«Είπα στον εαυτό μου, Μαρία εδώ είναι η ευκαιρία σου. Αρπαξέ την από τα μαλλιά, δεν έχεις να φοβηθείς καμία αντίπαλο. Και αυτό έκανα. Σε συνδυασμό και με το ρεκόρ, νιώθω νικήτρια».

Η Μαρία Μπελιμπασάκη έγραψε Ιστορία στο Βερολίνο με το ασημένιο μετάλλιο στα 400 μέτρα συνδυασμένο με εκπληκτικό πανελλήνιο ρεκόρ (50.45) το οποίο είναι το πρώτο στην Ιστορία της Ελλάδας σε μεγάλες διοργανώσεις στο συγκεκριμένο αγώνισμα σε άντρες και γυναίκες.

Λίγο πριν από την απονομή της, η «σφαίρα» από τη Σητεία μίλησε στα «ΝΕΑ», αφού φόρτισε για πολλοστή φορά το κινητό της, που είχε «μπλοκάρει» ακόμα και από μαντινάδες!

«Πραγματικά το κινητό μου τα… έπαιξε και κάποια στιγμή μπλόκαρε. Από τα δεκάδες μηνύματα που πήρα από όλη την Ελλάδα. Μου έστειλαν μέχρι και μαντινάδες, αλλά τα πιο όμορφα και ζεστά ήταν από τους δικούς μου ανθρώπους, τους γονείς μου και τους φίλους μου.

Με συγκίνησε ιδιαίτερα η ανάρτηση της πολύ καλής μου φίλης, της Ελευθερίας Πετρουλάκη, νικήτριας εφέτος του Ημιμαραθωνίου της Αθήνας.

Μου έγραψε: “Μαρία μπράβο, το πίστευες και το έλεγες για ένα μετάλλιο και τα κατάφερες”.

Με συγκίνησε γιατί είναι πολύ καλή μου φίλη από την Κρήτη που είχαμε περάσει μαζί εκείνα τα δύσκολα χρόνια με τις ατελείωτες μετακινήσεις για να προπονηθούμε» λέει η Κρητικοπούλα από τη Σητεία που καθήλωσε όλη την πόλη της στην τηλεόραση.

«Ναι, μου είπε η μητέρα μου ότι σε όλη τη Σητεία ήταν στη διαπασών οι τηλεοράσεις για τον τελικό μου. Νιώθω ιδιαίτερα περήφανη για την καταγωγή μου, σαφώς όταν τρέχω εκπροσωπώ και την Κρήτη μας μαζί με την Ελλάδα, ενώ σε αυτή την καταγωγή οφείλω εν μέρει και το μετάλλιο, καθώς από την Κρήτη έχω πάρει αυτό το απίστευτο πείσμα» λέει η 27χρονη αθλήτρια του Κώστα Ηλία, με τον οποίο σχεδίασαν (και εκτέλεσε) την τέλεια κούρσα.

«Πίστη στον εαυτό μου»

Με τον προπονητή μου, που συνεργάζομαι εδώ και δυόμισι χρόνια έχω αλλάξει επίπεδο και είναι πραγματικά τρομερός. Από πέρυσι μου συζητούσε να ανέβω και πάλι στα 400 όπου τελευταία φορά είχε τρέξει το 2010.  Μπήκαμε σιγά σιγά και μετά το Παγκόσμιο του Μπέρμιγχαμ τον περασμένο Μάρτιο πίστευα στη διάκριση στο Βερολίνο».

Η Μαρία Μπελιμπασάκη είχε ακυρωθεί (για παραβίαση διαδρόμου) αν και είχε κάνει εξαιρετική κούρσα με τρομερή επίδοση που την έφερνε στον τελικό των 400 στο Παγκόσμιο του κλειστού τον περασμένο Μάρτιο.

«Τότε ήταν που άλλαξε άρδην η ψυχολογία μου και είπα “εδώ είμαστε”. Πίστεψα πολύ στον εαυτό μου, με πείσμωσε αυτή η κούρσα που είχα ακυρωθεί και στο Βερολίνο ήρθα για να νικήσω.

