Το φιλικό ματς της Μπάγερν Μονάχου με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχε μόλις τελειώσει και ο προπονητής της εγγλέζικης ομάδας Ζοζέ Μουρίνιο μιλούσε στις κάμερες με τη συνηθισμένη του θεατρικότητα. Ο Μουρίνιο κάνει ωραίες δηλώσεις όταν η ομάδα του κερδίζει και καταπληκτικές όταν χάνει. Στην Αλιάντς Αρένα η ομάδα του είχε μόλις ηττηθεί με 1-0 από τους πρωταθλητές Γερμανίας. «Η διοίκηση ξέρει τι θέλω και έχουμε ακόμα μερικές μέρες για να δούμε τι θα γίνει. Τα άλλα κλαμπ που αντιμετωπίσαμε στα φιλικά της προετοιμασίας είναι πολύ δυνατά και έχουν φανταστικές ομάδες. Επενδύουν πάρα πολλά χρήματα, το κάνει φέτος ακόμα και η Λίβερπουλ, που αγοράζει όλους και τα πάντα. Αν εμάς δεν μας ενδιαφέρει να κάνουμε την ομάδα μας καλύτερη, θα έχουμε δύσκολη χρονιά», δήλωσε ο πορτογάλος τεχνικός, καθιστώντας ξεκάθαρη τη δυσαρέσκειά του. Ενας άλλος έπειτα από αυτή τη δήλωση θα έπρεπε να εμφανιστεί ενώπιον της διοίκησης για να δώσει εξηγήσεις, αλλά ο Μουρίνιο είναι ο Μουρίνιο: ένας από τους λίγους ανθρώπους στον χώρο του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, που έχει εξασφαλίσει το δικαίωμα να σκέφτεται φωναχτά.
Υλικό
Κάποτε η δουλειά ενός προπονητή ήταν, όπως λέγαμε, να αξιοποιήσει το υλικό – να κάνει μια ομάδα να αγωνίζεται καλύτερα βελτιώνοντας τους ποδοσφαιριστές που έχει στη διάθεσή του. Ειδικά στην Αγγλία ο προπονητής λειτουργούσε συχνά και ως υπερμάνατζερ – πουλούσε και αγόραζε με κύριο σκοπό η ομάδα να κερδίζει ό,τι ήταν δυνατόν και συγχρόνως να βελτιώνει τα οικονομικά της. Αυτό έκαναν προπονητές-θρύλοι του αγγλικού ποδοσφαίρου όπως ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον, ο Τζορτζ Γκρέιαμ, ο ίδιος ο Αρσέν Βενγκέρ. Μετά εμφανίστηκαν στο νησί οι Αμπραμόβιτς, οι άραβες και οι αμερικάνοι, οι κινέζοι και οι ινδοί επενδυτές και το πράγμα άλλαξε: πλέον ο προπονητής έχει το δικαίωμα να ζητάει και να ξοδεύει. Ο Μουρίνιο πήγε στην Αγγλία όταν αυτό, ως τρόπος δουλειάς προπονητή, παγιώθηκε. Και φέτος που οι μέτοχοι της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν του δίνουν να ξοδέψει τα χρήματα που θέλει να ξοδέψει, του κακοφαίνεται.
Ρεάλ
Ο ίδιος λέει ότι η διοίκηση γνωρίζει τις απαιτήσεις του καθώς συμβαίνει να τις έχει κάνει γνωστές από νωρίς. Θέλει τον κεντρικό αμυντικό της Λέστερ, τον Χάρι Μαγκουάιρ που άρεσε με τη φανέλα της Εθνικής Αγγλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο ή εναλλακτικά τον γάλλο παγκόσμιο πρωταθλητή και παίκτη της Ρεάλ Ράφαελ Βαράν. Από τη Ρεάλ θέλει και τον Γερμανό Τόνι Κρος για τη μεσαία του γραμμή. Θα ‘θελε επίσης δίπλα σε αυτόν τον Μάρκο Βεράτι από την Παρί Σεν Ζερμέν, που έχει οικονομικά προβλήματα και κάποιο αστέρι της θέλει να πουλήσει. Επειδή κάθε μεταγραφική λίστα πρέπει να έχει και το όνομα ενός σπουδαίου επιθετικού, ο Μουρίνιο θα ήθελε τον Κροάτη Ιβάν Πέρισιτς από την Ιντερ, τον οποίο θαύμασε στο Μουντιάλ και τον ανακήρυξε καλύτερο παίκτη της Κροατίας. Πόσο στοιχίζουν αυτοί οι ποδοσφαιριστές; Για τον Μαγκουάιρ η Λέστερ θέλει τουλάχιστον 50 εκατ. ευρώ. Ο Βαράν και ο Κρος κοστολογούνται πάνω από 100 εκατ. ευρώ: η Ρεάλ δεν έχει πρόθεση να πουλήσει κανέναν από τους δύο. Ο Βεράτι στοίχισε κάποτε 30 στην Παρί, που λογικά θα θέλει περισσότερα. Η Ιντερ θα έδινε τον 32χρονο Πέρισιτς για τουλάχιστον 30: με άλλα λόγια, ο Μουρίνιο ζητά από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να ξοδέψει πάνω από 200 εκατ. ευρώ σε ένα καλοκαίρι για να του κάνει τα γούστα! Χωρίς μάλιστα να μπορεί να εγγυηθεί στην αγγλική ομάδα πως αν ξοδέψει αυτά τα χρήματα θα κερδίσει κάτι σημαντικό, δηλαδή ή το πρωτάθλημα Αγγλίας ή το Τσάμπιονς Λιγκ. Να προσθέσουμε πως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έχει ξοδέψει φέτος το καλοκαίρι ήδη περίπου 80 εκατ. ευρώ για τον Βραζιλιάνο Φρεντ και τον Πορτογάλο Ντιόγκο, αλλά αυτοί, στον Μουρίνιο που τους διάλεξε, δεν φτάνουν.
