέφτηκε να συγκρίνει την καταστροφή στο Μάτι με εκείνη της 11ης Σεπτεμβρίου στη Νέα Υόρκη! Αυτό του ήρθε, αυτό είπε. Τι να του απαντήσει κανείς; Είναι δυνατόν; Το μόνο που θα μπορούσε να πει κάποιος είναι ότι εδώ, στο Μάτι, δυστυχώς, οι πραγματικοί τρομοκράτες υπήρξαν η ίδια η κυβέρνηση και το κράτος: με τις εντολές τους έκλεισε η Μαραθώνος και τόσες δεκάδες άνθρωποι οδηγήθηκαν στον θάνατο, κάτι που αν δεν είχε συμβεί, πιθανότατα πάρα πολλοί εξ αυτών θα είχαν γλυτώσει.

Ολα αυτά δεν είναι απλώς ένα θέατρο του παραλόγου σε πλήρη δράση. Είναι κάτι πολύ χειρότερο: είναι η επιμονή στην υποκρισία και την πολιτική εξαπάτηση, των ώρα που οι ευθύνες είναι καταιγιστικές. Ευθύνες που, ό,τι κοροϊδία και ψέμα να σκεφτούν και όποια συγκάλυψη ακόμα να επιχειρήσουν να πράξουν αυτοί που τις φέρουν, δεν θα τις γλιτώσουν.