Αντιλαμβάνεται απόλυτα, είπε, πως έχει μαυρίσει η ζωή των ανθρώπων, αλλά χωρίς να θέλει να το συμψηφίσει, συνέχισε, στις 21 Αυγούστου η χώρα βγαίνει από τα Μνημόνια. Κάπως έτσι, σε αυτήν την κουβελική δικηγορίστικη διάλεκτο ίσως να είχε εκφραστεί και ο Παύλος Πολάκης αν φορούσε κοστούμι και γραβάτα. Ο Φώτης Κουβέλης, βέβαια, παρά το μειλίχιο – στα όρια του νανουριστικού – ύφος του πήγε στην άκρη του το πολακικό επιχείρημα για τους «νεκρούς που θολώνουν την εικόνα» της αποτελεσματικότητας του κράτους στις πυρκαγιές στην Ανατολική Αττική. Για να ακριβολογούμε, παραδέχθηκε από τα πλατό της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης αυτό για το οποίο σύσσωμη η αντιπολίτευση κατηγορεί την κυβέρνηση: Πως, δηλαδή, το μοναδικό που πραγματικά μοιάζει να την ενδιαφέρει είναι ότι κινδυνεύει να χάσει την ευκαιρία για μια ακόμη φιέστα στις 20 Αυγούστου. Τα κίνητρά του, αν ιδωθούν μέσα από το πρίσμα της πίστης του στο Μαξίμου, εξηγούνται. Να επικοινωνήσει την κυβερνητική γραμμή αποπειράθηκε. Και να διατηρήσει την πρωθυπουργική εύνοια.
Συμφέρον
Εξάλλου, ο άνθρωπος που θα γινόταν πρώτος αριστερός ΠτΔ προσπάθησε σκληρά για να γίνει ανθυποκαμμένος. Οχι μόνο αποχώρησε από την τρικομματική το καλοκαίρι του 2013, αλλά τον Ιανουάριο του 2015, όταν ήταν ακόμη αρχηγός του κόμματος που ιδρύθηκε για να εκφράσει την πολιτική παρακαταθήκη της Ανανεωτικής Αριστεράς, της ΔΗΜΑΡ, ψήφισε – κατά δήλωσή του – ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα από το οποίο αποχώρησε το 2010 επειδή ήταν ακραία αντιευρωπαϊκό. Και το 2014 συνειδητά δεν ψήφισε Σταύρο Δήμα, για να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές και να «αλλάξει σελίδα». Οι παλιοί του σύντροφοι, παρότι αρχικά εξεπλάγησαν που δέχθηκε την υπουργική καρέκλα, πλέον αδυνατούν, λένε, να ερμηνεύσουν «τις κινήσεις ή τις δηλώσεις του με πολιτικά κριτήρια». Κακώς δεν δύνανται. Αλλωστε, όλα τα παραπάνω δείχνουν – όπως η χθεσινή δήλωση – ότι το πρόβλημα με τον Κουβέλη είναι πως ο καλός του εαυτός είναι εκείνος που μοιάζει να μην επιβεβαιώνεται από την πολιτική του καριέρα. Σε αυτή μάλλον βαραίνει περισσότερο το προσωπικό του συμφέρον ή, εν πάση περιπτώσει, το συριζαϊκό συμφέρον.