Αποτυχία
Πέρυσι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχε επιτρέψει στον Πορτογάλο να ξοδέψει πάνω από 150 εκατ. ευρώ – μόνο ο Λίντελοθ, ο Λουκάκου και ο Μιχιταριάν κόστιζαν 145! Στο τέλος της χρονιάς δεν πανηγύρισε κάποιο μεγάλο τίτλο, όμως αυτό δεν του απαγορεύει να είναι απαιτητικός: ίσα ίσα που η αποτυχία μεγάλωσε κατά κάποιον τρόπο την απαίτηση. Ο Μουρίνιο συμπεριφέρεται ολοένα και περισσότερο σαν τον κινηματογραφικό παραγωγό, που απαιτεί μεγάλους σταρ για να καταπιαστεί με το σενάριο που του δίνουν. Πιστεύει πως χωρίς αυτούς η επιτυχία δεν είναι καθόλου δεδομένη και ίσως να έχει και δίκιο – μόνο που ανάμεσα στο σινεμά και στο ποδόσφαιρο υπάρχει ευτυχώς ακόμα μια διαφορά: μπορεί και στις δυο περιπτώσεις ο σκοπός να είναι τα έσοδα, όμως στο ποδόσφαιρο μετράνε και οι τίτλοι και οι διακρίσεις. Μια χρονιά με μεγάλα έσοδα, χωρίς τίτλους δεν είναι επιτυχημένη. Και μια χρονιά χωρίς τίτλους και ζημιά στον ισολογισμό είναι σκέτη καταστροφή. Ακόμα και στην Πρέμιερ Λιγκ που βρέχει εκατομμύρια στερλίνες αυτό το ξέρουν: και για αυτό στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι με τον Μουρίνιο διστακτικοί. Αφενός διστάζουν να του κάνουν τα γούστα, γνωρίζοντας πως μια ακόμα αποτυχημένη σεζόν θα τινάξει στον αέρα τους ισολογισμούς και από την άλλη διστάζουν να του κάνουν και μια σύσταση να μαζευτεί και να μην τα βάζει με τη διοίκηση: σε αυτή την περίπτωση θα ήταν σαν η διοίκηση να παραδεχόταν ενώπιον των οπαδών της ότι ο προπονητής έχει δίκιο όταν την κατηγορεί για τσιγκουνιά.
Κενό
Κάθε χρόνος που περνάει κάνει κατανοητό το τεράστιο κενό που άφησε φεύγοντας ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον. Αυτός δεν θα κατηγορούσε ποτέ τη διοίκηση γιατί δεν ξοδεύει διακόσια εκατομμύρια στερλίνες για να τον κάνει χαρούμενο. Αν ήθελε να αγοράσει μεγάλους παίκτες θα φρόντιζε πρώτα να πουλήσει μερικούς. Θα αξιοποιούσε επίσης τη χρονιά για να μπολιάσει την πρώτη ομάδα είτε με παιδιά από τις ακαδημίες, είτε με παίκτες που ο ίδιος θα έβρισκε στο αγγλικό πρωτάθλημα πριν ακόμα οι υπόλοιποι αντιληφθούν τις δυνατότητές τους. Νομίζω πως κάθε φορά που στο Μάντσεστερ ακούνε τον Ζοζέ να μιλάει τρέμουν: έχουν μπλέξει με κάποιον που απαιτεί να του δίνουν 200 εκατομμύρια στερλίνες τον χρόνο για να τις ξοδεύει, χωρίς να αισθάνεται την υποχρέωση να εγγυηθεί τίποτα πιο πολύ από μια ομάδα αγωνιστικά αξιόπιστη!
Πάντα
Ο Μουρίνιο ήθελε πάντα να διαδεχθεί τον σερ Αλεξ, διότι ζήλευε το γεγονός ότι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έκανε ό,τι ήθελε. Τώρα μάλλον θα τον ζηλεύει ο σερ Αλεξ: βλέποντάς τον να απαιτεί διαρκώς, θα αναρωτιέται πώς διάβολο κάποιος που ακόμα δεν κέρδισε τίποτα με τη Γιουνάιτεντ έχει τόσο θράσος…