Οι επισκέψεις του Πρωθυπουργού στη Μάνδρα, τον περασμένο Νοέμβριο, και στο Μάτι, στις 30 Ιουλίου, είχαν δύο κοινά σημεία. Το ένα ήταν η απόλυτη καταστροφή. Το άλλο ήταν η απουσία των πολιτών.

Μην έχοντας να επιδείξει πολύ περισσότερα, ο Αλέξης Τσίπρας προσέχει την εικόνα του. Και φροντίζει να μην τη διαταράσσει τίποτα απρόοπτο. Γι’ αυτό οργάνωσε ένα «war room» σε απευθείας σύνδεση το βράδυ της μοιραίας Δευτέρας, τότε που ξέχασε τους νεκρούς. Γι’ αυτό επισκέφθηκε τα αποκαΐδια πολύ νωρίς το πρωί, συνοδευόμενος μόνο από κυβερνητικούς παράγοντες και δική του κάμερα. Γι’ αυτό εξήγγειλε τα μέτρα στο Λαύριο, δεκάδες χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο της καταστροφής. Και για να δείξει ότι είναι κοντά στους κατοίκους, δέχθηκε αντιπροσωπεία τους στο… Μαξίμου.

Αν όμως ο Πρωθυπουργός οργάνωνε για άλλη μια φορά την απόδρασή του από την πραγματικότητα, οι εθελοντές ήταν από την πρώτη στιγμή εκεί που έπρεπε. Δεκάδες, εκατοντάδες άνθρωποι έσπευσαν να βοηθήσουν, να προσφέρουν, να συμπαρασταθούν, να καλύψουν τα κενά που άφηνε η ανεπάρκεια της πολιτείας. Κάποιοι αναζητούσαν επιζώντες, κάποιοι άλλοι προσπαθούσαν να πείσουν εκείνους που τα είχαν χάσει όλα ότι έπρεπε να το παλέψουν. «Περίμεναν απλά να τους κρατήσουμε το χέρι, να μη νιώθουν μόνοι» είπε ένας από τους εθελοντές στα «ΝΕΑ».

Δύο κόσμοι. Από τη μια πλευρά, το υψωμένο δάχτυλο του Καμμένου, το χαμόγελο της Δούρου και οι π…ριές της Αυλωνίτου. Από την άλλη, η αυταπάρνηση των εθελοντών, οι προσφορές των επωνύμων και ανωνύμων, αλλά και το «Pray for Greece» του Τσιτσιπά, οι δηλώσεις της Στεφανίδη και της Κυριακοπούλου για τους πυρόπληκτους. Κι όμως όχι, ο ίδιος κόσμος είναι. Το ζήτημα είναι αν θα υπερισχύσει η απόσταση ή η εγγύτητα. Η αναισθησία ή η αλληλεγγύη. Σε μια δημοκρατία, οι πολίτες αποφασίζουν.

Μπετονάρισμα

Από τιτιβίσματα της πορτ παρόλ της Κουμουνδούρου τύπου «ανάπτυξη με επίκεντρο τις κοινωνικές ανάγκες vs ακραίος νεοφιλελευθερισμός – Δημοκρατία vs εμφυλιοπολεμική ρητορική κ ξέπλυμα ΧΑ», μέχρι κομματικές ανακοινώσεις σαν την «με τον κ. Μητσοτάκη συμφωνούμε σε ένα πράγμα: Εκφράζουμε δύο διαφορετικούς κόσμους». Ή πρωθυπουργικά άρθρα με επιχειρήματα όπως το «η ρύθμιση του χρέους για μια κυβέρνηση της Αριστεράς δίνει μια εντελώς διαφορετική προοπτική από ό,τι θα έδινε για μια νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση, που απλά θα αποκτούσε δημοσιονομικό χώρο για να βαθύνει τις ανισότητες». Ας δεχθούμε ως υπόθεση εργασίας πως μέχρι τώρα η τακτική έπιανε. Εχει, άλλωστε, φέρει αρκετές φορές τη ΝΔ σε αμηχανία. Μπορεί, όμως, όντως να κερδίσει τις εκλογές; Στη γαλάζια ανάλυση όχι πια, «γιατί απλά στοχεύει στο μπετονάρισμα ενός πυρήνα πολύ αριστερού». Η Πειραιώς, μάλιστα, σκοπεύει να απαντά δίνοντας έμφαση σε ζητήματα καθημερινότητας προκειμένου να προσεγγίσει και κοινά φιλικά προς το ΣΥΡΙΖΑ, όπως π.χ. τους χαμηλόμισθους τους ιδιωτικού τομέα. Το σκεπτικό είναι απλό: ενίοτε η τσέπη βαραίνει περισσότερο από την ιδεολογία στην κάλπη.