Ο τομεάρχης Εσωτερικών της ΝΔ Μάκης Βορίδης μιλώντας για τα δημοσιονομικά της νέας περιόδου, της επιτήρησης χωρίς χρήματα, δήλωσε μεταξύ άλλων στο Ραδιόφωνο 24/7 ότι «πρέπει να υπάρξει στρατηγική ήττα των ιδεών της Αριστεράς για να μην ξαναβρεθεί στην εξουσία με οποιαδήποτε μορφή της». Μίλησε ακόμα για την ανάγκη παρεμβάσεων στο κράτος ώστε να μην ξαναέρθει η Αριστερά στην εξουσία, «γιατί οι ιδέες της είναι ελαττωματικές». Στις επικρίσεις εναντίον του ότι εισηγείται μια αυταρχική μεθόδευση, με διευκρινιστική δήλωση αντέτεινε την ανάγκη να αλλάξει η υπόρρητη ή και ρητή κρατική ανοχή της ανομίας, την οποία θεωρεί ότι προωθεί η Αριστερά για τις δικές της επιδιώξεις. Λήξη συναγερμού.

Με τις διευκρινίσεις του, γίνεται φανερό ότι ο Βορίδης δεν έχει σκοπό την παλινόρθωση του μετεμφυλιακού κλίματος, ότι δεν εισηγείται ένα ρεβανσιστικό κράτος των αποκλεισμών και της δίωξης των αριστερών ιδεών. Βεβαίως, περιπτώσεις πολιτικών όπως ο συγκεκριμένος επιτρέπουν στους κυβερνητικούς οπαδούς της νέας προεκλογικής πλέον πόλωσης να προσωποποιήσουν τα ιδεολογικά σχήματα που προωθούν: ο Βορίδης (που πληρώνει ακόμα τη νεανική φωτογραφία του, όταν με τσεκούρι κυνηγούσε αναρχικούς στο κέντρο της Αθήνας) είναι πάντα η απόφυση που θα λειτουργεί ως σύμβολο της υποτιθέμενης στροφής της ΝΔ στην Ακροδεξιά. Εξ όνυχος τον λέοντα.

Ο Βορίδης είναι εθνικόφρων και αντικομμουνιστής. Αλλά δεν είναι ανόητος. Τα χρόνια που υπηρετεί την κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν έχει δώσει, είτε λόγω είτε έργω, αφορμή ότι έχει κρυφή ατζέντα αυταρχικών αντιδημοκρατικών επιλογών. Είναι συνειδητός δεξιός ιδεολόγος, αλλά δρα και εκφράζεται πάντα στο πλαίσιο της δημοκρατίας. Επιπλέον, ως στέλεχος της ΝΔ γνωρίζει πολύ καλά την πολιτική σύμβαση μέσα στην οποία μπορεί να κινηθεί. Είναι μια σύμβαση πολιτικής ειρήνευσης, αποδοχής του πλουραλιστικού παιχνιδιού, υπόσχεσης για συνέχεια του κράτους – την οποία μάλιστα, σε βαθμό ηττοπάθειας, εξέφρασε τις προάλλες ο αρχηγός του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος έδωσε διαβεβαιώσεις ότι δεν θα υπάρξουν απολύσεις ούτε στην προπαγανδιστική ΕΡΤ, για να εισπράξει παρ’ όλα αυτά την κατηγορία από τους «καλφαγιάννηδες» που παρασιτούν στην κρατική ραδιοτηλεόραση ότι αρνούνται ακόμα και την αξιολόγηση ως πράξη ακροδεξιά.

Η πλάκα είναι ότι, ως υπουργός (δύο φορές στο παρελθόν), ο Βορίδης πολιτεύτηκε (σε αντίθεση με τον Αδωνη Γεωργιάδη) σαν παραδοσιακός κομματάρχης, πιο κοντά στο πελατειακό κράτος, είτε ευνοώντας ιδεολογικά προσκείμενους φίλους είτε στοχεύοντας στην εύνοια επαγγελματικών ομάδων που μέσω του συνδικαλισμού συγκροτούν πελατειακά δίκτυα. Η ειρωνεία της Ιστορίας, δηλαδή, είναι ότι οι πελατειακές μεθοδεύσεις των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ χρωστούν πολλά στη βιωμένη εμπειρία και τη στρατηγική του απωθητικού γι’ αυτούς στελέχους της ΝΔ. Ο Βορίδης υπήρξε πρότυπό τους στο υπερκομματικό παιχνίδι της αντιμεταρρύθμισης, στη νομή του κράτους.

Σε ένα πράγμα, πάντως, οι επίγονοί του τον αφήνουν πολύ πίσω: στον κυνισμό. Σε αυτόν είναι αξεπέραστοι. Διδάκτορες. Ο τρόπος με τον οποίο επιχειρεί η κυβέρνηση να ανταλλάξει το ακαταδίωκτο για τις κρατικές ευθύνες στο Μάτι με θέσεις στο Δημόσιο συνιστά τη χυδαιότερη και κυνικότερη συναλλαγή στην ιστορία του κρατισμού. Η παλινόρθωση του πελατειακού κράτους άρχισε. Η μεσαία τάξη καλείται να πληρώσει τα καινούργια σπασμένα. Σε αντάλλαγμα επινοούνται γι’ αυτήν οι επόμενοι εχθροί – που μπορεί να είναι κι οι προηγούμενοι.