Η ψηφοφορία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο διεξήχθη πριν εκδηλωθεί η πρόσφατη ελληνορωσική κρίση. Κανείς δεν ξέρει λοιπόν αν με τα νέα δεδομένα οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ θα καταψήφιζαν και πάλι (μαζί με το ΚΚΕ και τη Χρυσή Αυγή) το ψήφισμα που καταδικάζει τη Μόσχα για τη μεταχείριση του ουκρανού κινηματογραφιστή Ολεγκ Σεντσόφ και άλλων 157 πολιτικών κρατουμένων. Αλλά αυτό είναι μια θεωρητική άσκηση που έχει να κάνει με μικροκομματικές σκοπιμότητες. Η ουσία είναι ότι οι αντιπρόσωποι της ελληνικής (αλλά και της ισπανικής) ριζοσπαστικής Αριστεράς απέδειξαν για άλλη μια φορά ότι έχουν επιλεκτικές ευαισθησίες. Και ότι θαυμάζουν αυταρχικούς ηγέτες όπως ο Πούτιν ή ο Μαδούρο μόνο και μόνο επειδή τα βάζουν με τη Δύση.

Ο πρόεδρος της Ρωσίας κατέκτησε αυτό το Σαββατοκύριακο τον παγκόσμιο Τύπο με τη φωτογραφία του από τον χορό με την αυστριακή υπουργό Εξωτερικών. Είναι όμως και ο άνθρωπος πίσω από την παράνομη προσάρτηση της Κριμαίας. Είναι ο ηγέτης που κατηγορείται για τη βιομηχανία των fake news, για την εκδικητική δηλητηρίαση διαφόρων πρώην πρακτόρων, για την εξόντωση ή φυλάκιση όποιου διαφωνεί μαζί του. Ενας από αυτούς είναι ο Σεντσόφ, που συνελήφθη επειδή αντιτάχθηκε στην προσάρτηση της Κριμαίας, βασανίστηκε, καταδικάστηκε σε 20ετή κάθειρξη ως ρώσος πολίτης (αν και έχει ουκρανική υπηκοότητα) και τώρα κάνει απεργία πείνας στη βορειότερη φυλακή της Ρωσίας.

Αυτόν αφορούσε η συζήτηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Και η σύγκλιση της ριζοσπαστικής Αριστεράς με την Ακροδεξιά δεν ήταν το μοναδικό ενδιαφέρον σημείο της ψηφοφορίας. Ενα άλλο ήταν η καταψήφιση από τους ευρωβουλευτές του Ποταμιού της παραγράφου που ζητά την παράταση των κυρώσεων κατά της Ρωσίας και την εξέταση επιπρόσθετων μέτρων για όσους ενέχονται σε υποθέσεις πολιτικών κρατουμένων. Αν όμως το μέτρο των κυρώσεων έχει γελοιοποιηθεί στα χέρια του Ντόναλντ Τραμπ, παραμένει ένα ισχυρό εργαλείο των δημοκρατικών θεσμών και κυβερνήσεων απέναντι σε αυταρχικούς ηγέτες. Γι’ αυτό άλλωστε και βρίσκει αντίθετους τους σημερινούς λαϊκιστές, όπως αυτούς που κυβερνούν την Αυστρία και την Ιταλία.

Ιδιαιτέρως ηχηρή όμως ήταν και η στάση της αποχής που επέλεξαν οι ευρωβουλευτές της Ελιάς απέναντι στο σύνολο του ψηφίσματος. Ο Νίκος Ανδρουλάκης διεκδίκησε πέρυσι την ψήφο των ελλήνων κεντροαριστερών – και όχι μόνο – για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ. Νέος είναι, αύριο μπορεί να επιδιώξει κι άλλες θέσεις ευθύνης. Θα έπρεπε λοιπόν οι θέσεις του να είναι πιο καθαρές. Οι δημοκρατικές του ευαισθησίες πιο οξυμμένες. Η επιχειρηματολογία του πιο σαφής. Οχι επειδή είναι, αν είναι, αριστερός, αυτή η λέξη είναι για πολλούς ξεπερασμένη. Αλλά επειδή χρησιμοποιεί κατά καιρούς λέξεις διαχρονικής και οικουμενικής αξίας, όπως δημοκρατία, ελευθερία της έκφρασης, ανοιχτή κοινωνία.

Κι επειδή, αν πεθάνει ο Σεντσόφ, μπορεί να έχει ένοχη συνείδηση. Ή μήπως και αυτές οι λέξεις είναι πια ξεπερασμένες;