Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό αυτή τη στιγμή για τη διεθνή ισορροπία της Ελλάδας από το να εξακολουθήσει ο Ερντογάν να πορεύεται στον δρόμο που έχει χαράξει. Να μην πτοηθεί, να μην κάνει πίσω, να μην αλλάξει. Με την υστερική μεγαλομανία και την απόλυτη αναξιοπιστία του έναντι του δυτικού κόσμου, ιδίως έναντι των ΗΠΑ και του Ισραήλ, ο πρόεδρος της Τουρκίας προσφέρει στην Ελλάδα τεράστιες υπηρεσίες, τέτοιες που η ίδια ούτε μπόρεσε, ούτε καν επιχείρησε δυστυχώς να προσφέρει στον εαυτό της.
Ακριβώς έναν αιώνα μετά την ήττα και τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με την Ανακωχή του Μούδρου τον Οκτώβριο του 1918, ο Ερντογάν βαυκαλίζεται ότι θα την αναστήσει. Ενεργεί σαν να θέλει να «πάρει τη ρεβάνς» από τη Δύση που διέλυσε την Υψηλή Πύλη επειδή στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο συντάχθηκε με τις Κεντρικές Αυτοκρατορίες. Στον κεμαλισμό που ακολούθησε μετά τη διάλυση, η νέα Τουρκία κατάλαβε ότι πρέπει να κάνει εκείνο που τώρα πάλι αμφισβητεί: να έχει στενές σχέσεις με τη Δύση. Πρώτα την Αγγλία και τη Γαλλία, αργότερα και έκτοτε με τις ΗΠΑ. Πήρε έτσι τη θέση που πριν είχε κατακτήσει για την Ελλάδα ο Ελευθέριος Βενιζέλος και που οδήγησε στις νίκες των Βαλκανικών Πολέμων και έπειτα στη Συνθήκη των Σεβρών. Ο Βενιζέλος έχασε τον Νοέμβριο του ΄20 και οι διάδοχοί του αποφάσισαν ότι μπορούσαν να πάνε μέχρι την Αγκυρα! Πάει έτσι και η Συνθήκη των Σεβρών, πάει και η Μικρά Ασία: ο Κεμάλ βρήκε αμέσως το κενό και το γέμισε: έκανε την Τουρκία σύνορο του δυτικού κόσμου.
Τώρα, ο υπερφίαλος Ερντογάν ξανακάνει τη Δύση εχθρό: χτίζει (ή νομίζει ότι χτίζει…) πρωτοφανείς και ανιστόρητες τριπλές συμμαχίες με τη Ρωσία και το Ιράν, απειλεί ευθέως και συστηματικά το Ισραήλ και τις ΗΠΑ και δημιουργεί διαρκώς σοβαρά προβλήματα, των οποίων η υπόθεση του πάστορα αποτελεί απλώς την κορυφή του παγόβουνου. Βλέπει τον εαυτό του και τη χώρα του ακριβώς όπως οι σουλτάνοι έναν αιώνα πριν. Ο διάδοχος των Κεντρικών Αυτοκρατοριών, το σημερινό Βερολίνο, τον βλέπει κι εκείνο έτσι: δεν θέλει με κανέναν τρόπο να αποσταθεροποιηθεί, παρά τα όσα έχει ήδη κάνει εις βάρος της Ευρώπης. Ομως, η πραγματική Δύση, στην ουσία οι ΗΠΑ, στην Ευρώπη κυρίως η Γαλλία και, βεβαίως, το Ισραήλ, έχουν πια αντιληφθεί ότι, με αυτόν τον άνθρωπο και αυτή τη χώρα όπως εξελίχθηκε, συνεννόηση δεν υπάρχει. Εχουν κατανοήσει επιτέλους την Τουρκία ακριβώς όπως εμείς τη ζούμε χρόνια.
Αυτό το μεγάλο δώρο μας έκανε ο Ερντογάν. Ας ελπίσουμε ότι θα συνεχίσει στην παράνοιά του και δεν θα κάνει πίσω. Οτι δεν θα προλάβει να κατανοήσει τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στον νυν αμερικανό πρόεδρο Τραμπ και τους πρόσφατους προκατόχους του. Οτι θα συνεχίσει να πιστεύει πως η Ουάσιγκτον θα εξακολουθεί να τον ανέχεται όπως στο παρελθόν. Αυτό πρέπει να ελπίζουμε και γι’ αυτό πρέπει να είμαστε διαρκώς διπλωματικά και στρατιωτικά έτοιμοι. Ο Ερντογάν, που αναμφίβολα θα επιμείνει εμπράκτως να καταρρίψει τη Συνθήκη της Λωζάννης, μας έδωσε την ιστορική ευκαιρία να ξαναπάρουμε τη θέση μας ως πραγματικό σύνορο της Δύσης, που τόσο πολύ μόνοι μας υπονομεύσαμε στο παρελθόν και τόσο ακριβά το πληρώσαμε. Δεν πρέπει να χαθεί.