Ηταν μία ωραία ατμόσφαιρα την περασμένη Τρίτη στο Λαύριο όπου περίσσεψαν τα γέλια από τα κυβερνητικά στελέχη που συγκεντρώθηκαν εκεί για να ανακοινώσουν τα μεγαλεπήβολα και ασυμβίβαστα σχέδιά τους για τη σύγκρουση με ένα καθεστώς οικοδομικής ανομίας δεκαετιών. Το αποφάσισαν και δεν σηκώνουν κουβέντα: η νέα σταυροφορία τους μόλις ξεκίνησε. Ξέχασαν βέβαια μία μικρή λεπτομέρεια. Οτι ήδη έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας ουκ ολίγα έγγραφα τα οποία αποδεικνύουν ότι η ίδια αυτή κυβέρνηση, ήδη από το 2015, όταν είχε μόλις αναλάβει, έδινε εντολή να σταματήσουν τελεσίδικες διαδικασίες κατεδαφίσεων αυθαιρέτων! Ομως το 2018 δεν είναι 2015. Τότε δεν υπήρχαν τόσοι νεκροί. Και όσοι είχαν χτίσει αυθαίρετα δεν ήταν ακόμα «υπεύθυνοι» για αυτούς. Τότε ακόμα ήταν άνθρωποι που το κακό σύστημα τόσων δεκαετιών τούς είχε εξωθήσει στην αυθαιρεσία. Ηταν ο λαός που η «Αριστερά» είχε έρθει για να δικαιώσει. Δεν ήταν ακόμα «δολοφόνοι».

Ψεύτες και υποκριτές ώς το τέλος. Δεν είναι μόνον οι ίδιες τους οι αποφάσεις που τους προδίδουν. Είναι και το γεγονός ότι κάνουν σαν να μην υπήρξαν οι περίπου εκατό νεκροί στο Μάτι. Δεν ασχολούνται. Δεν έγινε και τίποτα. Το θέμα είναι οι μπουλντόζες. Μόνον για αυτό μιλούν πια. Γιατί; Επειδή είναι πολύ βολικό: αφενός τους δίνει έναν νέο «ηθικό» πολιτικό στόχο και, αφετέρου, μεταθέτει εντελώς την ατζέντα στην ανωδυνότητα. Ή, τουλάχιστον, αυτό φαντάζονται: προφανώς έτσι κατάλαβαν το σύνθημα «η φαντασία στην εξουσία». Γι’ αυτό και γελούσαν οι άνθρωποι. Από την ικανοποίηση για την… ιδιοφυή «στρατηγική» τους. Το νέο είδος πολιτικής αυτοϊκανοποίησης που, εν μέσω καταστροφής, πλασάρουν στη ρημαγμένη Ελλάδα. Οχι και τόσο νέο βέβαια: ουσιαστικά είναι η ίδια αυτοϊκανοποίηση που υπάρχει πίσω και από τη δήθεν «καθαρή έξοδο» από τα Μνημόνια, συνολικά πίσω από την πραγματικότητα που υποτίθεται ότι διαμόρφωσαν. Τελικά, δεν είναι η φαντασία στην εξουσία. Είναι η φαντασίωση. Που δεν γνωρίζει ούτε αιδώ ούτε όριο: φταίνε οι άνθρωποι που κάηκαν είπαν. Σαν την 11η Σεπτεμβρίου είπαν. Είμαστε αλάνθαστοι είπαν. Φταίνε που δεν είχαν διαβάσει τις… οδηγίες και πνίγηκαν είπαν. Φταίνε όλοι και όλα εκτός από τους ίδιους. Αυτά είπαν. Αυτοί μιλάνε, αυτοί τα ακούνε. Και χαίρονται. Ως άλλοι Νέρωνες.

Αν υπήρχε βραβείο Νομπέλ για το ψέμα και την εξαπάτηση ο Τσίπρας και ο Καμμένος δεν θα είχαν ανταγωνισμό. Και αν υπήρχε βραβείο Οσκαρ, θα είχαν σαρώσει τις υποψηφιότητες με την ταινία τους «Τα μαύρα χρόνια». Αλλά δεν υπάρχουν. Υπάρχει όμως η πραγματικότητα που δεν την αντέχουν και που δεν τους αντέχει πια ούτε κι αυτή. Και που το μόνο «βραβείο» που πρόκειται να τους δώσει είναι η επερχόμενη νομοτελειακή συντριβή τους. Και, στο βάθος, η πλήρης και οριστική απαξίωση της Ιστορίας, με τρόπο που ακόμα και οι ίδιοι, παρά την έπαρσή τους, τώρα πια θα έπρεπε να τη βλέπουν να έρχεται. Κι αν ακόμα δεν τη βλέπουν βυθισμένοι μέσα στα ίδια τους τα ψέματα και την υπαρξιακή ανηθικότητα, σύντομα θα τη δουν, όταν ο ελληνικός λαός πάρει την μπουλντόζα που θα τους ξεριζώσει άπαξ διά παντός από έναν τόπο που τον διέλυσαν. Ετσι, με μπουλντόζες, θα γκρεμιστεί και η τελευταία τους φαντασίωση. Γιατί αυτή ήταν όλη η ιστορία τους στην εξουσία: φαντασιώσεις, διαψεύσεις, ψέματα και τραγωδίες.