Ποια θα μπορούσε να είναι η πιο στεγνή ανάγνωση ή τέλος πάντων μία από τις πιο λιτές; Ενδεχομένως, ότι η Ελλάδα έως σήμερα ήταν η χώρα που, μόνη αυτή και σε αντίθεση με την Πορτογαλία, την Ιρλανδία ή την Κύπρο, παρέμεινε δέσμια των Μνημονίων, ενώ από σήμερα είναι η μοναδική χώρα που βγήκε από τα Μνημόνια χωρίς στην ουσία να αλλάξει τίποτε. Η επόμενη μέρα του κύκλου που άνοιξε με το διάγγελμα Παπανδρέου στο Καστελλόριζο και κλείνει με το διάγγελμα Τσίπρα είναι ίδια με την προηγούμενη. Οι ίδιες δεσμεύσεις, οι ίδιες συστάσεις να τηρηθούν οι δεσμεύσεις, οι ίδιες προειδοποιήσεις, η ίδια ανησυχία ότι η απόκλιση από το πρόγραμμα, ένα αόρατο, αβάπτιστο πρόγραμμα που δεν θα λέγεται πλέον Μνημόνιο, δεν θα σημαίνει παρά ένα νέο άλμα στην άβυσσο.
Ολα αυτά δεν κάνουν έξοδο από το Μνημόνιο, κάνουν την ημέρα της μαρμότας. Στήνουν το σκηνικό μιας θλιβερής, κουραστικής επανάληψης όπου θα επαναλαμβάνεται ακόμη κι ο Βαρουφάκης – η φανφαρονική, αεριτζίδικη υπεράσπιση του εξαμήνου που οδήγησε στο τρίτο, το πιο βαρύ και πλέον αχρείαστο Μνημόνιο. Σε αυτά τα τρία χρόνια δεν άλλαξε ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ – σε κάθε «σοσιαλδημοκρατική» του στιγμή, σε κάθε εκδήλωση δημοκρατικής κανονικότητας θα υπάρχει πάντα ένας Πολάκης ή ένας Καρανίκας για να θυμίζει ότι το «ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν αυτοί» ισχύει.
Και θα υπάρχει πάντα και ο Καμμένος. Η παράμετρος που σε μια κανονική πολιτική ζωή, μια ζωή που δεν θα θύμιζε ημέρα της μαρμότας, θα έκανε ακόμη και τον πιο άδολο φιλοσυριζαίο να ασπαστεί τον πιο αδιαπραγμάτευτο αντισυριζαϊσμό.