Κάποιες φορές όταν τον βλέπεις να κολυμπάει το αγαπημένο του ελεύθερο (αν και τελειοποίησε πλέον και την πεταλούδα), νομίζεις ότι έχει προπέλες στα πόδια.

Η ταχύτητα που αναπτύσσει είναι εντυπωσιακή και δεν είναι τυχαίο ότι είναι ένας από τους καλύτερους κολυμβητές στην Ευρώπη.

Για την ακρίβεια ο δεύτερος καλύτερος, αν και για δέκα εκατοστά του δευτερολέπτου θα ήταν ο κορυφαίος στα 50 μ. ελεύθερο στη Γλασκώβη.

Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Αθήνας το 1991 όλοι είχαν θαυμάσει το Αλμπατρος του Οφενμπαχ, τον Γερμανό Μίχαελ Γκρος που «κατάπινε» τα μέτρα στην πεταλούδα.

Η Ελλάδα έχει το δικό της Αλμπατρος του Πειραιά, τον Κριστιάν Γκολομέεβ, ο οποίος, όπως λέει στα «ΝΕΑ»:

«Στο Ευρωπαϊκό της Γλασκώβης έκανα την κούρσα της ζωής μου. Ηταν η κορυφαία στιγμή στην καριέρα μου και συνδυάστηκε και με το πρώτο μετάλλιο σε τόσο μεγάλη διοργάνωση». Ο 25χρονος κολυμβητής του Εθνικού είχε ξεκινήσει να κολυμπά περισσότερο για διασκέδαση, καθώς ο μεγάλος του αδελφός Νικόλας φαινόταν ότι θα γινόταν καλύτερος κολυμβητής και θα εκπλήρωνε το όνειρο του πατέρα τους Τσβετάν-Τσέτσο Γκολομέεβ, σπουδαίου βούλγαρου κολυμβητή, «που ήθελε να δει πάση θυσία έναν από τους γιους του να ακολουθεί τα χνάρια του. Τελικά ο μεγάλος μου αδελφός σταμάτησε νωρίς το κολύμπι και ο μικρός ο Ιβάν ασχολείται με το πόλο. Ο κλήρος έπεσε σε μένα λοιπόν, που όμως κολυμπούσα περισσότερο για χαβαλέ» μας λέει ο Κριστιάν, που δεν γνώρισε τη μητέρα του Κριστίνα (της οποίας έχει πάρει το όνομα), καθώς έχασε τη ζωή της από αιμορραγία εξαιτίας ιατρικού λάθους κατά τη γέννησή του!

Ο πατέρας του πήρε τότε τα δύο παιδιά (ο Ιβάν ήρθε αργότερα στη ζωή από τη δεύτερη σύζυγο του Τσβέταν) και πήγε στην Κρήτη: «Ενα πολύ όμορφο νησί και δεν κρύβω ότι νιώθω λίγο Κρητικός. Εκεί συνέχισα να κολυμπάω χαλαρά, αλλά όταν έχασα και τον πατέρα μου από καρκίνο, είπα μέσα μου: “Τώρα πρέπει να σοβαρευτείς”. Ηταν το κίνητρο για να αρχίσω πλέον πιο επαγγελματικά το κολύμπι, είχα πεισμώσει και το ήθελα για τη μνήμη του πατέρα μου» λέει ο Κριστιάν που σε ηλικία 17 ετών το 2010 είχε μείνει ορφανός πριν καν ενηλικιωθεί!

«Τους χρωστάω πολλά»

«Η θεία μου, η αδελφή του πατέρα μου Ασια και ο θείος μου Κώστας Μητρόπουλος με πήραν τότε στην Αθήνα και με είχαν σαν παιδί τους, ενώ ήρθε και η γνωριμία με τον Ακη Οικονόμου, τον προπονητή μου, που έπειτα από τόσα χρόνια τον νιώθω και αυτόν συγγενή μου. Σε αυτούς χρωστάω πολλά και γι’ αυτό το μετάλλιο τους το αφιέρωσα» λέει για τους ανθρώπους που τον στήριξαν, ενώ με τον προπονητή του ετοιμάζεται να κουμπαριάσει.

«Θα του βαφτίσω την κορούλα στα Καρδάμυλα στη Χίο και θα το συνδυάσουμε και με λίγες διακοπές. Είναι ένας εκπληκτικός άνθρωπος που μου στάθηκε σαν πατέρας και δεν τον βλέπω μόνο ως προπονητή μου» λέει.

Από το φθινόπωρο ετοιμάζεται να επιστρέψει στις ΗΠΑ, όπου σπουδάζει τα τελευταία χρόνια αθλητικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Αλαμπάμα με υποτροφία.

«Τώρα θα συνεχίσω να προπονούμαι στο Σαν Ντιέγκο στην Καλιφόρνια με τον προπονητή Ντέιβιντ Μαρς. Με βοήθησε πολύ στην εξέλιξή μου το ότι προπονιόμουν στις ΗΠΑ και δεν είχα τα προβλήματα που είχαν άλλοι συναθλητές μου με τα κολυμβητήρια στην Ελλάδα – την οποία λατρεύω και έρχομαι τα καλοκαίρια για διακοπές και για να δω τους φίλους μου».

Το Τόκιο και οι Ολυμπιακοί Αγώνες απέχουν δύο χρόνια, αλλά όπως λέει: «Είναι όνειρο ζωής η συμμετοχή σε έναν τελικό εκεί. Και μετά δεν ξέρεις, σε έναν τελικό όλα γίνονται».