Ο Τσίπρας κόβει, ο Καμμένος ράβει

Πολλές φορές συμβαίνει ο συγκυβερνήτης να συγκαλεί συνεδριάσεις. Τις περισσότερες, για να μαζέψει τους διαφωνούντες του, μέχρι αυτοί να αποχωρήσουν. Αλλοτε, πάλι, για να δείξει πως ο ίδιος διαφωνεί με τον Πρωθυπουργό του, μέχρι πάλι να αποδεχθεί, εμμέσως πλην σαφώς, ονόματα και θέσεις. Οι πιο σημαντικές συνεδριάσεις των ΑΝΕΛ, ωστόσο, είναι αυτές σαν την χθεσινή, οι οποίες αποδεικνύουν την κυνικότητα της σημερινής εξουσίας: ό,τι κι αν γίνει, Αλέξης Τσίπρας και Πάνος Καμμένος είναι οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος.

Το νησί του Οδυσσέα προσέφερε μια ελεγειακή διάσταση στη φιέστα, όμως εκείνοι που ξέμειναν στην πρωτεύουσα δεν χρειάστηκε να κρύψουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Εκοψε ο Πρωθυπουργός από την Ιθάκη: «Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τις αιτίες και τα πρόσωπα που οδήγησαν τη χώρα στα Μνημόνια». Εραψε ο υπουργός Αμυνας από την Αθήνα: «Να πληρώσουν εκείνοι οι οποίοι σε συνέργεια με τους νταβατζήδες, με τους εργολάβους της Μεταπολίτευσης, κατείχαν εργολαβικά τη διακυβέρνηση του τόπου εις βάρος του λαού και του πλούτου του». Για εκείνους που «τρέμουν στην ιδέα μιας ανεξάρτητης δικαιοσύνης» έκανε λόγο ο Τσίπρας, με «ποινικά δικαστήρια και φυλακές» απείλησε ο Καμμένος. «Αντέξαμε», είπε απευθυνόμενος στους βουλευτές του – παρά τα βραδινά τιτιβίσματα «του παιδιού», παρά τις ανυπόστατες κατηγορίες προς τους πολιτικούς τους αντιπάλους και παρά τις μεταστροφές του ηγέτη τους, που έφυγε από τη ΝΔ όταν δεν μπορούσε να ψηφίζει άλλα «μνημονιακά μέτρα», αλλά χάρισε την ψήφο και την υπογραφή του στις πιο σκληρές απαιτήσεις των ευρωπαίων εταίρων.

Για άλλη μια φορά, χθες έγινε σαφές ότι αυτό που ξεκίνησε το 2015 δεν ήταν μια ευκαιριακή συμμαχία. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να φλερτάρει με τα «προοδευτικά μέτωπα», όμως οι λαϊκιστικές, ακροδεξιές εξάρσεις του Πάνου Καμμένου περνούν απαρατήρητες. Με τι αντάλλαγμα; Τη σιωπή του. Ακόμα και για τη συμφωνία των Πρεσπών, που και μόνο το όνομά της προκαλεί ανατριχίλα στην εκλογική βάση των ΑΝΕΛ. Παρά τα όσα κατά καιρούς δηλώνει ο Καμμένος, κανείς δεν πιστεύει ότι αποτελεί πραγματική απειλή για τον ΣΥΡΙΖΑ. Είπε χθες πως η κυβέρνηση θα λήξει είτε «με το πέρας της συνταγματικής εντολής» είτε «εάν χρειαστεί να ληφθούν αποφάσεις για εθνικά θέματα» – τονίζοντας πως, στη δεύτερη περίπτωση, δεν πρέπει να περιμένουμε εξελίξεις πριν από τον ερχόμενο Μάιο. Ο χρόνος των εκλογών, επομένως, δεν ορίζεται από τον κυβερνητικό εταίρο και τις «μακεδονικές» του ευαισθησίες. Αντίθετα, ταιριάζει απόλυτα στον σχεδιασμό της κυβέρνησης, που, εκτός απροόπτου, καλοβλέπει τις τριπλές ανοιξιάτικες κάλπες. Ούτε γάτα, ούτε ζημιά, λοιπόν.

Μαζί με το αφήγημα της εξόδου, ξεδιπλώθηκε άλλο ένα, μικρότερο: αυτό των ΑΝΕΛ, που προσπαθούν, μάλλον μάταια, να ποζάρουν ως οδηγοί του τρένου. Εξού και οι εξαγγελίες για μεγάλα συνέδρια και τα καλέσματα «σε όσους πικράναμε». Εξού και η επιστροφή στις φεϊσμπουκικές ρίζες των «πολλών, ανεξάρτητων Ελλήνων» οι οποίες είχαν μείνει ανενεργές εδώ και καιρό. Μόνο που η μοίρα του κόμματος του Πάνου Καμμένου είναι άμεσα συνυφασμένη με αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ – και τίποτα δεν είναι ικανό να σπάσει έναν δεσμό που στηρίζεται στην επιβίωση.

Καθόλου τυχαία, στο κυβερνητικό στρατόπεδο ο υπουργός Αμυνας θεωρείται ένας εκ των αμετακίνητων στον επικείμενο ανασχηματισμό, εφόσον δεν επιθυμεί μετακίνηση. «Αμα σταματήσουμε, δεν θα τελειώσει το κόλπο», έλεγαν οι σουρεαλιστικοί αγροφύλακες της ταινίας του Δήμου Αβδελιώδη. Το αυτό ισχύει για τον μικρό Αλέξη και τον κύριο Πάνο, που τάχα μου ξέρει να στρίβει το τιμόνι.