Μπορεί να το κανιβαλίσει κανείς λίγο. Να πει, ας πούμε, ότι αφού ο Μάρτιν Σουλτς πιστεύει πως αξίζει να εμπιστευτούμε το μέλλον μας στον Αλέξη Τσίπρα, τότε γίνεται κατανοητό γιατί οι Γερμανοί δεν εμπιστεύτηκαν στον ίδιο τον Σουλτς το δικό τους μέλλον. Αλλά θα τον αδικούσε. Και θα τον αδικούσε επειδή ο Σουλτς δεν είναι ο μόνος στην Ευρώπη που ψηφίζει Τσίπρα. Δεν είναι ο μόνος που θεωρεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η ενδεδειγμένη λύση στο ελληνικό πρόβλημα.
Ποιο είναι το ελληνικό πρόβλημα; Το περιγράφει αυτό που υποδεικνύεται ως λύση: το ελληνικό πρόβλημα είναι κυρίως πολιτικό. Και εξηγεί γιατί πολλοί στην Ευρώπη, αξιωματούχοι και πρώην αξιωματούχοι, θεσμικοί και λιγότερο θεσμικοί, προτιμούν τον πολιτικό που έκλεισε τον κύκλο των Μνημονίων με έναν τόσο πολωτικό λόγο από εκείνον που ευρωπαϊκά είναι πιο θεσμικός. Γιατί ο Τσίπρας και το μαδουρικής έμπνευσης διάγγελμά του προτιμάται έναντι του Μητσοτάκη και του σχετικά ήπιου αντιπολιτευτικού του λόγου. Γιατί αντί του ορθολογισμού που εκφράζουν περισσότερο ή λιγότερο η ΝΔ, το ΚΙΝΑΛ ή Το Ποτάμι επιλέγεται ο ατόφιος λαϊκισμός του Τσίπρα.
Η απάντηση μοιάζει προφανής. Για κάποιον που θέλει να κλείσει το ελληνικό πρόβλημα εντός των συνόρων του για να πάψει να είναι και ευρωπαϊκό, είναι καλύτερα να κυβερνά ο λαϊκιστικός, διχαστικός λόγος παρά να αντιπολιτεύεται.
Είναι καλύτερα να εφαρμόζει μέτρα και να υπογράφει συμφωνίες παρά να οργανώνει συλλαλητήρια για τα ίδια μέτρα που θα εφάρμοζαν και  τις ίδιες συμφωνίες που θα υπέγραφαν οι άλλοι. Είναι καλύτερα να βρίσκεται στην εξουσία κάποιος που έκανε τα πάντα για να την κατακτήσει και, όπως αποδεικνύεται από το μαδουρικό διάγγελμά του, θα κάνει τα πάντα για να τη διατηρήσει.