Ο τορπιλισμός του ευδρόμου «Ελλη» στην Τήνο στις 15 Αυγούστου 1940 πάγωσε αλλά και θύμωσε την Ελλάδα. Παρά το γεγονός ότι τα σημάδια του επερχόμενου πολέμου είχαν φανεί καθαρά ήδη από τις αρχές του καλοκαιριού στο Αιγαίο, ουδείς πίστευε ότι θα ήταν ποτέ δυνατό να γίνει μία τέτοια επίθεση σε ένα πλοίο που βρισκόταν εκεί για να τιμήσει τους εορτασμούς της Παναγίας, σε μία από τις πιο ιερές ημέρες για τη χώρα. Ομως έγινε. Και ήταν το θλιβερό αποκορύφωμα άλλων επιθετικών ενεργειών στο Αιγαίο, πολλές από τις οποίες είχαν κρατηθεί μυστικές από την κυβέρνηση Μεταξά, με σκοπό να μη φέρουν τον πόλεμο ακόμα πιο κοντά. Η επίθεση στο «Ελλη» ήταν αδύνατον να μείνει μυστική.

Η ταυτότητα του επιτιθέμενου όμως έμεινε – επισήμως τουλάχιστον, παρά το γεγονός ότι οι πάντες καταλάβαιναν ότι επρόκειτο για την Ιταλία του Μουσολίνι. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη διαδικασία περισυλλογής θραυσμάτων της μιας από τις τρεις τορπίλες που χτύπησε τον λιμενοβραχίονα του νησιού, η εντολή ήταν να χρησιμοποιηθούν όσοι από τους τεταρτοετείς της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων που είχαν ταξιδέψει με το «Ελλη» στην Τήνο που όμως δεν γνώριζαν ξένες γλώσσες. Ο σκοπός ήταν να μην μπορούν να διαβάσουν τα ιταλικά πάνω στα θραύσματα. Οταν αυτά έφτασαν στην Αθήνα, η κυβέρνηση πιστοποίησε πλέον αυτό για το οποίο ήταν έτσι κι αλλιώς βέβαιη: ότι η Ιταλία βρισκόταν πια ένα βήμα πριν από την επίθεση εναντίον της Ελλάδας. Η απόφαση να μην υποδειχθεί η Ιταλία ως υπεύθυνη εκείνη τη στιγμή αντανακλάται και στο σύνολο των δημοσιευμάτων της εποχής.

Η προσπάθεια του Μεταξά να κερδίσει λίγο χρόνο ακόμα σχετιζόταν με σειρά παραμέτρων τόσο ως προς την πολεμική προετοιμασία της Ελλάδας όσο και ως προς την προσπάθεια να υπάρχουν στη χώρα οι περισσότερες δυνατές αγγλικές δυνάμεις για βοήθεια στην άμυνα της Ελλάδας, αν και αυτό ήταν εξαιρετικά δύσκολο καθώς η Βρετανία βρισκόταν ήδη σε πόλεμο με τη Γερμανία και, εκείνη τη στιγμή, μόνη και σε εξαιρετικά δυσμενή για το Λονδίνο στιγμή.

Δεν μπορεί να αποκλειστεί και το ενδεχόμενο ο Μεταξάς να είχε την ελπίδα ότι η Γερμανία θα απέτρεπε την Ιταλία από μία τέτοια επίθεση – άλλωστε προδήλως ο Μουσολίνι είχε τις ίδιες σκέψεις και γι’ αυτό κράτησε, λίγο μετά, μυστική από τον Χίτλερ την κήρυξη πολέμου κατά της Ελλάδας στις 28 Οκτωβρίου του ίδιου έτους.

Οταν ο δεύτερος την πληροφορήθηκε, δεν έκρυψε την οργή του, η οποία και πολλαπλασιάστηκε από τη στιγμή που η φασιστική Ιταλία άρχισε, πολύ σύντομα, να γνωρίζει όχι την εύκολη νίκη που υπερφίαλα ανέμενε, αλλά την ταπεινωτική ήττα, την πρώτη ολόκληρου του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου για τον Αξονα, η οποία έδωσε πνοή και ελπίδα σε ολόκληρη τη σκλαβωμένη Ευρώπη.

Δεν χρειάζεται να γραφτούν περισσότερα για τη βύθιση του «Ελλη», καθώς η αποτύπωση των γεγονότων τη στιγμή που συνέβησαν όπως αυτή έγινε από τα «Αθηναϊκά Νέα» της 16ης και της 17ης Αυγούστου 1940 είναι πιο εύγλωττη από κάθε εκ των υστέρων περιγραφή και ανάλυσή τους. Λίγο καιρό αργότερα, ο Eλληνικός Στρατός εκδικήθηκε την άνανδρη, ιταμή εκείνη επίθεση στο καμάρι του ελληνικού στόλου αφήνοντας άφωνο ολόκληρο τον κόσμο.