Ηταν μια βραδιά που αναμφίβολα ένωσε, λες και υπήρχε μια αόρατη κλωστή, το χθες με το σήμερα. Σε μια άδεια Αθήνα, που ώρες ώρες την ξαναερωτευόσουν παράφορα για τις ευκολίες που σου παρέχει, από την παραλία έφτανες στο Μαρούσι σε περίπου 15′. Θαύμα! Δεν το πίστευα. Το παρκάρισμα, αληθινός περίπατος. Ο κόσμος χαμογελαστός, όπως τότε. Ακριβώς 14 χρόνια μετά, ίδια ακριβώς ατμόσφαιρα, ένα πάρτι για όλους. Εστω και με διαφορετικά χρώματα. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες, γιατί παραμονή Δεκαπενταύγουστου ήταν η πρώτη αγωνιστική ημέρα, αντικρίζαμε την πολύχρωμη παλέτα χρωμάτων. Προχθές το βράδυ, στο ραντεβού της ΑΕΚ με τα play offs του Τσάμπιονς Λιγκ, κυριαρχούσε το κίτρινο.
Μικροί και μεγάλοι, γυναίκες και σύζυγοι, ζούσαν με όλη τους την ένταση τις στιγμές και φούσκωναν από υπερηφάνεια. Κοινό σημείο; Το ΟΑΚΑ. Και το τόξο που σχεδίασε ο Καλατράβα, αυτό που ενώνει τις δύο άκρες του Σταδίου, απομεινάρι μιας εποχής που πέρασε, δεν ξαναγυρίζει και έμεινε εντελώς ανεκμετάλλευτη με ευθύνη πολλών. Πού είναι η αξιοποίηση του γηπέδου και των γύρω χώρων; Τι απέγινε το πλάνο για το τρενάκι πάνω στην τοξωτή κατασκευή; Ωραία ανέκδοτα, να έχουμε να λέμε και να τα θυμόμαστε.
Περπάτησα αρκετά στον χώρο. Μόνο φωτισμένο το ποδοσφαιρικό γήπεδο. Το κολυμβητήριο, αραχνιασμένο και θεοσκότεινο. Στους Ολυμπιακούς της Αθήνας ήταν η δεύτερη εγκατάσταση που επισκέφθηκα στις 14 Αυγούστου, για να απολαύσω κολύμβηση και την υπερηχητική κολυμβήτρια από την Ολλανδία, την Ινγκε Ντε Μπρούιν. Στους γύρω χώρους, εκεί όπου κάποτε τα γήπεδα έλαμπαν σαν εκτυφλωτικοί προβολείς, δεν ήθελες καν να περιδιαβείς. Μόνο αν είχες φακό… Οσες βόλτες κι αν έκανα, πάντα γύριζα πίσω. Στην ποδοσφαιρική αρένα. Γιατί είχε μαγνήτη που με τραβούσε, δύο ομάδες που μάχονταν για το Τσάμπιονς Λιγκ και όλα ήταν ρυθμισμένα από τη γηπεδούχο ΑΕΚ στην εντέλεια. Η διοργάνωση υψηλού επιπέδου, θύμιζε Ολυμπιακούς Αγώνες. Η εμπειρία είναι γνώση και δύναμη. Αλλά ταυτόχρονα, στο μυαλό στροβίλιζε η σκέψη γιατί όλα αυτά τα γήπεδα που ήταν οι πρωταγωνιστές το 2004, να έχουν φτάσει τώρα σε τούτη την παρακμή. Ποιος ο λόγος να τα έχουν αφήσει στην τύχη τους και να πρέπει να τα δηλώσει ως έδρα μια ομάδα και παράλληλα να τους δώσει ζωή, όπως καλή ώρα κάνει η ΑΕΚ και οσονούπω ο Παναθηναϊκός, σύμφωνα με τα δεδομένα που υπάρχουν μέχρι στιγμής.
Το ματς θα άρχιζε ξανά για το δεύτερο ημίχρονο. Καιρός να μπω μέσα. Το παρελθόν είναι χθες, το σήμερα ανήκει στο ζωντανό γήπεδο και τις ιαχές του κόσμου. Ο Καλατράβα βλέπει και ασφαλώς θα αναρωτιέται τι λάθη κάναμε για να ζούμε μόνο σποραδικά τέτοιες βραδιές…