Ο σπουδαίος γάλλος διανοητής Νικολά Σαμφόρ, που έζησε τον 18ο αιώνα και οι συμπατριώτες του τον τοποθετούν δίπλα στον Νίτσε και τον Σταντάλ, έλεγε πως στα μεγάλα πράγματα οι άνθρωποι δείχνουν τον εαυτό τους όπως θα ήθελαν να φαίνεται στους άλλους. Στα μικρά πράγματα δείχνουν τον εαυτό τους όπως πραγματικά είναι.
Τις τελευταίες ημέρες ο ελληνικός αθλητισμός ζει  μοναδικές στιγμές σε διαφορετικά μέτωπα. Σπουδαίες διακρίσεις σε στίβο, κολύμβηση, τένις, ενόργανη. Μια ανάσα δροσιάς μες στον καύσωνα της καθημερινότητας, μια καθαρή γωνιά μέσα στο γκρίζο της στάχτης. Ενα ψήγμα αλήθειας μέσα στα πετρώματα των ψεμάτων.
Αυτοί οι ταλαντούχοι νέοι αναγκάζονται να παλέψουν πρώτα με τα αυτονόητα και μετά με τον ίδιο τους τον εαυτό, για να δρέψουν δάφνες, να τυλιχτούν με την ελληνική σημαία.
Οι πολιτικοί βεβαίως νιώθουν ως χρέος τους να τους συγχαρούν. Ισως γιατί ενδόμυχα, κυρίως οι κυβερνητικοί, αισθάνονται πως έχουν μερίδιο στην επιτυχία. Πως τα φιρμάνια τους για τις επιχορηγήσεις των ομοσπονδιών έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη αυτών των παιδιών. Πως τα τρύπια ταβάνια, οι παγωμένες αίθουσες, τα ξηλωμένα ταρτάν, οι κλειστές πισίνες, συνέβαλαν ώστε να σκληραγωγήσουν τους αθλητές, να τους σφυρηλατήσουν νοοτροπία νικητή. Και κάθε φορά που τα άξια αυτά παιδιά διαφημίζουν τη χώρα κρατώντας τη σημαία, οι πολιτικοί ονειρεύονται πως κάπου εκεί, σε μια γωνία της Γαλανόλευκης, υπάρχει και το δικό τους πρόσωπο.
Οπως έλεγε όμως και ο σπουδαίος Σαμφόρ, οι άνθρωποι στα μικρά δείχνουν τον πραγματικό τους εαυτό. Τον κούφιο, τον κενό. Στις ήττες συρρικνώνονται, η σκιά τους εξαφανίζεται.
Κανείς, ούτε οι αθλητές ούτε οι πολίτες επιθυμούν από τους πολιτικούς να μοιράζουν υποκριτικά συγχαρητήρια στις επιτυχίες. Γιατί ο υποκριτής περιφρονεί αυτούς που εξαπατά. Και οι έλληνες αθλητές στο σύνολό τους είναι εξαπατημένοι νέοι που αποφάσισαν να τραβήξουν τον δικό τους δρόμο γιατί έτσι γουστάρουν.