Μίλαγα για μετάλλιο και κάποιοι με κατηγόρησαν για αλαζονεία. Είναι κακό να πιστεύεις στον εαυτό σου; Δεν κατάλαβα. Ποτέ δεν είχα αλαζονεία, αλλά πίστη στον εαυτό μου.

Στο 200άρι είχα χάσει μετάλλιο και για ένα εκατοστό του δευτερολέπτου έχανα για λίγο ευκαιρίες. Στο 400άρι ξαναβρήκα τον εαυτό μου» λέει και δεν την πειράζει καθόλου που έχασε στη μισή… ανάσα ακόμα και το χρυσό (η κούρσα της θύμισε το φινάλε του Σπύρου Γιαννιώτη στο όπεν γουότερ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο που έχασε το χρυσό στη χεριά του Ολλανδού από πίσω!).

Ετσι και εδώ η Μαρία έπεσε πάνω στο νήμα την ώρα που την προσπερνούσε η Πολωνέζα Τζαστίνα Σβάιτι – Ερσετικ (50.41) που ήρθε με δύναμη από πίσω.

«Δεν με πειράζει, είμαι πολύ ευτυχισμένη για το ασημένιο μετάλλιο. Ναι, είχα μπει να κερδίσω, δεν το κρύβω και μετά τα 250-300 μέτρα είχα καταλάβει ότι είμαι μέσα στα μετάλλια. Στον τερματισμό έγειρα λίγο πιο νωρίς πιστεύοντας ότι είχα φτάσει στον τερματισμό και αυτό μου στοίχισε».

Μέτρησε το «οικονομικό» τρέξιμο

«Μαρία, τρομερή επίδοση, τρομερό ρεκόρ».

Ο προπονητής της Μαρίας Μπελιμπασάκη, Κώστας Ηλίας, την αποθέωσε λίγο πριν πάει στη μεικτή ζώνη, εμφανώς συγκινημένος. Νωρίτερα της είχε δώσει τις τέλειες κατευθύνσεις: «Το πρώτο βασικό που μου είπε, ήταν να κάνω την προοδευτική αλλαγή λίγο πριν το 300άρι, όπως και έκανα, μετά τα 250 μέτρα, για αυτό και έφυγα έτσι καλά στην τελική ευθεία. Επίσης το δεύτερο σημαντικό που με συμβούλεψε ήταν το “οικονομικό” τρέξιμο. Δηλαδή να είμαι γρήγορη χωρίς να πηγαίνω πολύ γρήγορα ή αργά. Για να κάνω οικονομία δυνάμεων για το τέλος. Γενικά μας βγήκε όλος ο προγραμματισμός που κάναμε όλο τον χρόνο» λέει η Μαρία Μπελιμπασάκη, που μόνο σαν κακό όνειρο θυμάται πλέον τις εποχές που έπρεπε να σηκωθεί στις 7 το πρωί και να κάνει 120 χιλιόμετρα πηγαινέλα Σητεία – Ιεράπετρα και πάλι πίσω για να προπονηθεί! «Απίστευτο έτσι; Σαν να ξυπνάω τώρα στην Αθήνα το πρωί και να πηγαίνω για προπόνηση στην Κόρινθο και να γυρίζω. Τώρα υπολογίζω ακόμα και το χιλιόμετρο που μπορεί να κάνω για να πάω μέχρι το σουπερμάρκετ. Κινούμαι εντελώς επαγγελματικά και έτσι έρχονται και οι επιδόσεις». Οταν πήρε το μετάλλιο τρελάθηκε από τη χαρά της, ήθελε να πανηγυρίσει έντονα, αλλά συγκρατήθηκε όπως και όλοι οι συναθλητές της που είχαν μεγάλες διακρίσεις. «Ακόμα και 2-3 μέρες πριν φύγουμε έβλεπα συνέχεια τηλεόραση και με είχε επηρεάσει όλο αυτό που ζήσαμε. Τόσοι άνθρωποι να χαθούν και μάλιστα μεταξύ τους και μικρά παιδιά. Είναι ασύλληπτη τραγωδία και μας τάραξε όλους.

Ηταν ένα έξτρα κίνητρο για μένα να δώσω λίγη χαρά, αλλά μακάρι να μην το είχα ποτέ και να μην είχε χαθεί ούτε ένας άνθρωπος».