«Ολοι το ίδιο είμαστε / σε τούτο τον κοσμάκη / και όλη έχουμε καρδιά /λαός και Κολωνάκι», έλεγε ένα παλιό τραγουδάκι που το τραγουδούσε η θεία τότε και τώρα Μαίρη Λιντα. Οταν όμως οι διαφορές ανάμεσα στον «λαό» και το «Κολωνάκι» είχαν θα έλεγε κανείς μια ειδυλλιακότητα και δεν είχαν αγριέψει σε βαθμό ώστε οι άνθρωποι του λαού να ψάχνουν για φαγητό στα σκουπίδια και οι άνθρωποι του Κολωνακίου ή μάλλον των βορείων προαστίων να κυκλοφορούν με σωματοφύλακες. Ωστόσο αν ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος είχε δημιουργήσει μια εικονική πραγματικότητα σε σχέση με το ποσό εύκολο ήταν η πάμφτωχη νέα να παντρευτεί τον πλούσιο νέο και να καταξιωθεί κοινωνικά, δεν πρόσφερε όμως τις τρομερές εικόνες όπως μας επιδαψιλεύει η σημερινή πραγματικότητα προκειμένου να καταλάβουμε πόσο ίδιοι είμαστε όλοι, έστω και αν απέραντα δυστυχείς άλλοι βρίσκονται σε έναν προθάλαμο νοσοκομείου και άλλοι ξεροψήνονται σε μια παραλία της Κρήτης. Ο μελωδιστής επαίτης, αφού μαζί με το χαρτόνι που αναγγέλλει στους περαστικούς ότι είναι άστεγος και καρκινοπαθής έχει στο πλάι του μια κιθάρα, σε έναν κεντρικό δρόμο της Αθήνας – δεν έλειψε από το πόστο του ούτε τις μέρες του Δεκαπενταύγουστου – όταν δίψασε κάποια στιγμή και μπήκε στο παρακείμενό του σουπερμάρκετ, έβαλε το χέρι του όσο πιο βαθιά γινόταν στο ψυγείο για να πιάσει το μπουκάλι της μπίρας που θα ήταν το δίχως άλλο το πιο παγωμένο. Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί μας προκάλεσε τόση εντύπωση κάτι που θα έκανε ο καθένας. Σημαίνει ότι υπάρχει ένας κοινός παρανομαστής για όλους τους ανθρώπους και ανεξάρτητα αν ευτυχούμε ή δυστυχούμε, ποτέ η ευτυχία ή η δυστυχία δεν μπορεί να μας θολώσει τη βεβαιότητα για το τι είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόμαστε. Ή να σκεφτούμε πως αφού δεν έχουμε τίποτε, δεν μπορεί να μας σώσει η ανεπαίσθητη διαφορά αν ένα μπουκάλι μπίρας είναι περισσότερο ή λιγότερο παγωμένο. Αντίθετα, όπως ο άνθρωπος που τα έχει όλα – όλα, λέμε τώρα – και έχει γίνει σχεδόν ενστικτώδης η κίνησή του, να επιλέγει αυτό που τον συμφέρει πιο πολύ, το ίδιο ισχύει και για τον άνθρωπο, έστω κι αν φανταζόταν κανείς πως κάτι τέτοιο θα συνέβαινε με ό,τι  θα του προσέφερε μια συνολικότερη και διαρκέστερη ανακούφιση.