Περνούσα καθημερινά από μπροστά του για τουλάχιστον τρεις μήνες. Το έβλεπα να ψηλώνει μέρα με τη μέρα, να γίνεται δέντρο. Ενα δέντρο με ρίζες στο φρεάτιο, που εν είδει παρτεριού πρόσφερε τις ιδανικές συνθήκες για την ανάπτυξη του φυτού. Στα μέσα του περασμένου Νοέμβρη, δυο – τρία εικοσιτετράωρα μετά τις καταστροφικές πλημμύρες στη Μάνδρα που έκοψαν το νήμα της ζωής σε 23 συνανθρώπους μας, βρέθηκα αντιμέτωπος με μία έκπληξη. Δύο νεαροί άνδρες εργάζονταν πυρετωδώς πάνω από το φρεάτιο. Είχαν σηκώσει τη φραγμένη από χώμα βαριά σχάρα και με τα φτυάρια είχαν αφαιρέσει τουλάχιστον πέντε καρότσια λάσπη και φυσικά το δέντρο της αδιαφορίας.

Πρόκειται για το πιο απλό παράδειγμα για το πώς σκέφτονται και δρουν όσοι (δια)χειρίζονται την κρατική μηχανή.

Επρεπε να χάσουν τη ζωή τους 23 άνθρωποι για να  καθαριστεί το συγκεκριμένο φρεάτιο. Γιατί; Γιατί όλοι αυτοί που φέρουν την «πολιτική ευθύνη», όπως τουλάχιστον διαλαλούν, φοβήθηκαν μήπως κατηγορηθούν για ανεπάρκεια, ανικανότητα, εγκληματική αμέλεια, αδιαφορία  και έσπευσαν να σβήσουν τα ίχνη της ενοχής τους. Οπως προσπαθούν να πράξουν το ίδιο με την τραγωδία στο Μάτι κατηγορώντας, με επικοινωνιακές πιρουέτες, τις παράνομες μάντρες και τα αυθαίρετα ως υπεύθυνα για την καταστροφή διώχνοντας από πάνω τους κάθε ψάμμο ευθύνης.

Αυτή τη φορά ωστόσο αχνοφέγγει μια ελπίδα πως οι ανεπαρκείς σε κάθε βαθμίδα της λειτουργίας του κράτους θα κληθούν να λογοδοτήσουν στη Δικαιοσύνη.

Οσο περνούν οι μέρες και διαγράφεται το δυσοίωνο γι’ αυτούς μέλλον τόσο θα αυξάνονται τα θύματα των εκκαθαρίσεων του σύγχρονου «Κολιμπρί».

Ο Πρωθυπουργός δυσκολεύεται να αντιληφθεί πως το πολιτικό του τάλαντο αμαυρώθηκε από τις στάχτες και πλέον κινδυνεύει να μείνει στην Ιστορία ως ολετήρας της χώρας.

Ηταν μια εξέλιξη που δεν βρισκόταν στην ατζέντα των δοκησίσοφων που τον περιβάλλουν και τον συμβουλεύουν. Οπως ο ζέφυρος για την Πυροσβεστική.

Η πολιτική μπορεί να είναι η επιστήμη του εφικτού κατά την αριστοτέλειο ρήση, αλλά χωρίς αρχές και τσάμπα «πολιτικές ευθύνες» δεν μπορεί να ευδοκιμήσει.