Είναι απίστευτο τι διδάγματα μπορεί ν’ αντλήσει κανείς στους δρόμους ή μάλλον να καταλάβει πως όσα αντιλαμβάνεται σε σχέση με τους ανθρώπους γύρω ή με βάση βαρύγδουπες κοινωνιολογικές αναλύσεις, είναι μια εντελώς εικονική πραγματικότητα. Και ότι αυτό που πιστεύει ο καθένας στο βάθος του («βάθια» τα χαρακτηρίζει ο Κωστής Παλαμάς), καμιά έρευνα και καμιά σφυγμομέτρηση δεν θα μας το κάνει επισήμως γνωστό. Ο μεσήλικος, ταλαιπωρημένος άνθρωπος που ανέβαινε στη οδό Ιπποκράτους, επαναλάμβανε τη φράση «Ακούστε μια απίστευτη ιστορία», κι όπως την ξετύλιγε με δυο – τρεις χαρακτηριστικές φράσεις κι αφορούσε την εμπλοκή του με μια δημόσια υπηρεσία που εδρεύει στην οδό Πανεπιστημίου, καταλάβαινες πως δεν επρόκειτο για άνθρωπο που του είχε «στρίψει», αλλά για άνθρωπο που πραγματικά είχε ταλαιπωρηθεί και είχε βρει αυτόν τον τρόπο για να κάνει γνωστή την ταλαιπωρία του.

Το εντυπωσιακό όμως παραμένει κάτι άλλο: με τις εφημερίδες, τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις να καταγγέλλουν καθημερινά και επί μονίμου βάσεως περιστατικά σε σχέση με την ταλαιπωρία ανθρώπων, που ακόμη κι αν δεν είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους προς τις δημόσιες υπηρεσίες του κράτους, η ταλαιπωρία τους αποκτά τον αδικαιολόγητο και παράλογο χαρακτήρα του μαρτυρίου, ο άνθρωπος της οδού Ιπποκράτους πίστευε πως έφτανε να ακουστεί η φωνή του για να δικαιωθεί, σε βαθμό που έμοιαζε ακατόρθωτο για φωνές που έφταναν στα αφτιά απείρως περισσότερ ων ανθρώπων σε σχέση με τους περαστικούς της οδού Ιπποκράτους.

Μήπως όμως τελικά η μονάδα, σε σχέση μ’ ένα σύνολο ανθρώπων, που διαμαρτύρονται με την προοπτική να φτάσει η φωνή τους σε ολόκληρη την επικράτεια, έχει το δίκιο με το μέρος της καθώς δείχνει να της αρκεί το μέσον με το οποίο την εξόπλισε η φύση που είναι η καθαρή, αδιαμεσολάβητη, όταν ακούγεται μόνο για λογαριασμό της, φωνή του ανθρώπου;