Να το πω με τη μία. Οι αθλητές ανήκουν στον εαυτό τους. Και σε κανέναν άλλον. Ούτε στο πολιτικό προσωπικό, που μέχρι χθες αγνοούσε την ύπαρξή τους και σήμερα στέλνει συγχαρητήρια. Ούτε στην Ομοσπονδία τους. Ούτε στον κόσμο. Η νίκη ανήκει στον αθλητή. Αυτός προσπαθεί. Αυτός χύνει κιλά ιδρώτα στις προπονήσεις. Αυτός ξεπερνάει τα όριά του. Αυτός, πέρα από φυσικά προσόντα, διαθέτει όλα τα στοιχεία που συνθέτουν την προσωπικότητα του πρωταθλητή. Κι αυτό έρχεται να επιβεβαιώσει η περίπτωση της Βούλας Παπαχρήστου. Διάβαζα όλες αυτές τις μέρες τα διάφορα σχόλια: Οτι έπρεπε να είχε αποκλεισθεί διά βίου. Οτι κακώς της έχουν δώσει το δικαίωμα να φέρει το εθνόσημο. Ο (δήθεν) αριστερίζων βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργος Κυρίτσης θεώρησε «κακή επιλογή» το συγχαρητήριο τηλεγράφημα του Πρωθυπουργού στην αθλήτρια. Το να ψηφίζουν π.χ. όλοι μαζί τις περικοπές στις συντάξεις είναι σωστή επιλογή.

Ξεχρέωσε

Αν είναι έτσι, να ζητούνται πριν από την ένταξη στις εθνικές ομάδες πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων. Και δηλώσεις μετανοίας. Ο καθείς και μία γνώμη, για να θυμηθούμε τον Κλιντ Ιστγουντ στον επιθεωρητή Κάλαχαν. Ασφαλώς και είχε ενοχλήσει το ρατσιστικό αστείο της αθλήτριας. Ασφαλώς και είναι δυσάρεστο να την ακούς να εκθειάζει τον Κασιδιάρη. Για το πρώτο τιμωρήθηκε με αποκλεισμό από τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Και ξεχρέωσε. Για το δεύτερο δεν μπορεί να γίνει κάτι. Οπως δεν μπορεί να γίνει τίποτα για τους 400.000 που έχουν ψηφίσει Χρυσή Αυγή. Εκτός αν βρεθούν ένας προς έναν και τους επιβληθεί στέρηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων. Αγνοούμε τις εκατοντάδες χιλιάδες και μας ενοχλεί η Παπαχρήστου επειδή είναι πρωταθλήτρια. Κι ο Σφακιανάκης επειδή είναι τραγουδιστής. Αρέσει δεν αρέσει, που σίγουρα δεν αρέσει, η επιρροή της Χρυσής Αυγής είναι μία πραγματικότητα. Και γι’ αυτό δεν φταίει η Παπαχρήστου.

Αλματα

Οπως όμως μεγαλοποιούμε τις επιτυχίες των αθλητών, έτσι μεγαλοποιούμε και τα διάφορα παρεπόμενα. Καμία χώρα δεν μεγάλωσε, δεν έλυσε τα προβλήματά της με τη συγκομιδή χρυσών μεταλλίων. Στη συγκεκριμένη περίπτωση τα μεγάλα άλματα δεν μπορούν να υπερπηδήσουν τα Μνημόνια. Η ίδια χώρα είναι και σήμερα η Ελλάδα. Δεν άλλαξε κάτι επειδή πήραμε τρία χρυσά, δύο αργυρά κι ένα χάλκινο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου. Είναι λογικό ο κόσμος να χαίρεται και να απολαμβάνει τις επιτυχίες. Μέχρι εκεί όμως. Δεν κάνουν τη ζωή μας καλύτερη τα μετάλλια. Ούτε σημαίνουν πρόοδο σε άλλους τομείς. Ο αθλητισμός σήμερα είναι 100% επαγγελματικός. Μισό εκατομμύριο δολάρια κέρδισε ο Τσιτσιπάς για τη συμμετοχή του στον τελικό του Rogers Cup. Με τις Ομοσπονδίες να χρηματοδοτούνται με ψίχουλα, οι αθλητές και οι αθλήτριες στηρίζονται σχεδόν αποκλειστικά από τους χορηγούς. Τι σχέση μπορεί να έχει η Στεφανίδη με τον ελληνικό αθλητισμό όταν ζει και προπονείται στην Αμερική;

Το πρόβλημα

Η ταύτιση με τον αθλητή είναι λάθος. Οι αθλητές δεν είναι δικοί μας. Δεν μας ανήκουν. Σε μία εποχή μάλιστα που κάνουν μεταγραφές και υπηρετούν διαφορετική σημαία. Σε μία εποχή που ένας έλεγχος ντόπινγκ φέρνει τα πάνω κάτω. Είδαμε πώς κατέρρευσαν και αποκαθηλώθηκαν τα είδωλα του 2004. Αυτό που προσφέρει ο αθλητισμός είναι η χαρά της στιγμής. Ενα διάλειμμα από τη μιζέρια της καθημερινότητας. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Είναι η γοητεία του ίδιου του αγώνα. Για να μην ξεχνάμε την αξία της συμμετοχής. Τα προσωπικά των αθλητών και οι (όποιες) πολιτικές τους πεποιθήσεις είναι δικό τους θέμα. Αν δεν γουστάρεις την Παπαχρήστου κλείσε την τηλεόραση. Μην τη χειροκροτείς. Είναι όμως η Παπαχρήστου το θέμα; Το πρόβλημα και το θέμα είναι ότι από τις 4.487 ψήφους το 1996 η Χρυσή Αυγή εκτοξεύθηκε το 2012 στις 440.894. Και γι’ αυτό σίγουρα δεν φταίει η πρωταθλήτρια του τριπλούν.