Υπάρχει μια διαπίστωση με τη μορφή προειδοποίησης στην έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής που χτυπάει κατευθείαν στο «ψαχνό» του προβλήματος της ελληνικής οικονομίας και προδιαγράφει σε μεγάλο βαθμό τις προοπτικές για μισθούς και την απασχόληση τα επόμενα χρόνια.
Η αύξηση των εξαγωγών που σημειώθηκε τα τελευταία χρόνια προήλθε κυρίως από τη μείωση των αμοιβών εργασίας, διαπιστώνει το Γραφείο βασιζόμενο σε στοιχεία έκθεσης του ΟΟΣΑ. Οπως προκύπτει από την ανάλυσή του: Από το 2010 όταν η χώρα μπήκε στα Μνημόνια υπήρξε μια κατακόρυφη μείωση της παραγωγικότητας της εργασίας (παραγωγή προϊόντων ανά ώρα εργασίας) που αποδίδεται κυρίως στη μεγάλη φυγή εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού στο εξωτερικό και στην απαξίωση άλλου που παρέμεινε εντός της χώρας, μαζί με τη μεγάλη αποεπένδυση που έγινε στο διάστημα αυτό. Την ίδια περίοδο, ωστόσο, εξαιτίας των μεγάλων περικοπών στους μισθούς σε επίπεδο επιχειρήσεων και της ραγδαίας εξάπλωσης της μερικής απασχόλησης, οι αμοιβές εργασίας υποχώρησαν πολύ περισσότερο από τη μείωση της παραγωγικότητας της εργασίας. Ετσι, εν τέλει, υπήρξε η αύξηση της ανταγωνιστικότητας σε επίπεδο κόστους παραγωγής που οδήγησε τελικά σ’ αυτήν την έστω και ασθενική αύξηση των εξαγωγών που είδαμε να παρατηρείται στην ελληνική οικονομία.
Με άλλα λόγια, σε μια περίοδο όπου τα καλά μυαλά της χώρας έφευγαν στο εξωτερικό αναζητώντας σοβαρές ευκαιρίες απασχόλησης και ένα μεγάλο μέρος του εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού έχανε τη δουλειά του, το πολύ φθηνό και χαμηλότερης ειδίκευσης εργατικό δυναμικό ήρθε να αντικαταστήσει (εν μέρει) τις απώλειες αυτές παράγοντας φθηνά και χαμηλής προστιθέμενης αξίας προϊόντα που βρήκαν τη θέση τους σε κάποια ράφια στο εξωτερικό.
Αυτό το «μοντέλο» δεν μπορεί να αντέξει στον χρόνο, προειδοποιεί το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής. Αφενός, γιατί υπάρχουν και άλλες χώρες με χαμηλότερους μισθούς που δεν μπορεί να τις ανταγωνιστεί η Ελλάδα. Αφετέρου, γιατί βασίζεται στη φτωχοποίηση και εν τέλει απαξίωση του εργατικού δυναμικού της χώρας. Και πολύ περισσότερο γιατί όσο εφαρμόζεται δεν κατάφερε να μας βγάλει από την κρίση. Προσέφερε μόνο αναιμικούς ρυθμούς ανάπτυξης, μακριά και πέρα από αυτούς που χρειάζεται η οικονομία για να σταθεί στα πόδια της, αντιμετωπίζοντας παράλληλα το άγος του υψηλού χρέους. Τέλος, γιατί η φτωχοποίηση δεν μπορεί να είναι το μέλλον που υποσχόμαστε στη νέα γενιά των Ελλήνων.
Είναι τραγική ειρωνεία ότι η δημοσιοποίηση της διαπίστωσης αυτής συνέπεσε με τους εορτασμούς που ετοιμάζει η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ για την περίφημη «έξοδο» από τα Μνημόνια και τις εξαγγελίες που ετοιμάζει ο Πρωθυπουργός από τη ΔΕΘ για τις αυξήσεις στον κατώτατο μισθό. Ακόμη και αν κλείσει κανείς τα μάτια στη χρεοκοπία του κρατικού μηχανισμού στο Μάτι και στις χαμένες ανθρώπινες ζωές, ένα ερώτημα προβάλλει επίμονα: για ποια έξοδο μιλάει ο Φώτης Κουβέλης όταν το οικονομικό μοντέλο της χώρας παραμένει εγκλωβισμένο σε ένα απόλυτο αδιέξοδο που δημιουργεί μόνο φτωχούς εργαζομένους; Και πόση αξία έχει μία, πράγματι αναγκαία, εφάπαξ αύξηση του κατώτατου μισθού όταν δεν υπάρχουν οι συνθήκες για να περάσει στο σύνολο της οικονομίας τροφοδοτούμενη από μία δυναμική ανάπτυξη; Αλλο οικονομικό μοντέλο χρειάζεται η χώρα, που θα βασίζεται στις επενδύσεις, στην επιχειρηματικότητα και σε επαρκή χρηματοδότηση για να έλθει μια αληθινή έξοδος