Στα χθεσινά εύστοχα σχόλια του Μιχάλη Μητσού και του Ηλία Κανέλλη για την τρομερή καταγγελία του Πρωθυπουργού ότι κατά τη μνημονιακή περίοδο «η δημοκρατία ευτελίστηκε: τραπεζίτες έγιναν πρωθυπουργοί και υπουργοί έγιναν τραπεζίτες», να προσθέσω τις αποκλειστικές πληροφορίες μου: στις μεταμνημονιακές διαδικασίες αποκατάστασης/εμβάθυνσης της δημοκρατίας περιλαμβάνεται η φυλάκιση Λούκας Κατσέλη και Παναγιώτη Ρουμελιώτη, πρώην υπουργών τους οποίους η τελευταία μνημονιακή κυβέρνηση διόρισε προέδρους στην Εθνική Τράπεζα και στην Τράπεζα Αττικής, αντιστοίχως. Επίσης, αναμένεται ξήλωμα των γαλονιών και εκτοπισμός στο Μακρονήσι του Γιάννη Δραγασάκη γιατί από την αναδίφηση του κομματικού φακέλου του προέκυψε πως έχει διατελέσει υπουργός Οικονομίας σε κυβέρνηση τραπεζίτη, την «Οικουμενική του Ζολώτα» του 1989 – αυτό σήμερα ισοδυναμεί με το να είχες λάβει μέρος, την εποχή του  Στάλιν, στον Ισπανικό Εμφύλιο.

Στη Γαλλία, όπου έγινε πρόεδρος ο τραπεζίτης Εμανουέλ Μακρόν, η δημοκρατία θα αποκατασταθεί όταν γίνει κυρίαρχος της ΕΕ ο Αλέξης Τσίπρας – κυρίαρχος, πρόεδρος με πραγματικές εξουσίες, όχι αχυράνθρωπος σαν τους Τουσκ – Γιούνκερ. Κυρίαρχος είναι αυτός που ελέγχει το δημόσιο χρήμα, αυτός που μπορεί να λέει στον κεντρικό τραπεζίτη «τύπωσέ μου μερικά δισεκατομμύρια γιατί θέλω να κάνω πόλεμο» ή «γιατί θέλω να κάνω αυξήσεις, να κερδίσω τις εκλογές».

Δραγασάκης, Κατσέλη, Ρουμελιώτης είναι μνημεία της εποχής που μπορούσαν οι έλληνες πρωθυπουργοί να δίνουν τέτοιες εντολές στους διοικητές της Τράπεζας της Ελλάδος, άρα έχουν ελαφρυντικά, για τούτο δεν θα απαγχονιστούν. Τα ίδια ελαφρυντικά έχει και ο Ελευθέριος Βενιζέλος που έκανε πρόεδρο της βραχύβιας μεσοπολεμικής Δημοκρατίας μας τον Αλέξανδρο Ζαΐμη, διοικητή της Εθνικής και πολλές φορές πρωθυπουργό, σε οξύτατες φάσεις του ανταγωνισμού βενιζελικών – βασιλοφρόνων. Τέτοιες ακραίες στιγμές οι τραπεζίτες καλούνταν να σώσουν το κράτος – αυτόν τον ρόλο έπαιξαν Ζαΐμης – Ζολώτας, σε αυτή την παράδοση ανήκουν Παπαδήμος – Στουρνάρας.

Ηρθαν όμως οι νεοφιλελεύθεροι, έκαναν τις κεντρικές τράπεζες ανεξάρτητες και στέρησαν από τους νεαρούς φιλόδοξους πολιτικούς το αναγκαίο μέσο για να πραγματοποιήσουν τα μεγαλειώδη τους σχέδια: το χρήμα. Στην περίπτωση της Ελλάδας τα μεγαλειώδη σχέδια οδηγούσαν συνήθως σε χρεοκοπίες αλλά αυτό είναι δευτερεύον – πρωτεύον είναι το δημόσιο θησαυροφυλάκιο να είναι στην εξουσία του κυρίαρχου για να υπηρετεί τις ανάγκες του και τα σχέδιά του. Να διατηρήσει, ας πούμε, το βασίλειό του, ενώ οι Θιακοί που τον συνόδευαν έχουν όλοι πνιγεί.

Δεν υπάρχει τίποτα το προσωπικό, it’s just politics: το μίσος του Τσίπρα για τους Παπαδήμο – Στουρνάρα είναι έρωτας για τη διαπλοκή χρήματος – πολιτικής υπό τη δική του ηγεμονία.