Η λίστα των τσιπρικών διαγγελμάτων αυξήθηκε από χθες. Αν είχε μια διαφορά το τελευταίο από τα προηγούμενα δεν είναι το φόντο. Είναι η θορυβώδης προσπάθεια να φορτωθεί με συμβολισμούς. Θορυβώδης γιατί ο συριζαϊκός σκηνοθέτης και ο πρωταγωνιστής του δεν χρησιμοποίησαν μόνο τον τόπο, εργαλειοποίησαν και τις ίδιες τις λέξεις. «Ο τόπος μας είναι κλειστός, τον κλείνουν οι δυο μαύρες Συμπληγάδες, λέει ο ποιητής. Αυτές τις Συμπληγάδες αφήσαμε πίσω μας». «Η Ελλάδα βίωσε από το 2010, τη σύγχρονη Οδύσσειά της». «Ακούσαμε πολλές φορές τις Σειρήνες της ματαιότητας. Οτι τα πράγματα στην Ελλάδα δεν πρόκειται να αλλάξουν. Και τα Μνημόνια θα είναι για πάντα εδώ». «Οτι δεν έχει νόημα να αντιστέκεσαι όταν απέναντί σου στέκονται οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες. Τα θεριά που η μικρή και αδύναμη Ελλάδα δεν θα μπορούσε να νικήσει». «Οι πολυμήχανοι Ελληνες, γράψαμε με αγώνα και θυσίες το τέλος των Μνημονίων». Σχεδόν όλα τα κλισέ του ομηρικού έπους – που θυμούνται οι περισσότεροι από το λύκειο – χώρεσαν μέσα στις 874 λέξεις του διαγγέλματος.
Αμηχανία
Το μάλλον σημαντικότερο στην πρωθυπουργική του καριέρα μήνυμα στο – για να το πούμε και επτανησιακά – πόπολο, λοιπόν, ήταν γεμάτο αχρείαστους λυρισμούς στα όρια της κακοποίησης της Οδύσσειας. Στην οποία, μεταξύ μας, παρασύρθηκαν και τα περισσότερα αντιπολιτευόμενα κόμματα που απάντησαν στον Πρωθυπουργό. Ηταν το διάγγελμα «μια κιτς αρχαιολαγνική αφήγηση με Πολυμήχανους, Συμπληγάδες, Σειρήνες, Μνηστήρες», όπως απεφάνθη το κόμμα Βαρουφάκη; Μπορεί και να ήταν. Εχει, ωστόσο, κι η επιλογή της «κιτς αρχαιολαγνικής αφήγησης» από μέρους του Μαξίμου μια αξία. Οχι μόνο γιατί δείχνει πως εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ πλασάρουν πλέον περισσότερους συμβολισμούς απ’ όσους μπορεί να καταναλώσει η εκλογική πελατεία. Κυρίως έχει αξία επειδή η επιστράτευση των μύθων του Ομήρου, για να διηγηθεί ο Τσίπρας εκείνο που θέλει να παρουσιάσει ως προσωπική του επιτυχία, φανερώνει πως στην πραγματικότητα ούτε ο ίδιος δεν βρήκε τα λόγια για να το περιγράψει. Οπως θα του έλεγε και οποιοσδήποτε ψωμίζεται από τη γραφή, τσιτάροντας κάτι που έχει πει ή γράψει κάποιος άλλος, αποδεικνύεις απλά την αμηχανία σου.