Βάγκνερ: Τανχόιζερ, Φιλαρμονική Ορχήστρα της Βιέννης, Γκέοργκ Σόλτι, Decca, 3 CD και 1 bluray audio

Οι ηχογραφήσεις Βάγκνερ από τον Γκέοργκ Σόλτι είναι μυθικές. Σχεδόν εξίσου μυθικές με τα έργα τα οποία αφορούν. Η Τετραλογία «Το δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν» της Βιέννης στη δεκαετία του ’60 υπό τον μεγάλο αρχιμουσικό, που στη συνέχεια ανέλαβε τη Συμφωνική Ορχήστρα του Σικάγου γράφοντας και εκεί ιστορία, έχει πολλές φορές ψηφιστεί ως το σημαντικότερο επίτευγμα της δισκογραφίας από τις απαρχές της μέχρι σήμερα. Και όχι άδικα. Το ίδιο status ισχύει και για τις περισσότερες από τις άλλες ηχογραφήσεις του Σόλτι στη Βιέννη εκείνης της εποχής σε όπερες του Βάγκνερ – και σίγουρα ισχύει στον Τανχόιζερ. Οι λόγοι για όλα αυτά είναι πολλοί: πρώτον, ο ίδιος και το τι κατάφερε ο ίδιος να «βγάλει» από αυτές τις παρτιτούρες στον δίσκο. Δεύτερον, το καστ του, που είναι απλώς ασύγκριτο – για να αναφέρει κανείς απλώς ενδεικτικά μερικά μόνο ονόματα, εν προκειμένω από αυτόν τον Τανχόιζερ: Hans Sotin, Christa Ludwig, Helga Dernesch, Kurt Equiluz, Werner Hollweg. Τρίτον, ο ήχος τους: τα τεχνικά επιτεύγματα της Decca εκείνης της περιόδου, σε φυσικότητα, εύρος και βάθος ήχου, παραμένουν ακόμα και σήμερα αξεπέραστα και ας έχουν περάσει πάνω από πενήντα χρόνια. Τέταρτον, είναι εκείνες οι ηχογραφήσεις που σηματοδότησαν την οριστική μετάβαση σε ένα είδος προσέγγισης, ιδίως φωνητικής, του Βάγκνερ, πολύ διαφορετικό και πολύ πιο σύγχρονο από εκείνο του Μεσοπολέμου. Για όλους αυτούς τους λόγους, πρόκειται για ηχογραφήσεις που, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, ουδέποτε έλειψαν από τον κατάλογο από την πρώτη τους ημέρα μέχρι σήμερα, όπου και επανέρχονται σε μια μορφή πιο εντυπωσιακή από ποτέ, με τις εκδόσεις που έχουν πολύ υψηλής ποιότητας νέα ψηφιακή ηχητική επεξεργασία και, τώρα, περιέχουν και τη συναρπαστική ηχητικά εκδοχή bluray audio. Επιπλέον, σε αυτή την έκδοση του Τανχόιζερ χρησιμοποιούνται ως βάση τα tapes της ανέκδοτης μέχρι σήμερα τετραφωνικής ηχογράφησης, για όποια σημασία αυτό μπορεί να έχει για κάποιους, έστω και πολύ λίγους. Η ουσία όλων αυτών είναι μία: δεν μπορεί να βρει κανείς πιο ενδιαφέρουσες και πιο πλήρεις από κάθε άποψη ηχητικές αποτυπώσεις αυτής της μαγευτικής όπερας του Βάγκνερ – όπως και των άλλων που αναφέρθηκαν πιο πάνω – από αυτή που συναντά εδώ. Απλώς αξεπέραστες.

Χάιντν: Τα κοντσέρτα για βιολοντσέλο. Zuill Bailey, βιολοντσέλο, Robin O’Neill διεύθυνση ορχήστρας, Ορχήστρα Φιλαρμόνια του Λονδίνου, Steinway & Sons

Τα δύο κοντσέρτα για βιολοντσέλο του Χάιντν είναι τα σημαντικότερα ίσως έργα του είδους τους, τόσο για ιστορικούς όσο και για πραγματικούς λόγους. Αν ο Μπαχ ήταν εκείνος που έφερε αυτό το υπέροχο όργανο για πρώτη φορά σε πρώτο σολιστικό ρόλο με τις Εξι σουίτες του, ο Χάιντν είναι αυτός που το έκανε να πρωταγωνιστήσει στη φόρμα του κοντσέρτου με ορχήστρα. Και με δεδομένο ότι ούτε ο Μότσαρτ, ούτε ο Μπετόβεν, ούτε ο Μπραμς έγραψαν αμιγή κοντσέρτα για βιολοντσέλο, η πρωτοκαθεδρία αυτών των εκπληκτικά φρέσκων και δροσερών δυναμικών αλλά και με βάθος έργων, ουδέποτε αμφισβητήθηκε – τουλάχιστον μέχρι τον μέσο ρομαντισμό, όταν ο Ντβόρζακ και ο Ελγκαρ «σήκωσαν», με μεγάλη επιτυχία είναι αλήθεια, «το γάντι» και εισέφεραν τα δύο αριστουργήματά τους. Ο επόμενος ήταν, στον 20ό αιώνα, ο Σοστακόβιτς. Εδώ, ένας από τους πιο σημαντικούς τσελίστες της εποχής μας, ο Αμερικανός Zuill Bailey (που, ας σημειωθεί, για την Ιστορία, ότι στο ντεμπούτο του πριν από χρόνια στο Κάρνεγκι Χολ είχε παίξει και τη Ραψωδία για τσέλο και ορχήστρα του Μίκη Θεοδωράκη) δίνει υπέροχες, ώριμες, ευαίσθητες, γεμάτες ουσία «κλασικές» αναγνώσεις αυτών των μεγάλων έργων, που είναι εξαιρετικά αγαπητά στους μυημένους της μουσικής, αλλά και εξίσου προσβάσιμα σε εκείνους που επιθυμούν να πλησιάσουν για πρώτη φορά σε αυτήν.