Υπάρχουν αυτοί που θρηνούν τους νεκρούς τους, παιδιά, γονείς, παππούδες, συγγενείς. Υπάρχουν εκείνοι που κυκλοφορούν σαν φαντάσματα και εισπνέουν τις τοξικές ουσίες στα απανθρακωμένα τους σπίτια γιατί δεν έχουν πού αλλού να πάνε. Υπάρχουν κι οι άλλοι που φοβούνται πως θα χάσουν ό,τι τους απέμεινε, γιατί κατά βάθος αυτοί φταίνε για την καταστροφή και πρέπει να τιμωρηθούν.
Σε αυτούς τους ανθρώπους στράφηκε χθες ο αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Αμυνας Φώτης Κουβέλης και τους είπε ότι κατανοεί τον πόνο τους, αντιλαμβάνεται ότι μαύρισε η ψυχή τους, αλλά αυτό δεν μπορεί να ακυρώσει την τεράστια κυβερνητική επιτυχία της εξόδου από τα Μνημόνια.
Τους ίδιους ανθρώπους παρηγόρησε ο ευρωβουλευτής Δημήτρης Παπαδημούλης, βεβαιώνοντάς τους ότι όσο κι αν κάποιοι «κυριολεκτικά λυσσάνε», όσο κι «αν γυαλίζει το μάτι» κάποιων φανατικών (ναι, έτσι είπε), και ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας ήρθαν για να μείνουν. Ενας στεναγμός ανακούφισης έσπασε τη σιωπή στο Μάτι.
Είναι πια προφανές: αντί να σοσιαλδημοκρατικοποιηθεί, όπως επαγγελλόταν, ο ΣΥΡΙΖΑ «πολακοποιείται». Με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως ο Νίκος Ξυδάκης, ο οποίος χαρακτήρισε χθες άστοχη την περιβόητη δήλωση του αναπληρωτή υπουργού Υγείας για τους νεκρούς που θολώνουν την αποτελεσματικότητα του κράτους, οι περισσότεροι κυβερνητικοί παράγοντες κρίνουν σκόπιμο να λύσουν τους λογαριασμούς τους με το «φαύλο πολιτικό σύστημα» πάνω στα αποκαΐδια. Και στις πλάτες των πενθούντων.
Αυτό ξέρουν, αυτό κάνουν. Αντί να προσφέρουν, απειλούν. Αντί να δείξουν λίγη ανθρωπιά, κουνάνε το δάχτυλο από τις πολυθρόνες τους. Οσο μεγαλώνει ο κατάλογος των νεκρών τόσο μεγαλώνει και η αναισθησία τους. Βαριά και τοξική η κληρονομιά που θα αφήσουν.