Τα τελευταία χρόνια, οι περισσότεροι θα έχετε παρατηρήσει κάποιους αθλητές ή αθλουμένους να φορούν χρωματιστές ταινίες σε συγκεκριμένα σημεία των ποδιών ή του κορμού τους. Πρόκειται για την κινησιολογική ταινία, γνωστή και ως kinesio tape. Σύμφωνα με τη θεωρία, η κινησιολογική ταινία υποστηρίζει τους τραυματισμένους μυς και συνδέσμους, ανασηκώνοντας ελαφρώς το δέρμα, ενώ συγχρόνως επιτρέπει την πλήρη κίνηση της περιοχής. Με τον τρόπο αυτόν, καθώς η ταινία, το δέρμα και ο συνδετικός ιστός κινούνται ελεύθερα, δημιουργείται ένα μικρό κενό μεταξύ αυτών και του τραυματισμένου μυός ή τένοντα, βοηθώντας έτσι τη ροή του αίματος και του λεμφικού υγρού. Ως εκ τούτου, η αποκατάσταση του φλεγμαίνοντος ιστού είναι αμεσότερη. Είναι ακριβώς το αντίθετο από την παραδοσιακή μέθοδο με τη χρήση ανελαστικής ταινίας, όπου ο στόχος ήταν ο περιορισμός της κίνησης της τραυματισμένης περιοχής προς αποφυγή μεγαλύτερης ζημιάς.
Ποια όμως από τις δύο προσεγγίσεις είναι πιο αποδοτική; Κάνει πράξη η κινησιολογική ταινία όλα αυτά τα οποία υπόσχεται, βάσει θεωρίας; Η αλήθεια είναι πως ακόμη δεν υπάρχουν επιστημονικές αποδείξεις που να στηρίζουν την αποτελεσματικότητά της. Σύμφωνα με μία μετα-ανάλυση (στατιστική ανάλυση η οποία συνδυάζει τα αποτελέσµατα πολλών ανεξάρτητων µελετών), που πραγματοποιήθηκε το 2012 από το Πανεπιστήμιο του Οκλαντ στη Νέα Ζηλανδία αναφορικά με το θέμα, το συμπέρασμα ήταν πως τα οφέλη από τη χρήση της kinesio tape ήταν μάλλον ασήμαντα όσον αφορά την επίδρασή της σε τομείς όπως η μείωση του πόνου, η δύναμη, η ιδιοδεκτικότητα και το εύρος της κίνησης. Υπήρχαν κάποιες ενδείξεις, αλλά δεν ήταν επαρκείς για να αποφανθούμε με βεβαιότητα.
Μία άλλη τυχαιοποιημένη ελεγχόμενη μελέτη πραγματοποιήθηκε στο Χονγκ Κονγκ. Ερευνητές από το Τμήμα Επιστήμης της Αποκατάστασης του Πολυτεχνείου και Τμήματος Φυσικοθεραπείας του Χριστιανικού Νοσοκομείου επιστράτευσαν δρομείς που έτρεξαν χωρίς να γνωρίζουν αν φορούσαν κινησιολογική ταινία, απλή ταινία ή καθόλου. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η ταινία δεν προσέφερε σημαντική βοήθεια στους μυς ώστε να επιτευχθεί καλύτερη απόδοση στην άσκηση, ενώ στις περιπτώσεις που κάποιοι αθλητές ισχυρίστηκαν κάτι τέτοιο, πολύ πιθανόν να οφείλεται σε φαινόμενο αυθυποβολής (placebo).
Σε άλλη έρευνα που πραγματοποιήθηκε στις ΗΠΑ από το Πανεπιστήμιο Σένταρβιλ του Οχάιο, εξετάστηκαν 61 υγιείς δρομείς, χωρισμένοι σε τρία γκρουπ. Στο ένα γκρουπ τοποθετήθηκε kinesio tape στον γαστροκνήμιο, πιάνοντας και την ποδοκνημική όπως προτείνουν οι σχετικές οδηγίες χρήσης, στο άλλο γκρουπ τοποθετήθηκε ταινία μόνο στον γαστροκνήμιο, ενώ στο τρίτο δεν χρησιμοποιήθηκε καθόλου ταινία. Οι μετρήσεις αφορούσαν τη ροή του αίματος στον γαστροκνήμιο αλλά και την περίμετρο του σημείου πριν από το τρέξιμο, 24 ώρες μετά και 72 ώρες έπειτα από αυτό. Καμία διαφορά δεν διαπιστώθηκε μεταξύ των ευρημάτων που αφορούσαν κάθε γκρουπ. Βέβαια, η έρευνα έγινε σε υγιείς αθλητές και όχι σε περιπτώσεις όπου προϋπήρχε κάποιος τραυματισμός στη συγκεκριμένη περιοχή.
Από τα παραπάνω, όπως και κάποια άλλα, συμπεραίνουμε πως δεν έχουμε ακόμη επαρκή στοιχεία και μετρήσεις, ώστε να καταλήξουμε σχετικά με τα οφέλη της κινησιολογικής ταινίας σε περιπτώσεις τραυματισμένων ιστών αλλά και την υπεροχή της έναντι άλλων παρεμφερών μεθόδων. Η θεωρία πίσω από τη σχεδίασή της έχει βάση, μένει όμως να δοθεί και μία ξεκάθαρη απάντηση μέσα στα εργαστήρια.
Με τη συνεργασία του gorun.gr