Πολλοί αναρωτιούνται αν θα μπορέσει επιτέλους η Ελλάδα να γίνει μια «κανονική» δυτική χώρα. Στο τέλος καταλήγουν μονότονα σε δύο λέξεις: «παιδεία» και «νοοτροπία». Αν δεν αλλάξουν αυτά, δεν αλλάζει τίποτα. Και, παρά το γεγονός ότι οι δύο αυτές πληγές δεν μπορεί να λειτουργούν διαρκώς ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τα χάλια μας, είναι αλήθεια. Τούτων λεχθέντων, είναι δυστυχώς επίσης αλήθεια ότι δύσκολα μπορεί κάποιος να αισιοδοξεί όταν βλέπει φαινόμενα σαν αυτό που ευθύς πιο κάτω αναφέρεται. Αφορά την υπόθεση του γιου του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, τον οποίο έβαλε εκ νέου στο στόχαστρο ένα ολόκληρο σύστημα συνδικαλιστών βαρόνων της Εκπαίδευσης, που αν είχαν το ελάχιστο ενδιαφέρον για τα χάλια της θα έπρεπε να έχουν από καιρό πάρει τα βουνά αντί να κάνουν επί χρόνια τους μεγαλοπαράγοντες – γιατί σε αυτά τα πολλά χρόνια η παιδεία κατάντησε όπως κατάντησε. Και αυτοί είναι πάντοτε εκεί.

Το ότι είναι αισχρό και άηθες να μπλέκουν ένα παιδί στην πολιτική σύγκρουση, είναι δεδομένο. Οποιο παιδί, όχι μόνον του Σαμαρά. Οπως θα ήταν αισχρό και να μιλά κανείς για εκείνα τα παιδιά υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν συλληφθεί και καταδικαστεί για σοβαρά αδικήματα. Ναι, ασφαλώς υπάρχουν. Ομως εδώ δεν θα αναφερθούν ονόματα. Γιατί είναι αισχρό. Αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Μα όπως ο γιος του Σαμαρά δεν θα είχε απασχολήσει ποτέ τη δημοσιότητα αν δεν ήταν γιος του πατέρα του, ούτε και αυτά τα παιδιά, που, προσοχή, έχουν καταδικαστεί από τη Δικαιοσύνη – καμία σχέση δηλαδή με την προαναφερθείσα… «υπόθεση» -, θα την απασχολούσαν αν δεν ήταν παιδιά πολιτικών. Και δεν θα γίνουν, από εδώ τουλάχιστον, μοχλοί εναντίον των γονέων τους. Γιατί αυτό είναι αλητεία.

Ομως, ένας εκπαιδευτικός με κορυφαίες θέσεις (πρώτα διευθυντής στο Κολλέγιο Αθηνών και τώρα στο πρότυπο «Πειραματικό» Αθηνών!), μάλλον έχει άλλη γνώμη. Το κείμενο που ακολουθεί ανέδειξε ο αντιπρόεδρος της ΝΔ Αδωνις Γεωργιάδης αναφέροντας για τον εν λόγω εκπαιδευτικό – που αναρωτιέται κανείς ποιος θα ήθελε να διδάσκει τα παιδιά του: «Προσέξτε γλώσσα εκπαιδευτικού, προφανώς Συριζαίου, με θέση προνομιακή στο δημόσιο σύστημα! Οχι καθηγητής ούτε καραγωγέας δεν θα μιλούσε έτσι για ένα παιδί».  Σε τι αναφέρεται; Ακολουθεί, χωρίς σχολιασμό. Μετά, ο αναγνώστης, ας κρίνει μόνος. Διαβάστε το επίμαχο τμήμα της ανάρτησης Κοντογιάννη που, προσοχή, αφορά χαρακτηρισμούς για ένα παιδί από έναν δάσκαλο: «Αντώνη μου […] ο γιόκας σου δεν είναι ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που καταλαμβάνει όλο το χώρο που του αφήνουν. Η συμπεριφορά περιγράφεται ως “Φαινόμενο του αερίου” […] λογικό είναι να θεωρεί ότι δικαιούται να γράψει το διαγώνισμα της χημείας συλλογικά. Να ζητήσει και a little help from my friends που έλεγε και ο Joe Cocker […] Το θέμα δεν είναι τι έκανε το κακομαθημένο παιδάκι σου […] Λες και μπορούμε να αγνοήσουμε το ποσό βαθιά αγράμματος και βάρβαρος πρέπει να είναι κάποιος για να λειτουργεί όπως εσύ…».

Αυτό το τελευταίο, όπως και η προσφώνηση, είναι για τον ίδιο τον Σαμαρά. Αλλά έχουν σημασία: δείχνουν ξεκάθαρα το ήθος, την ουσία και, κυρίως, τα κίνητρα της υπόθεσης. Το παιδί είναι απλώς το μέσο μιας αδίστακτης αθλιότητας.