Η παρακολούθηση μιας συνέντευξης του Φώτη Κουβέλη έχει πολλαπλά οφέλη. Πρώτα απ’ όλα ενημερώνεσαι. Υστερα μαθαίνεις καινούργιους όρους, όπως για παράδειγμα η «πολιτική ειλικρίνεια». Το κυριότερο όμως είναι ότι χαλαρώνεις και ηρεμείς. Ξέρεις πως ό,τι κι αν κάνει ο ατίθασος υπουργός, όποια ακρότητα κι αν ξεστομίσει, ο αναπληρωτής είναι εδώ για να τον διορθώσει.
Η χθεσινή συνέντευξη στον ΑΝΤ1 ξεκαθάρισε πρώτα απ’ όλα κάτι: οι δύο στρατιωτικοί μας δεν απελευθερώθηκαν χάρις στην Παναγία την Ελευθερώτρια, αλλά χάρις στις «σημαντικές ενέργειες της ελληνικής κυβέρνησης, και κυρίως του Τσίπρα». Αυτό όμως δεν αποτελεί διάσταση απόψεων ανάμεσα στα δύο κορυφαία στελέχη του «Πενταγώνου», αλλά απλώς «διαφορετικές εκτιμήσεις». Το ίδιο ακριβώς ισχύει με τις δηλώσεις που έκανε κατά καιρούς ο Καμμένος περί «ομηρείας των δύο». Ο Κουβέλης δεν έχει στοιχεία που να αποδεικνύουν κάτι τέτοιο, αλλά μην το πάρετε για άδειασμα του υπουργού, για προσωπική άποψη πρόκειται.
Αυτή η κυβέρνηση εκφράζει τελικά μια πανσπερμία απόψεων. Κάτι σαν το μαοϊκό δόγμα «αφήστε τα εκατό λουλούδια να ανθίσουν». Το (ακρο)δεξιό λουλούδι είχε την άποψη ότι οι δύο στρατιωτικοί θα έμεναν στο μπουντρούμι 15 χρόνια, το αριστερό ότι η κράτησή τους θα ήταν μακροχρόνια, αυτές οι απαισιόδοξες απόψεις όμως οφείλονταν «στο γεγονός ότι ο Ερντογάν ήταν σε θέση εξαιρετικά έντονη στον βαθμό όπου ήθελε τον επαναπροσδιορισμό της εξωτερικής του πολιτικής» (sic). Τελικά παρενέβη ο κηπουρός και όλα πήγαν κατ’ ευχήν.
Στη συνέχεια της συνέντευξης, ο Κουβέλης εξέφρασε και μια ακόμη άποψη που αντέφασκε με τις προηγούμενες, ότι δηλαδή η απελευθέρωση των δύο ήταν μια προσωπική επιλογή του Ερντογάν. Αρα δεν ήταν αποτέλεσμα των ενεργειών του Πρωθυπουργού, ούτε της σκληρής και επίμονης ελληνικής διπλωματίας, αλλά μια κίνηση που εντάσσεται στους σχεδιασμούς του τούρκου προέδρου. Τώρα βέβαια μπορεί ο αναπληρωτής να εννοούσε κάτι άλλο, όρκο δεν παίρνουμε, μονταζιέρες δεν διαθέτουμε, άλλωστε πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι αυτή τη φορά δεν έκανε παρεξηγήσιμους συσχετισμούς, απέφυγε να πει για παράδειγμα πως η απελευθέρωση των δύο δεν πρέπει να επισκιάσει την έξοδο από τα Μνημόνια. Ισως γιατί κατά βάθος θα ήθελε ακριβώς το αντίθετο.
Εδωσε όμως μια άλλη βαρύνουσα απάντηση όταν ρωτήθηκε για το τι θα συμβεί τελικά με τα Μέτρα Αμοιβαίας Εμπιστοσύνης. Παγώνουν, ξεπαγώνουν; «Στη βάση των εξελίξεων», απάντησε, «νομίζω ότι πρέπει να αναμείνουμε τα πράγματα όπως θα εξελιχθούν στη βάση των όσων προανέφερα». Το μεγαλύτερο έγκλημα που διαπράττει τελικά η εξουσία είναι εναντίον της γλώσσας.
Μένει μια απορία, γλωσσικής φύσης και αυτή. Η «πολιτική ειλικρίνεια» στην οποία αναφέρθηκε κάποια στιγμή ο αναπληρωτής είναι άλλη από αυτή που ξέρουμε; Εχει ευρύτερο χαρακτήρα, ας πούμε; Είναι κι αυτή ειλικρίνεια ή μοιάζει με την πολιτική ευθύνη, που την επικαλούνται όσοι δεν θέλουν να αναλάβουν την ευθύνη;