Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα δεν ορρωδεί προ ουδενός. Δεν υπάρχει πένθος, θλίψη ή δυσκολία, όχι. Για την κυβέρνηση αυτή όλα είναι μια ευκαιρία για πολιτικό παιχνίδι. Τα παραδείγματα, αναρίθμητα. Το τελευταίο;

Η κατάργηση της Γενικής Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας. Γίνεται όντως για να δημιουργηθεί ένας νέος φορέας έκτακτης ανάγκης ή απλώς είναι μια ακόμα ευκαιρία για ένα επιπλέον επικοινωνιακό τρικ και παράθυρο για να βολευτούν μερικές δεκάδες στον δρόμο προς τις κάλπες; Και κάτι ακόμα: Η διάθεση των 500 εκατομμύριων ευρώ, που ανακοινώθηκε για τον νέο φορέα, θα υλοποιηθεί ποτέ ή απλώς θα ξεχαστεί σε δυο – τρεις εβδομάδες, όπως τόσες και τόσες εξαγγελίες στο παρελθόν;

Κι αφού η κουβέντα στα επικοινωνιακά τρικ, ένα ερώτημα ακόμα: Η απομάκρυνση, δεκαπέντε μέρες μετά την τραγωδία, των αρχηγών της Αστυνομίας και της Πυροσβεστικής είχε νόημα ή έγινε απλά για να ηρεμήσουν οι κριτικές και να κερδηθεί χρόνος;

Τα ερωτήματα είναι πολλά, παρά πολλά και πλέον το παιχνίδι του έλληνα Πρωθυπουργού είναι φανερό: ο Αλέξης Τσίπρας θεωρεί, όπως ο Λουδοβίκος ΙΔ’, ότι «L’État, c’est moi», το Κράτος είμαι εγώ, στη γλώσσα του Μολιέρου. Προσέξτε: Ο αρχηγός της κυβέρνησης εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι η κοινωνία μπερδεύει το Κράτος με τους πολιτικούς για να κάνει το δικό του παιχνίδι ή να καταστρέψει ό,τι μπορεί πριν φύγει.

Πράγματι, στις μετρήσεις της κοινής γνώμης σχετικά με το «τι Κράτος θέλουμε;», οι απαντήσεις είναι συνήθως ίδιες: «Να μας προστατεύει» μεν, αλλά «Να μας βρίσκει και δουλειές», και μάλλον γι’ αυτό τον λόγο η Ελλάδα έχει το χρυσό μετάλλιο στο πελατειακό κράτος. Δεν θα κρίνουμε αν είναι καλό ή όχι, διότι με τόση ανεργία, μάλλον κάπου κολλάει, αλλά μας δείχνει ότι έχουμε ακόμα πολλή δουλειά για να καταλάβουμε τη διαφορά.

Ωστόσο η κοινωνία δεν πρόκειται να το καταλάβει εάν δεν γίνουν ουσιαστικά βήματα. Για παράδειγμα, ο έλληνας Πρωθυπουργός δεν έκατσε με τους πραγματικούς αρμόδιους για να χτίσει μηχανισμό συντονισμού, δεν αναρωτήθηκε γιατί υπάρχουν 25 υπηρεσίες αλλά μόνο μία μπορεί να καταγράψει τα ονόματα των νεκρών σε μια τραγωδία, και μια άλλη μόνο μπορεί να ασχοληθεί με τους αγνοουμένους!

Και κατέφυγε στην εύκολη λύση. Ανακοίνωσε έναν καινούριο φορέα, έδωσε ένα επίδομα παραπάνω και θεωρεί ότι η κοινωνία θα ακολουθήσει. Το αποτέλεσμα θα είναι και τώρα απλό: πάλι κανείς δεν θα χτίσει πραγματικά, και τα χειρότερα έρχονται. Αυτό που δεν καταλαβαίνει ο κ. Τσίπρας είναι ότι αυτή η κοινωνία έχει το δικαίωμα να διαθέτει Κράτος, όπως κάθε άλλη προηγμένη χώρα, με υπηρεσίες που λειτουργούν, που προστατεύουν πραγματικά, που προειδοποιούν για κάθε κίνδυνο. Αποτελεσματικές και όχι απλώς να υπάρχουν για να υπάρχουν. Είναι τόσο δύσκολο;