Ο Τόσκας παραιτήθηκε. Τον ακολούθησαν οι αρχηγοί της Αστυνομίας και της Πυροσβεστικής. Ο γενικός γραμματέας Πολιτικής Προστασίας ήταν η τελευταία απώλεια.
Κατά τον Αλέξη Τσίπρα, και οι τέσσερις ώς την απόλυσή τους ήταν υπέροχοι. Και, προφανώς, αλάνθαστοι την ώρα που μαινόταν η φονική πυρκαγιά στο Μάτι. Πώς λίγο μετά απομακρύνονται τέσσερις αλάνθαστοι; Μετά πολλών επαίνων: Εύγε και φεύγε.
Και ποιοι επελέγησαν να αντικαταστήσουν τους αλάνθαστους; Στην περίπτωση του Τόσκα, ο προϊστάμενός του Σκουρλέτης. Στην περίπτωση των αρχηγών της Αστυνομίας και της Πυροσβεστικής οι υπαρχηγοί. Αντικαταστάθηκαν με τους στενότερους συνεργάτες τους εκείνοι που τελικά φορτώθηκαν με την ευθύνη της κυβερνητικής ολιγωρίας. Παγκόσμια πρωτοτυπία.
Στην περίπτωση του κυβερνητικού φιάσκου στο Μάτι δεν ήταν η μόνη παγκόσμια πρωτοτυπία. Από την αρχή, όλοι και όλα κατέτειναν στην προστασία του Πρωθυπουργού. Χρησιμοποιήθηκαν όλα τα μέσα.
Η επικοινωνία και η προπαγάνδα. Στην αρχή επιχειρήθηκε να αποκρυβεί η πραγματικότητα. Στη συνέχεια φορτώθηκε οπουδήποτε αλλού: στα αυθαίρετα, στους εμπρησμούς, στην κλιματική αλλαγή… Αποκορύφωμα, η μιντιακή σκηνοθεσία του δήθεν ενδιαφέροντος του Πρωθυπουργού, ο οποίος πήγε στα καμένα με δική του κάμερα, μόνο και μόνο για να παραχθεί τηλεοπτική εικόνα ενός δήθεν ενδιαφερόμενου ηγέτη.
Η κατασκευή εχθρών. Πρωτίστως, τους φταίνε τα ΜΜΕ που δεν έγιναν ο ιμάντας της κυβερνητικής προπαγάνδας (το μποϊκοτάζ κατά του Σκάι, για ρεπορτάζ που τελικά επιβεβαιώθηκε, ο Κώστας Γαβρόγλου το αποκάλεσε χθες επιλογή δημοκρατίας). Τους φταίει και η αντιπολίτευση που επιμένει να ζητεί εξηγήσεις. Ο μανιχαϊσμός είναι δομικό χαρακτηριστικό της πολιτικής ταυτότητας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Η αδυναμία παραδοχής των ευθυνών. «Ούτε συγγνώμη ούτε ντροπή, στις στάχτες φωνάζουν οι νεκροί» γράφει ένα πανό που έχει αναρτηθεί στην Αργυρά Ακτή. Η ασέβεια που επιδείχθηκε απέναντι στους νεκρούς είναι η υψίστη ύβρις που τροφοδοτεί την υπόγεια οργή των ελλήνων πολιτών.
Η αδυναμία, ή η επιλογή, καταγραφής και προσωποποίησης των νεκρών εκ μέρους της κυβέρνησης είναι έμπρακτη περιφρόνηση στις δομικές αξίες του πολιτισμού μας. Τα πρόσωπα πίσω από τους αριθμούς, οι ιστορίες τους, τα χαμένα όνειρά τους, το κενό της απώλειάς τους δεν είναι λεπτομέρεια. Οι άνθρωποι είναι πρόσωπα, δεν είναι αναλώσιμη μάζα στον βωμό οποιασδήποτε πολιτικής τελεολογίας.
Υβρις. Και προφανώς, η ύβρις έχει πρόσωπα που την εξέφρασαν ή συνεχίζουν να την εκφράζουν. Δεν ξεχνιούνται τα ονόματα Καμμένος, Σπίρτζης, Πολάκης, Τζανακόπουλος, Δούρου, Τσιρώνης – και, βέβαια, και πρωτίστως, Τσίπρας.