Ο εκχυδαϊσμός ως πρότυπο καθημερινής συμπεριφοράς στη διακυβέρνηση, αποτελεί μια βαριά κληρονομιά που θα αφήσει στον τόπο η σημερινή κυβέρνηση μετά τη βέβαιη ήττα της στις επόμενες εκλογές.
Η πρόσφατη αδιανόητη δήλωση βουλευτίνας του ΣΥΡΙΖΑ  κατά τη διάρκεια αναφοράς της στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, συνιστά δείγμα ακραίου πεζοδρομιακού λόγου. Εκφραση άθλιου ξεπεσμού, που έρχεται να προστεθεί στο υπόδειγμα βορβορώδους δημόσιου λόγου, το οποίο έχουν  συγκροτήσει υπουργοί και πρωθυπουργικοί σύμβουλοι του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Είναι προφανές ότι αυτός ο χυδαίος δημόσιος λόγος εκφράζει απόλυτα τον Πρωθυπουργό, ο οποίος και είναι ενορχηστρωτής και υποβολέας του. Η μηδενική αποδοκιμασία του απέναντι  στα πολλαπλά κρούσματα πεζοδρομιακών τοποθετήσεων αποτελεί αμάχητη απόδειξη για τον ισχυρισμό αυτό. Δεν είναι μόνο η αντανάκλαση ενός προσωπικού ήθους, είναι πρωτίστως η επιλογή αυτού του πολωτικού δρόμου για τη μετωπική πολιτική σύγκρουση και τον ακραίο διχασμό που συνιστούν τον ακρογωνιαίο λίθο στη στρατηγική της παρούσας διακυβέρνησης. Πόσω μάλλον τώρα που μετά την πρωτοφανή τους ανεπάρκεια, η οποία οδήγησε στην  απώλεια τόσων ανθρώπινων ζωών, ο πανικός οδηγεί και θα οδηγήσει τη γλώσσα σε ακόμη πιο ακραίες εκφράσεις, προκειμένου να αντεπιτεθούν απέναντι στο «παλιό» πολιτικό σύστημα, που φταίει για τα πάντα!  Αυτές οι πεζοδρομιακής κοπής επιθέσεις επενδύονται με τοξική ταξικότητα, καθώς οι άνθρωποι του λαού και της Αριστεράς, σύμφωνα με κυβερνητικά τσιτάτα εκφράζονται απλά, λαϊκά και ανυπόκριτα σε αντίθεση με τους καθώς πρέπει προνομιούχους υποκριτές της αστικής δημοκρατίας…
Αυτή η εργαλειοποίηση του δημόσιου πεζοδρομιακού λόγου και η απόλυτη απενοχοποίησή του με όρους λαϊκότητας, αυθεντικότητας και συσπείρωσης των οπαδών συνιστά μια ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας μας.
Η κυβέρνηση δεν είναι επικίνδυνη μόνο επειδή είναι ο πιο πρόθυμος υπηρέτης συμφερόντων, επειδή υπονομεύει τις επενδύσεις και την επιχειρηματικότητα, επειδή δεν σέβεται το κράτος δικαίου και τους θεσμούς, επειδή αντιμάχεται την αριστεία, επειδή ανέχεται τη βία κλείνοντας το μάτι στις κάθε λογής εγκληματικές ομάδες τις οποίες βαφτίζει  συλλογικότητες.
Είναι εξίσου επικίνδυνη επειδή, ως φορέας της εξουσίας, διαπαιδαγωγεί μια ολόκληρη κοινωνία με όρους πεζοδρομίου. Επειδή εθίζει τους πολίτες στον αγοραίο λόγο και τον εκχυδαϊσμό. Επειδή καλλιεργεί τον συλλογικό μιθριδατισμό απέναντι στη βία των λέξεων που δεν είναι λιγότερο επικίνδυνη από τη βία που ασκούν οι κάθε λογής τραμπούκοι. Γιατί οι «ρουκέτες» που βγαίνουν από τα στόματα υπουργών, βουλευτών και πρωθυπουργικών συμβούλων βάλλουν ευθέως κατά της δημοκρατίας, όπως ακριβώς οι ανεκτές  από την κυβέρνηση επιθέσεις τραμπούκων εναντίον της Βουλής, του ΣτΕ, των υπουργείων και των ξένων πρεσβειών.
oσο πιο γρήγορα «ξεμπερδέψουμε» με αυτό το νέο υπόδειγμα άσκησης της εξουσίας που το «νέο» πολιτικό σύστημα εισήγαγε, τόσο πιο έγκαιρα θα προστατέψουμε την ελληνική κοινωνία από αυτόν τον συλλογικό κατήφορο. Η ευπρέπεια ως αδιαπραγμάτευτος παράγοντας στην άσκηση της δημόσιας εξουσίας και την εκφορά του δημόσιου λόγου, συνιστά μια σημαίνουσα νέα διαχωριστική γραμμή που ορθώνεται απέναντι στη θλιβερή διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Η Μιλένα Αποστολάκη είναι πρώην υπουργός