Μια παρατήρηση και μία επισήμανση. Πρώτα η παρατήρηση: αν η ΑΕΚ εμφανίσει στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ το αγωνιστικό πρόσωπο που παρουσίασε στο τελευταίο εικοσάλεπτο με τη μέτρια Βίντι, τότε θα έχουμε πολλά κλάματα.

Δεν ήταν εικόνα ομάδας που θέλει να συμμετάσχει στην πιο ανταγωνιστική διοργάνωση του κόσμου σε συλλογικό επίπεδο. Εκτός κι αν την ενδιαφέρει να πάρει μόνο τα χρήματα.

Δεν μπορώ επίσης να δεχτώ ως δικαιολογία πως η ΑΕΚ είναι ανέτοιμη όταν έχει δώσει ήδη δύο δύσκολα παιχνίδια στα προκριματικά, ή ότι έλειπαν πολλοί παίκτες. Και με τη Σέλτικ υπήρχαν πολλές απουσίες αλλά τότε οι δοκησίσοφοι έγραφαν πως ο Δικέφαλος έχει τη δυνατότητα να βρίσκει λύσεις.

Ενα νικηφόρο αποτέλεσμα, το οποίο μάλιστα σε στέλνει με το ενάμισι πόδι στους χρυσοφόρους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, μοιάζει με πέπλο που καλύπτει κάθε ατέλεια. Αυτή είναι η μεγάλη παγίδα που πρέπει να αποφύγει η ΑΕΚ.

Η αντίπαλός της πιθανόν να είναι η πιο αδύναμη από τις συνολικά 12 ομάδες που διεκδικούν μέσω των πλέι οφ την πρόκρισή τους στους ομίλους. Επομένως η κριτική πρέπει να ασκηθεί με κριτήριο τη δυναμικότητα του αντιπάλου και όχι το βάρος του αποτελέσματος.

Γιατί η χαρά της συμμετοχής στην κορυφαία ποδοσφαιρική γιορτή εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε δράμα, με βαριές ήττες, μουρμούρα και δημιουργία αγωνιστικού σπιράλ που θα πνίξει τη φετινή σεζόν.

Η δόξα, το δέος και τα τσιτάτα όπως «… και της Ρεάλ το φόβητρο έγινε το όνομά σου», που προβάλλονται από τον Τύπο, αφορούν τα μικρά παιδιά και τους παρωπιδικούς που θεωρούν επιτυχία την απλή συμμετοχή. Εδώ δεν είναι διαιτητής ο Πιερ Ντε Κουμπερτέν, είναι πιο άγρια τα πράγματα και εύκολα μπορεί μια ομάδα από δοξασμένη να μετατραπεί σε περίγελο.

Και η επισήμανση: η ΑΕΚ έχει το κοκαλάκι της νυχτερίδας για τους αντιπάλους της στους ομίλους. Στο παρελθόν ο Αγιαξ το 1995 και η Μίλαν το 2007 κατέκτησαν το τρόπαιο και η Μονακό το 2004 έφτασε τελικό.