Μια συνήθης σύγκριση που γίνεται για να φανούν οι επιπτώσεις της κρίσης είναι της Ελλάδας με τη Βενεζουέλα, την Υεμένη και τη Λιβύη: σε όλες αυτές τις χώρες το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 25% μέσα σε λίγα χρόνια. Το σχήμα όμως είναι λίγο υπερβολικό. Στην Υεμένη γίνεται κανονικός πόλεμος, με πυραύλους. Στη Λιβύη δεν υπάρχει κανονική κυβέρνηση, αλλά κυριαρχούν οι πολέμαρχοι και οι δουλέμποροι. Και στη Βενεζουέλα, εκτός από όλα τα άλλα, ισχύει από σήμερα ένα νέο νόμισμα με πέντε μηδενικά λιγότερα από το προηγούμενο, το «κυρίαρχο μπολίβαρ», που θα είναι συνδεδεμένο με το Petro, ένα ψηφιακό νόμισμα επίσης μαδουρικής έμπνευσης.
Αυτά τουλάχιστον τα γλιτώσαμε. Ο Βαρουφάκης μπορεί να μας κόστισε καμιά εκατοστή δισεκατομμύρια, αλλά δεν μας έβγαλε από το ευρώ. Ο Καμμένος μπορεί να εξευτέλισε κάθε έννοια κοσμιότητας και ήθους στην πολιτική ζωή, αλλά οι φόβοι του αμερικανού πρεσβευτή για θερμό επεισόδιο δεν επαληθεύτηκαν. Και η κυβέρνηση μπορεί να χρησιμοποιεί έναν μεσσιανικό λόγο, αλλά αργά ή γρήγορα θα κριθεί από τον λαό. Γνωρίζει βέβαια ότι δεν θα τη βοηθήσουν οι προτάσεις που διατυπώνουν κάθε τόσο διάφορα στελέχη της για συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων προκειμένου να μην έρθει η Ακροδεξιά κ.λπ. Ξέρουν πως τρολάρουν. Και ξέρουν ότι ξέρουμε πως τρολάρουν. Εκτός βέβαια αν εννοούν τον Ραγκούση και τη Μαριλίζα.
Κατά τα άλλα, η περιβόητη έξοδος από τα Μνημόνια δεν είναι τίποτα άλλο από μια ευκαιρία για τον Πρωθυπουργό να προσπαθήσει με διάφορα ηρωικά λόγια, και με έναν περιορισμένης έκτασης ανασχηματισμό, να εμφυσήσει στον πληθυσμό εμπιστοσύνη και αισιοδοξία. Δεν θα τα καταφέρει. Με εξαίρεση έναν μικρό κύκλο γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ, η εμπιστοσύνη έχει χαθεί προ πολλού. Οσο για την αισιοδοξία, τα περιθώρια έχουν περιοριστεί δραστικά, οι οικονομικοί δείκτες είναι αποκαλυπτικοί και αμείλικτοι. Οι φονικές φωτιές έδωσαν τη χαριστική βολή.
Η ημέρα αυτή προσφέρεται όμως και για διάφορα ρητορικά σχήματα από τους ξένους, επινοημένα συνήθως έτσι ώστε να επιβεβαιώνουν προκατασκευασμένες ιδέες. Για την Guardian, το σχέδιο διάσωσης απέτυχε (πάντως ο ασθενής δεν πέθανε). Για τη Libération, η κατάθλιψη έδωσε τη θέση της στο ψυχοπλάκωμα (ωραίο, αλλά τι σημαίνει;). Για το Politico, η Ελλάδα ήταν κάτι σαν τεστ Rorschach για τη διακυβέρνηση της ευρωζώνης (έκανα το τεστ, έβγαλε ότι το κυρίαρχο στοιχείο μου είναι η κοινωνικότητα, ελπίζω τα αποτελέσματα για τη χώρα να είναι πιο αξιόπιστα).
Από εδώ και πέρα, η Ελλάδα θα πρέπει να ελπίζει να απασχολεί όλο και λιγότερο τον ξένο Τύπο. Οσο πιο «βαρετή» είναι η χώρα, τόσο το καλύτερο για όλους. Ακούγεται εξωπραγματικό για όποιον έχει ζήσει με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αλλά αυτό που απαιτείται στο εξής είναι σοβαρότητα, μετριοπάθεια και, όταν έρθει η ώρα, ομαλή εναλλαγή στην εξουσία. Τότε, και μόνο τότε, θα μπορέσουμε να μιλήσουμε για αποκατάσταση της κανονικότητας.