Είναι κάτι στις αφηγήσεις τους. Είναι κάτι στο βάθος που φλερτάρει με τα όρια που ξεπερνιούνται διαρκώς. Κάτι που μοιάζει να αψηφά αγέρωχα αυτό που λέμε «δυσκολίες». Κάτι που ξεπερνά το τσαγανό, κάτι που σαρώνει σαν φυσικό φαινόμενο τα εμπόδια. Είναι κάτι στη φυσικότητα των αφηγήσεών τους. Κάτι.

Ο Στέφανος ήταν έφηβος. Βρισκόταν με την οικογένειά του στο Ηράκλειο της Κρήτης. Μπήκε στη θάλασσα με δυο φίλους του χωρίς να συνειδητοποιήσουν πως οι συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες για κολύμπι. «Βρεθήκαμε 25 μέτρα από την παραλία. Ολα έγιναν πολύ γρήγορα. Τα κύματα μας κάλυπταν κάθε 2-3 δευτερόλεπτα, δεν μπορούσαμε να αναπνεύσουμε. Ενιωθα ότι πνιγόμουν, ότι ήμουν κοντά στον θάνατο. Ο πατέρας μου όρμησε στη θάλασσα να με τραβήξει πιο κοντά στην παραλία. Παλεύαμε αρκετά λεπτά. Τελικά βρήκαμε έναν βράχο, πάνω στον οποίο ανεβήκαμε και πήραμε λίγες ανάσες». Ο 20χρονος σήμερα Στέφανος Τσιτσιπάς, νούμερο 15 πλέον, στην παγκόσμια κατάταξη του τένις, θεωρεί πως εκείνη η τρικυμισμένη μέρα στο Ηράκλειο του άλλαξε τη ζωή. «Αλλαξε τον τρόπο σκέψης μου. Με βοήθησε να συνειδητοποιήσω πράγματα για τη ζωή. Με έμαθε να μη φοβάμαι και να μπαίνω μέσα σε όλα».

Καλοκαίρι του 1991. Ο Τσαρλς και η Βερόνικα αφήνουν τη Νιγηρία για την Ελλάδα αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Αλλάζουν διαρκώς σπίτια σε αναζήτηση χαμηλότερου ενοικίου, ενώ αποκτούν άλλα τέσσερα παιδιά. Υπήρχαν εποχές που οικογενειακώς πουλούσαν τσάντες και γυαλιά ηλίου στους δρόμους. «Υπήρχαν στιγμές που το ψυγείο ήταν άδειο. Χάναμε προπονήσεις γιατί πουλούσαμε πράγματα στους δρόμους, χάναμε και γεύματα. Ομως παρά τις δυσκολίες, ήμουν πάντα με το χαμόγελο, ήμουν ο καλύτερος πλανόδιος πωλητής». Από τους δρόμους του κέντρου και το γηπεδάκι του Ζωγράφου έως το χρυσό συμβόλαιο με τους Μιλγουόκι Μπακς και τον τίτλο ενός από τους καλύτερους παίκτες του ΝΒΑ, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο πήγε σαν αέρας. Με ένα πλατύ χαμόγελο πάντα.

«Το 2014 πήρα το πρώτο μου μετάλλιο σε κατηγορία γυναικών στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Ζυρίχης. Τα δύο χρόνια πριν από αυτόν τον αγώνα έκανα προπόνηση στην αυλή του προπονητή μου. Κάναμε βάρη στο γκαράζ του. Οταν είχα να τρέξω πάνω από 30 μέτρα για προπόνηση πηδούσαμε φράχτες σχολείων». Η Κατερίνα Στεφανίδη είναι η πρώτη ελληνίδα αθλήτρια που έχει καταφέρει να κατακτήσει χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες, Παγκόσμιο και Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου. Το άθλημά της είναι το άλμα επί κοντώ, αγγίζει τα 5 μέτρα, όμως η 28χρονη αθλήτρια πάσχει από υψοφοβία. «Οταν βρίσκομαι σε μια σκάλα, ένα μπαλκόνι χωρίς κάγκελα, ζαλίζομαι και νιώθω ότι θα πέσω, με τρομάζει. Ομως αυτό δεν με επηρέασε ποτέ στο επί κοντώ. Εκεί έχω τον απόλυτο έλεγχο».

«Η μητέρα μου πέθανε στη γέννα. Ο πατέρας μου πήρε εμένα και τους δύο αδελφούς μου και ήρθε από τη Βουλγαρία στην Κρήτη να δουλέψει ως προπονητής στην κολύμβηση. Οταν ήμουν 17 ετών έχασα και τον πατέρα μου από καρκίνο. Ηρθα στη Νέα Σμύρνη να μείνω με τους θείους μου. Ηθελα να συνεχίσω την κολύμβηση. Ζούσα με ελάχιστα χρήματα». Ο 25χρονος Κριστιάν Γκολομέεβ, ένας από τους καλύτερους κολυμβητές στη χώρα μας, κέρδισε πριν από λίγες ημέρες το ασημένιο μετάλλιο στα 50 μέτρα ελεύθερο στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στη Γλασκώβη. Εχεις κλάψει, Κριστιάν; «Για την κολύμβηση, όχι. Αλλά στη ζωή μου έχω κλάψει, ναι. Πέρασα δύσκολα».

Είναι κάτι στις αφηγήσεις τους. Κάτι που λάμπει περισσότερο από τις αθλητικές τους επιτυχίες. Ισως αυτό που πίστευε ο Μαρκές ότι «η ακατανίκητη δύναμη που κάνει τη Γη να γυρίζει δεν είναι οι ευτυχισμένοι έρωτες, αλλά όσοι συναντούν εμπόδια». Είναι κάτι στις ζωές τους. Ισως η διαπίστωση του Νίτσε ότι «από τότε που ο άνεμος μου εναντιώθηκε, έμαθα να σαλπάρω με όλους τους ανέμους».