Φαίνεται πως οι άνθρωποι το λιγότερο που υπολήπτονται είναι η ζωή τους και ο προσωπικός τους χρόνος ό,τι κι αν λένε. Μείναμε άφωνοι τελευταία με άτομο σοβαρό που είναι στο Facebook για τον χρόνο που διέθεσε προκειμένου να αποκαταστήσει μια αδικία που του είχε γίνει χωρίς, για να πούμε τη μαύρη αλήθεια, ιδιαίτερη σοβαρότητα. Καθώς αφορούσε στη διεκδίκηση μιας πατρότητας που κι αν δεν αποκαθίστατο κανείς δεν θα πάθαινε απολύτως τίποτα, ούτε ο ίδιος ο «αδικημένος». Τηλεφωνήματα, mail, προσπάθεια να πειστούν εγγράμματοι άνθρωποι, που τους συνέφερε όμως να κωφεύουν, να πάρουν θέση για μια υπόθεση που και αφού αποκαταστάθηκε, κανένα σύνολο ή μια μικρή ομάδα ανθρώπων δεν ένιωσε την παραμικρή ανακούφιση. Δηλαδή κουβέντα για την κουβέντα.

Και απορεί κανείς πώς γίνεται άνθρωποι έξυπνοι και δραστήριοι, αλλά και με λόγο, να φαντάζονται ότι είναι δυνατόν μέσω Facebook να πετύχουν μια οποιαδήποτε αποκατάσταση, όταν συστατική προϋπόθεση της δημιουργίας του – του Facebook εννοείται – είναι ακριβώς η παραπληροφόρηση και η ασυδοσία και όταν κανείς εμπλέκεται μαζί του το λιγότερο που έχει να υποστεί είναι να χρησιμοποιήσουν ένα κείμενό του ως δικό τους ή να τον νανουρίσουν σκόπιμα οι άλλοι με τα likes για το πόσο σπουδαίος είναι, ενώ στην πραγματικότητα γελάνε εις βάρος του. Χωρίς να κατηγορούμε το συγκεκριμένο άτομο που μας έδωσε τη δυνατότητα να σημειώσουμε τα παραπάνω, κάθε προσπάθεια «αποκατάστασης» μέσω Facebook είναι ένας εύσχημος τρόπος επαιτείας για να «ψαρέψεις» κάποιους που θα ενδιαφερθούν για το άτομό σου, διαφορετικά είναι σαν να πιστεύεις ότι πηγαίνοντας σε έναν οίκο ανοχής υπάρχει μια παρθένα που φυλασσόταν αυστηρά για χάρη σου.

Το Facebook δεν είναι παρά το αδιέξοδο που προκαλείται όταν ο καταγγέλλων και ο καταγγελλόμενος για τους άλλους που τους παρακολουθούν είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα κι ότι επίσης υπάρχουν άνθρωποι που ηδονίζονται με διενέξεις κυριολεκτικά κατασκευασμένες, αφού τους είναι αδύνατον να αντιμετωπίσουν με κατάρτιση και ήθος πραγματικά ουσιαστικές συγκρούσεις, σ’ οποιονδήποτε χώρο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής κι αν εκδηλώνονται.

Κοντεύει να εξελιχθεί, αν δεν έχει ήδη εξελιχθεί, σε μάστιγα εκατομμύρια άνθρωποι – ή μήπως δισεκατομμύρια; – να πιστεύουν πως ασήμαντες λεπτομέρειες της προσωπικής τους ζωής επιβάλλεται να ενδιαφέρουν, σαν οι ίδιοι να έχουν αποκτήσει ένα ουσιαστικό δημόσιο βάρος, κι ενώ στο σύνολό τους παραμένουν ένα «υλικό» για ψυχιατρικό έλεγχο, να διεκδικούν την προσοχή σαν να είναι οι μόνοι στον κόσμο που προτιμούν αντί για τις γάτες τους σκύλους ή αν η βροχή στο πρόσωπό τους τούς ξυπνά απίθανες μνήμες. Κι αναφερόμαστε στα συμπαθέστερα και αξιοπρεπέστερα παραδείγματα σε σχέση με ό,τι διακινείται μέσω του Facebook, καθώς δεν είναι λίγοι ή λίγες που θεωρούν την ερωτική έκθεση ή μάλλον την πορνεία ως κοινωνική καταξίωση.