Στη «Ζωή σε φιλμ» («Kodachrome», 2017) ο Τζέισον Σουντέικις γνωρίζει πολύ καλά ποιος είναι ο πατέρας του· τόσο καλά που δεν θέλει πολλά πολλά μαζί του. Πρόκειται για διάσημο φωτογράφο, ο οποίος απασχολημένος τόσο πολύ με τον εαυτό του δεν έδωσε ποτέ στον γιο του τη σημασία που είχε ανάγκη. Εχει το πρόσωπο του πάντα γοητευτικού Εντ Χάρις, εδώ στο πολύ «ξινό» του. Τώρα που ο πατέρας βλέπει την ημερομηνία λήξης του (πεθαίνει από καρκίνο), ο γιος θα πρέπει να κάνει μαζί του ένα οδικό ταξίδι με προορισμό – ίσως – την «απελευθέρωση» και των δύο. Μια προβλέψιμη οικογενειακή ιστορία συμφιλίωσης σε πρώτο επίπεδο λοιπόν, αν και σε ένα δεύτερο επίπεδο ο σκηνοθέτης Μαρκ Ράσο συνδυάζει τις τελευταίες μέρες τού φωτογράφου με τις τελευταίες μέρες ζωής του μοναδικού εργαστηρίου εμφάνισης φιλμ των ΗΠΑ. Ο φωτογράφος και το φιλαράκι του το φιλμ δίνουν το «άλλο» χρώμα αυτής της συγκινητικής αλλά όχι επιτηδευμένα μελοδραματικής ταινίας πάνω σε δεινόσαυρους που ενώ έχουν φτάσει στο χείλος του γκρεμού, θα πέσουν με το κεφάλι ψηλά και αφού πρώτα ξεπληρώσουν όλα τα χρωστούμενά τους.

Από την άλλη πλευρά, στη γαλλική δραματική κομεντί της Καρίν Ταρντιέ «Για καλό και για κακό» («Otez-moi d’un doute», 2017), ο Φρανσουά Νταμιέν αντιλαμβάνεται μεγάλος, κοντά στα 40, ότι ο άνθρωπος που τον μεγάλωσε δεν είναι βιολογικός γονέας του. Η ανεύρεση του πραγματικού γονέα δεν θα ‘ναι δύσκολη, το πραγματικό πρόβλημα προκύπτει όταν ο Νταμιέν ερωτεύεται τη «λάθος» γυναίκα (Σεσίλ ντε Φρανς), κόρη του βιολογικού πατέρα του. Το ερωτικό εύρημα δίνει ρυθμό και καλοδεχούμενο σασπένς στην ιστορία και το αποτέλεσμα είναι μια ευπρόσωπη κομεντί παρεξηγήσεων που θέτει ένα καίριο ερώτημα: τελικά ποιος είναι ο πραγματικός πατέρας σου; Αυτός που σε γέννησε και δεν σε είδε ποτέ ή εκείνος που δεν σε γέννησε αλλά σε μεγάλωσε; Η απάντηση, προσωπική υπόθεση του καθενός μας.